Coach, μας βλέπουν...

 Το 96-81 απέναντι στη Ζενίτ μαρτυρά μια άνετη επικράτηση, μια ήρεμη βραδιά στο κλειστό των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων. Το 14-10 μαρτυρά πως ο Παναθηναικός βρίσκεται σταθερά στην 6η θέση, στο κατώφλι των πλέι οφ, έχοντας ισχυροποιήσει τη θέση του μέσα στην οχτάδα. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Καθόλου έτσι δεν είναι... Και αν μέχρι σήμερα προσπαθούσα να δω το ποτήρι μισογεμάτο, δίνοντας διαρκώς πίστωση χρόνου, κάποια στιγμή πρέπει να δούμε και την άλλη όψη του νομίσματος. Όχι μετά από την σύγχυση που προσφέρει μια ήττα, αλλά με το εύφορο συναίσθημα -λέμε τώρα- που προσφέρει η αποψινή νίκη.

 Ξεκινώντας την καταγραφή των δεδομένων, ο Παναθηναικός αγωνιζόταν απέναντι στην μισή ουραγό Ζενίτ (χωρίς τους πενταδάτους Ρένφρο, Πονίτκα) στο γήπεδο του, προερχόμενος από δύο σκληρές εκτός έδρας ήττες σε Βαλένθια και Βελιγράδι. Η νίκη θεωρούταν σχεδόν αυτονόητη, ωστόσο ζητούμενο για την ομάδα του Ρικ Πιτίνο ήταν να βγάλει διαφορετικούς πρωταγωνιστές, να ''κερδίσει'' παίκτες πριν από τη διακοπή, να βγάλει μπασκετικό τσαγανό και εγωισμό μετά από δύο αποτελέσματα που αποτέλεσαν πισωγύρισμα και θα κοστίσουν χωρίς αμφιβολία στους ''πράσινους'' στην τελική τους κατάταξη και δύσκολα ρεφάρονται. Με όλα αυτά που προανέφερα, από τη στιγμή που το ''τριφύλλι'' προηγήθηκε 30-8, αυτόματα αν ήθελε να λέγεται σοβαρή ομάδα θα έπρεπε να έχει καθαρίσει με συνοπτικές διαδικασίες το ματς. Όπως θα έκανε η Εφές, όπως θα έκανε η Ρεάλ, όπως θα έκανε οποιαδήποτε ομάδα που έχει βλέψεις. Πόσο μάλλον δε, όταν δύο μέρες πριν έχασες από τον Ερυθρό Αστέρα ενώ ήσουν 13 πόντους μπροστά στο τελευταίο δεκάλεπτο. Αντί να γίνουν τα αυτονόητα, επέτρεψαν στην ομάδα του Γιοάν Πλάθα να πλησιάσει στους 2 (42-40) τρέχοντας ένα επιμέρους σερί 12-32. Και πιστέψτε με, αυτό δεν έχει να κάνει με την ποιότητα του ρόστερ, αλλά με τη βαλτωμένη νοοτροπία που υπάρχει στους ''πράσινους''. Η έλλειψη ενός αθλητικού σέντερ, η έλλειψη ενός ακόμα γκαρντ, μπορεί να εμποδίσει τον Παναθηναικό να νικήσει τη Φενέρ ή την Ρεάλ στα προσεχή παιχνίδια, αλλά πιστέψτε με δεν υπάρχει πιο εύκολο πράγμα από το να προστατεύσεις διαφορά 22 πόντων στην έδρα σου απέναντι σε αυτή τη Ζενίτ. Το θέμα είναι καθαρά πνευματικό και ελάχιστοι είναι αυτοί που μπορούν να αμφισβητήσουν κάτι τέτοιο. Στο επίμαχο διάστημα που αναφέρω, ο Πιτίνο είχε πολύ αργοπορημένες αντιδράσεις, την ώρα που ο κόσμος ''έβραζε'' στην εξέδρα και η ομάδα παρουσίαζε ένα μπασκετικό ''έκτρωμα'' με πρωτοφανής έλλειψη ενέργειας για εντός έδρας αγώνα.

