Ήθελε κι ο θεός να μάθει λίγο μπάσκετ...

Γράφω, σβήνω, ξαναγράφω, προσπαθώ να χωρέσω σε μερικές λέξεις συναισθήματα. Μετά λέω άστο να πάει να γ@μηθεί, ποιος είμαι εγώ που θα μιλήσω για τον θάνατο του Κόμπε, άλλωστε έχουν χιλιοειπωθεί τόσα από χθες. Ωστόσο έχω την ανάγκη τελικά να το κάνω. Κι ας μην πάρω ούτε ένα κλικ, είναι από τα άρθρα που δεν με ενδιαφέρει αν θα έχουν δημοτικότητα, το κάνω σαν μια

προσωπική κατάθεση ψυχής. Αλήθεια γιατί να κλαίω σαν παιδί για έναν άνθρωπο που ζούσε δύο ωκεανούς μακριά, δεν του είχα μιλήσει και δεν θα του μιλούσα ποτέ, ενώ καθημερινά πεθαίνουν τόσοι γύρω μας.  Είναι όμως ο άνθρωπος που λάτρεψα και θαύμασα όταν ήμουν παιδί και με ότι έχει να κάνει με την παιδική μας ηλικία είμαστε πάντα πιο ευαίσθητοι. 

Θυμάμαι χαρακτηριστικά την πρώτη μου επαφή με τον κόσμο του ΝΒΑ, ήμουν περίπου 7-8 ετών. Τότε που νόμιζα ότι ο Cobe και ο Bryant είναι δύο διαφορετικοί παίκτες και συνέχισα να το νομίζω για αρκετό καιρό. Βλέπετε, το NBALive ανέγραφε τους παίκτες με τα επώνυμα, άρα ήξερα ότι έχω στην ομάδα μου τον Bryant, ενώ στην τηλεόραση ο εκφωνητής τον έλεγε πάντα Cobe, οπότε μέσα στο μυαλό μου είχε δημιουργηθεί αυτή η σύγχυση. Και τους δύο όμως τους θαύμαζα εξίσου. Τον εικονικό επειδή ήταν ο μόνος με τον οποίον μπορούσα να βάλω κάνα καλάθι, τον πραγματικό γιατί έκανε πράγματα που αδυνατούσα να καταλάβω πως τα έκανε. Κάποια στιγμή μπόρεσα να διαλευκάνω πως πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο, ωστόσο η μαγεία παρέμεινε η ίδια. 

Το να κάτσεις ένα απόγευμα, ένα βράδυ, να δεις την ομάδα σου, τον Ολυμπιακό ή τον Παναθηναικό είναι κάτι πολύ λογικό. Τα ξενύχτια μας όμως έδιναν μια άλλη υπόσταση στο μπάσκετ. Μόνος σου, τις ώρες που οι σκέψεις σου γιγαντώνονται και παλεύεις με τον εαυτό σου, τα συναισθήματα και τις φοβίες σου, να κάθεσαι να ξενυχτάς για να δεις αυτόν τον τυπάκο με το νούμερο 24 να ''ζωγραφίζει'' μέσα στο παρκέ. Χωρίς καν να είσαι Λέικερς...Μπορεί ο Cobe να ήταν ο αγαπημένος μου, ωστόσο είμαι από αυτούς που διαλέγουν πρώτα ομάδες και μετά παίκτες και από μικρός ήμουν με τους Celtics (φέτος λέω να κάνω μια εξαίρεση). Η συνέχεια δίνεται στις αλάνες :'' τι πας να βάλεις, ο Cobe είσαι;'', ''πω πω σαν τον Cobe παίζω σήμερα'', και ειρωνείες του τύπου ''μου θυμίζεις τον Cobe''. Πάντα κάποιος από την παρέα (συνήθως ο πιο αμπάσκετος) να φοράει τη φανέλα του Θρύλου και ειδικότερα μέχρι να σταματήσει, να μη λείπει από καμιά μπασκετική κουβέντα. 

Θυμάμαι και το ''αντίο'' του Cobe, επίσης από τις δυνατές αναμνήσεις, από τις στιγμές που με καθιστούν ευσυγκίνητο αυτή τη στιγμή. Sleepover σε σπίτι κολλητού μέχρι τις 05:30 το πρωί για να δούμε Λέικερς- Τζαζ, το αποχαιρετιστήριο παιχνίδι του ''Mamba'' και μετά καπάκι σχολείο. Ούτε κούραση, ούτε νύστα ούτε τίποτα. Βλέποντας εκείνο το ματς ήταν σαν να έβλεπα ταινία. Έβαζε, έβαζε, έβαζε...Έκανε το κομμάτι του, έβαλε 60 πόντους και νίκησαν και οι ''Λιμνάνθρωποι'', επειδή έτσι έπρεπε να γίνει. Με ανατροπή στο τέλος, με τον Bryant να μας υπενθυμίζει τους λόγους που μπορεί να σταθεί στην ίδια πρόταση με τον Jordan.

Και μετά την μπασκετική ηδονή που μας προσέφερε, το σοκ, ο σπαραγμός, ο κρύος ιδρώτας, το ασυναίσθητο κλάμα για έναν άνθρωπο που το μόνο που ξέραμε για αυτόν ήταν πως ''παίζει καλό μπάσκετ''. Μαζί με αυτή την είδηση, ξεριζώθηκε ένα κομμάτι της παιδικής μας ηλικίας, ''έφυγε'' ένας άνθρωπος που έδωσε νόημα στα ξενύχτια μας, έγινε πηγή έμπνευσης και λόγος ενασχόλησης με το μπάσκετ για εκατομμύρια παιδιά και -το σημαντικότερο-, έχοντας κερδίσει τον καθολικό σεβασμό όλων, ''εχθρών'' και ''φίλων''. Τώρα θα βλέπει από εκεί ψηλά τα δημιουργήματά του και θα μειδιάζει βλέποντας όλο τον κόσμο του μπάσκετ και όχι μόνο να θρηνεί για αυτόν. Θα ανταμώσει τώρα με τον Θεό, που τον πήρε μαζί του γιατί ήθελε κι αυτός να μάθει λίγο μπασκετάκι...

- Ένας συνάδελφος, ο οποίος αυτοαποκαλείται ''μπασκετικός'' και τρώει ψωμί από αυτό έγραψε στο λογαριασμό του ''Πέθανε ο Κόμπε Μπράιαντ, που επειδή δεν άντεχε την κίνηση πήρε το ελικόπτερο για να πάει στη δουλειά του''. Αν τύχει και με διαβάσεις, άλλαξε επάγγελμα ρε φίλε και μην ξαναμιλήσεις για μπάσκετ. Δεν το αγαπάς και αξίζεις να το πιάνεις στο στόμα σου...