Το ποδόσφαιρο που θέλουμε...

Μέσα σε όλη την «ωραία ατμόσφαιρα» του ελληνικού ποδοσφαίρου, ήρθε και η δήλωση του Προέδρου του Ολυμπιακού για την πρόθεση του να συζητήσει με τους άλλους ισχυρούς προέδρους για το τι ποδόσφαιρο θέλουνε...όχι θέλουμε.
Γράφει Ο Αντώνης Πακαλίδης

Έχουμε ακούσει, χρόνια τώρα, δηλώσεις για την βελτίωση της ποιότητας του ποδοσφαίρου μας. Πότε από πολιτικούς , που ήθελαν να αφήσουν έργο, είτε από παράγοντες ομάδων που δεν είχαν όμως την δύναμη να επιβάλουν την άποψη τους, είτε από τους προέδρους των μεγάλων ομάδων που σε διάφορες φάσεις που κάποια από τα συμφέροντα τους απειλούνταν, επέλεγαν να εμφανιστούν διαλλακτικοί και να δείξουν τον ενδιαφέρον τους για το εγχώριο πρωτάθλημα. Ποιος δεν θυμάται φωτογραφίες του αείμνηστου Νταϊφά με τον Βαρδινογιάννη στα πρώτα χρόνια του επαγγελματικού ποδοσφαίρου ή συναντήσεις του Τζίγγερ με τον γιο Κόκκαλη στο Παρίσι και πολλά άλλα.
Ταυτόχρονα πως να ξεχάσεις τα άπειρα περιστατικά των ίδιων των προέδρων για να δείξουν την «δύναμή τους» απέναντι στον αντίπαλο, στο κράτος, στην αστυνομία και σε οποιονδήποτε αμφισβητούσε την κυριαρχία τους. Θυμάμαι την φυγή του Ντέμη από την ΑΕΚ, το ντου του Βαρδινογιάννη σε δημοσιογράφους στο ΟΑΚΑ γιατί δεν του άρεσε η περιγραφή που έκαναν , τα κουμπούρια του Σαβίδη στην Τούμπα γιατί ακυρώθηκε ένα γκολ, η είσοδος του Μελισσανίδη στο χώρο όπου ήταν οι διαιτητές,το ακυρωμένο γκολ του Κατσουράνη στο Καραϊσκάκη και τα επεισόδια μετά το τέλος του αγώνα με τον Σισέ και πόσα ακόμα μπορούμε να βάλουμε σε μια λίστα που μόνο ποδόσφαιρο δεν θυμίζουν.
Μπαίνει λοιπόν το ερώτημα «τι ποδόσφαιρο θέλουμε». Σίγουρα δεν θέλουμε αυτό το ποδόσφαιρο.
Συμφωνούμε όλοι ότι το ποδόσφαιρο βασίζεται στον κόσμο και αυτός είναι ο τελικός κριτής αλλά και καταναλωτής του. Υπάρχουν οι φωνές της άκρατης εμπορευματοποίησης του προϊόντος κάτι που το αποξενώνει από την φυσική του βάση. Πολλοί φίλαθλοι πλέον, μην αντέχοντας το κόστος της συνεχούς πληρωμής του εισιτηρίου κάθε αγώνα, να παρακολουθούν τα παιχνίδια από την τηλεόραση και χάνουν την δυνατότητα να υποστηρίξουν την ομάδα τους μέσα από το γήπεδο. Αυτό το κομμάτι είναι μία άλλη συζήτηση εξίσου σημαντική αλλά όχι της παρούσης.
Το ποδόσφαιρο που θέλουμε και αφορά μόνο τα αγωνιστικά των ομάδων, είναι κατά βάση γνωστά και ειπωμένα από πολλούς όλα αυτά τα χρόνια.

Δεν βρέθηκε ποτέ η διάθεση ή η βούληση των ιθυνόντων να πράξουν με βάση το κοινό καλό. Υπάρχει άραγε κοινό καλό; Ο πρωταθλητής είναι ένας και όλοι οι υπόλοιποι έπονται. Πόσο εύκολο είναι να δεχτούν άνθρωποι που έμαθαν μόνο να κερδίζουν, να ευχαριστηθούν με την δεύτερη θέση;
Η ερώτηση δεν μπορεί να πάει μόνο στους προέδρους των ισχυρών ομάδων. Η ερώτηση αφορά όλους τους φιλάθλους.
Τι θέλει ο φίλαθλος; Απλές , εύκολες και λογικές λύσεις.
Πρώτον να υπάρχει δικαιοσύνη. Ο διαιτητής να είναι απενοχοποιημένος για τα σφυρίγματα του. Να παίζει για το παιχνίδι. Δεν είναι τόσο τραγικό να χάσει μία ομάδα, όπως και να λέγεται, αν δεν παίξει καλά.
Δεύτερον να εφαρμόζονται οι νόμοι σε όλους. Είναι σημαντικό όλοι να συμμετέχουν με τους ίδιους όρους στο πρωτάθλημα. Κάθε λάθος να πληρώνεται με τον ίδιο τρόπο.
Τρίτον να σταματήσουν οι δηλώσεις αμφισβήτησης εναντίον όλων όταν το αποτέλεσμα δεν ικανοποιεί. Δεν υπάρχουν εξιλαστήρια θύματα γιατί έχασε κάποιος έναν αγώνα. Το πιθανότερο είναι να μην έπαιξε καλά ή να μην ήταν τόσο τυχερός όσο χρειαζόταν , ώστε το δοκάρι και έξω να ήταν δοκάρι και μέσα.
Τέταρτον να οργανωθούν καλύτερα οι ίδιες ομάδες σε τεχνοκρατικό επίπεδο που έχει σχέση με την λειτουργία της ομάδας και τον φιλάθλων.
Πέμπτον η οικονομική δυνατότητα των ομάδων να είναι γνωστή από την αρχή της περιόδου. Να ξέρουν οι φίλαθλοι ότι η ομάδα τους δεν θα κινδυνέψει κάνοντας μια μεταγραφή. Ενδεχομένως εδώ μία απόφαση των προέδρων θα ήταν να δίνονται τα μισά λεφτά που εισπράττουν από την Ευρώπη , όσες παίζουν, στην Λίγκα και να μοιράζονται ανάλογα σε όλες τις υπόλοιπες, για να ανεβεί το επίπεδο και των άλλων ομάδων.
Έκτον να αποφασίσουν ποιος μπορεί να ηγηθεί της Ομοσπονδίας και να σταματήσει όλη αυτή η συζήτηση για τον εκάστοτε πρόεδρο της, από ποιον στηρίχθηκε,  ποιας ομάδας είναι φίλος, σε ποιον μεροληπτεί, κ.ο.κ.
Όλα κινούνται γύρω από το χρήμα γι' αυτό και το πρόβλημα δεν λύνεται ποτέ. Ο κάθε πρόεδρος θέλει να εισπράξει τα περισσότερα χωρίς να ενδιαφέρεται για το σύνολο. Όσες καλές και να είναι οι προθέσεις σε επίπεδο δηλώσεων, υπάρχει και ο πρότερος βίος του καθενός, που δεν μας επιτρέπει να αισιοδοξούμε.
Οι συζητήσεις πρέπει να καταλήξουν σε αποφάσεις. Είναι διατεθειμένοι να κάνουν πίσω για να δούμε το ποδόσφαιρο που θέλουμε;
Δεν θα ερωτηθούμε. Τουλάχιστον ας πιάσουν τον παλμό των φιλάθλων...