 Το υπόλοιπο κομμάτι του αγώνα δεν χρίζει ιδιαίτερης κριτικής. Ο Παναθηναικός εξακολούθησε να είναι ασόβαρος, η ελλιπής και πολύ μέτρια Ζενίτ έβρισκε να κρατιέται σε μια απόσταση ικανή να δημιουργήσει ''θεματάκια'' στην ομάδα του Ρικ Πιτίνο, ωστόσο ποσοτικά και ποιοτικά δεν ήταν δυνατόν να κερδίσει ακόμα και τον Παναθηναικό των 19 λαθών. Ο Τόμας ήταν αυτός που για ακόμα μια φορά έβγαλε το φίδι από την τρύπα, ''πυροβολώντας'' ασταμάτητα το ρωσικό καλάθι, ο Ράις έδωσε βοήθειες στην επίθεση, ο Μπέντιλ πρόσθεσε ισορροπία στην άμυνα και κάπως έτσι καλύφθηκε η ''φτωχή'' βραδιά των Καλάθη και Φρεντέτ, η μέτρια απόδοση των Παπαγιάννη και Μήτογλου (ο δεύτερος παραμένει ντεφορμέ τον τελευταίο μήνα) και η απουσία του Παπαπέτρου, η οποία έκανε...μπαμ στο σημείο που οι ''πράσινοι'' έχασαν με τόση ευκολία τη διαφορά...

- Μετά από κάθε παιχνίδι του Παναθηναικού όπου στον πάγκο ήταν ο Πεδουλάκης, υπήρχαν λαικά δικαστήρια, ακραίες τοποθετήσεις στα social media και πλήρης απαξίωση στη δουλειά και στο πρόσωπο ενός ανθρώπου που υπηρέτησε με αξιοπρέπεια το σύλλογο (μπορεί κανείς να ανατρέξει στην Post game εκπομπή μας μετά τον αγώνα με την Άλμπα για να διαπιστώσει πως ουδέποτε περάσαμε από...κόσκινο τον Πεδουλάκη). Καλώς έφυγε, ουτοπικό για τον σύλλογο ότι έχει τον Πιτίνο τώρα στο τιμόνι του, απλώς αναρωτηθείτε ορισμένοι τι θα λέγατε αν στον πάγκο τώρα ήταν ο Πεδουλάκης και παρουσίαζε η ομάδα τις ίδιες επαναλαμβανόμενες παθογένειες. Δεν είμαι και δε θα γίνω ποτέ υπερασπιστής της ισοπέδωσης, όμως κανένας δεν πρέπει να είναι στο ''απυρόβλητο''. 

- Το διάστημα της διακοπής δίνει στον Παναθηναικό τη δυνατότητα να ανασυνταχθεί, να δουλέψει περισσότερο τις αδυναμίες του και -ίσως- να κοιτάξει να ενισχυθεί. Μπαίνουμε στην τελική καμπή της σεζόν, το πρόγραμμα που ακολουθεί είναι ''φωτιά'' και οι άνθρωποι της διοίκησης μαζί με τον Πιτίνο πρέπει να καθίσουν στο τραπέζι και να αναλογιστούν αν θέλουν η ομάδα να περάσει απλώς στα πλέι οφ σε ρόλο κομπάρσου ή αν μπορούν να αντιστρέψουν τον διακόπτη και να προσπαθήσουν να διεκδικήσουν το φάιναλ φορ. Το δεκαπενθήμερο που ακολουθεί ίσως είναι πιο σημαντικό και από τις δύο προσεχείς αναμετρήσεις με Μπαρτσελόνα και Ρεάλ...

- Εφόσον η αναμέτρηση είχε κριθεί 2-3 λεπτά πριν το φινάλε, θεωρώ αστοχία τη μη χρησιμοποίηση του Παπαδάκη. Ήταν ίσως η μοναδική ευκαιρία για το παιδί για φέτος σε μια αναμέτρηση βατή που είχε κριθεί να πάρει μερικές εμπειρίες και παραστάσεις, αντί παικτών...κορεσμένων. Άλλωστε από συγκυρίες βρέθηκε στην αποστολή, λόγω της απουσίας Παπαπέτρου και της έλλειψης εμπιστοσύνης πλέον στον Βουγιούκα, ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω, δεν βλέπω να ξαναβρίσκει ρόλο στους ''πράσινους''