.png){kind=small}
Η αλήθεια είναι πως απόψε το ζητούμενο για τον Παναθηναικό ήταν αποκλειστικά και μόνο οι τρεις βαθμοί. Σε μια έδρα αρκετά ζόρικη, απέναντι σε έναν αντίπαλο που παίζει...βρωμόξυλο, σε μια αναμέτρηση που ουσιαστικά εδραιώνει τους ''πράσινους'' εντός τετράδας. Το φοβόμουν πολύ το αποψινό παιχνίδι λοιπόν, γιατί λίγο οι απουσίες, λίγο η σκληράδα του αντιπάλου και βέβαια ο κακός αγωνιστικός χώρος θα μπορούσαν να μπλοκάρουν την καλή αγωνιστική κατάσταση του ''τριφυλλιού''. Από την άλλη βέβαια, για να πιστοποιήσεις πως πράγματι είσαι σε καλό φεγγάρι, πρέπει να ανταπεξέρχεσαι σε εμπόδια τέτοιου είδους.
Στη Λάρισα οι ''πράσινοι'' είχαν έλλειμμα στο κομμάτι της δημιουργίας. Σε σχέση με τα προηγούμενα ματς δεν είχαν την ίδια ποικιλία σε φάσεις, δεν σούταραν τόσο συχνά μέσα από την περιοχή, δεν είχαν κλασσικές ευκαιρίες και αυτό είχε ξεκάθαρη αιτία την απουσία του Μακέντα. Ο Ιταλός αφενός έχοντας περισσότερη εμπειρία από τον Καμπετσή ξέρει να κινείται πολύ καλύτερα ώστε να δεχτεί μια καλύτερη μεταβίβαση, από την άλλη δημιουργεί και μόνος του τις προυποθέσεις, τραβιέται στα άκρα και πολλές φορές από εκτελεστής γίνεται δημιουργός, κάτι που ο νεαρός φορ δεν κατέχει, αφού είναι ένας πιο βαρύς φορ περιοχής, ο οποίος είχε να αγωνιστεί και καιρό. Από την άλλη βλέπαμε έναν Παναθηναικό τρομερά ορεξάτο, με συνεχείς συνδυασμούς, προσέγγιζε συνεχώς την περιοχή της Λάρισας και υπό αυτό το πρίσμα δεν είναι καθόλου παράλογα τα τέσσερα πέναλτι που υπέπεσαν οι ''βυσσινί'', εκ των οποίων δόθηκαν τα τρια. Ο Ναγκί όσο αγωνίστηκε ήταν πάρα πολύ καλός και έδειξε να ''δένει'' κι αυτός σιγά σιγά με την υπόλοιπη ομάδα. Aggressive, πρώτος στις μονομαχίες, δημιούργησε ρήγματα, κέρδισε ένα πέναλτι και θα μπορούσε να πάρει και άλλο ένα, ο Ούγγρος ήταν σίγουρα από τους διακριθέντες και έδωσε ένα μικρό δείγμα του τι μπορεί να κάνει. Εξαιρετική ήταν για ακόμα μια φορά και η ανασταλτική λειτουργία των παικτών του ''τριφυλλιού'', αφού η ΑΕΛ ουσιαστικά μόνο σε μια περίπτωση (με τη σέντρα του Ουάρντα και την κεφαλιά του Παπάζογλου) μπόρεσε να φανεί απειλητική, ενώ και ο Χατζηθεοδωρίδης τα πήγε αρκετά καλά ως αντικαταστάτης του Ινσούα στη θέση του αριστερού μπακ.
Συνοπτικά, η νίκη στη Λάρισα ήταν ακόμα ένα βήμα προς την κανονικότητα. Είχαμε γράψει πριν το ματς στην Ξάνθη, πως τα τρία ματς σε Ξάνθη, Λάρισα και με Ατρόμητο εντός μπορεί φαινομενικά να μοιάζουν ζόρικα, ωστόσο αποτελούσαν μοναδική ευκαιρία για το ''τριφύλλι'' να ξεσπάσει και να ξεφύγει από το...κακόγουστο αστείο του να παλεύει για την είσοδο στην εξάδα. Το έκανε με τον πιο πειστικό τρόπο, παίζοντας καλό ποδόσφαιρο, βγάζοντας κάτι από το...mood πρωταθλητισμού που ισχυριζόταν ο Δώνης το καλοκαίρι πως προσπαθεί να φτιάξει και χλευάστηκε αρκετά για αυτό. Τώρα η κλίμακα δυσκολίας ανεβαίνει, τα ματς με ΠΑΟΚ και ΑΕΚ είναι πολύ δύσκολα (για αγωνιστικούς και εξωαγωνιστικούς λόγους), ωστόσο οι έρχονται στο ιδανικό για τον Παναθηναικό, που μπορεί πια να λογίζεται ως σοβαρός αντίπαλος.
- Δεν ξέρω αν ο Παναθηναικός έχει καλές σχέσεις με τον Σαββίδη ή όχι, δεν με αφορά κιόλας σε τελική ανάλυση, ωστόσο για κάποιους που έχουν κοντή μνήμη είναι η ομάδα που πάλεψε περισσότερο από κάθε άλλη και έφερε Χ μέσα στην Τούμπα, με αμφισβητούμενο πέναλτι στις καθυστερήσεις των καθυστερήσεων...
- Ο Ουάρντα σαν ποδοσφαιριστής θα μπορούσε να είναι πόλος έλξης για να βλέπεις κάθε αγώνα της ΑΕΛ φέτος, το παιδί ξέρει όση μπάλα ξέρουν όλοι οι υπόλοιποι μαζί στην ομάδα του. Ωστόσο σαν άνθρωπος είναι πολύ λίγος, πολύ αποκρουστικός και σε κάθε ματς βγάζει ζωώδη ένστικτα, ακόμα και σε ανθρώπους με ψυχραιμία...Προκλητικός, ερειστικός, θεατρίνος σε βαθμό αηδίας. Όσα χρόνια βλέπω ποδόσφαιρο δεν έχω συναντήσει κάτι παρόμοιο...
0 Σχόλια