ΠΑΟ-ΑΡΗΣ 0-0 : Επαγγελματική ...ισοπαλία

Ο Άρης έχασε την ευκαιρία να πάρει τους τρεις βαθμούς, σημαντικούς για την συνέχεια του πρωταθλήματος. Ο σκοπός του προπονητή ήταν φανερός από την αρχή. Δεν ήθελε να ηττηθεί. Αν κέρδιζε θα ήταν θέμα φάσης, έμπνευσης κάποιου παίκτη, τύχης, αλλά όχι απαίτησης.
Γράφει ο Αντώνης Πακαλίδης

Την Πέμπτη ο Άρης εντός έδρας είχε δώσει μία παράσταση επιθετικότητας και αποτελεσματικότητας συντρίβοντας τον Βόλο με 4-0. Στο παιχνίδι εναντίον του ΠΑΟ είδαμε μία διαφορετική προσέγγιση του Ένιγκ. Μπήκε στο παιχνίδι με σκοπό να μην χάσει και από κει και πέρα ότι προκύψει. Λογικό να θέλει να προστατέψει την εστία του ώστε να έχει την δυνατότητα να ορίσει την τελική έκβαση του αγώνα. Το μηδέν στην άμυνα θα του έδινε την ευκαιρία να βρει την φάση για να πετύχουν οι παίκτες του ένα τέρμα και να φύγουν νικητές από το ΟΑΚΑ. Δεν έγινε.
Ο Ιντέγε κλείστηκε καλά από την άμυνα του Παναθηναϊκού, ο Λάρσον δεν βρήκε χώρους, ο Ματίγια έμεινε σε πάσες προς τα πλάγια, ενώ ο Ρόουζ μπορεί ανασταλτικά να φέρνει εις πέρας την αποστολή του, σε καμία περίπτωση δεν είναι ο πλάγιος που μπορεί να ανοίξει άμυνες. Στερείται ταχύητητας, ντρίπλας, σέντρας. Οι μόνοι που έμειναν να πιέσουν επιθετικά ήταν ο Γκάμα με τον Φετφατζίδη. Είχαν από ένα ημίχρονο ο καθένας. Ο Γκάμα προσπάθησε αλλά δεν ήταν η μέρα. Ο Φετφατζίδης στο δεύτερο ημίχρονο ήταν μόνιμη απειλή, πέτυχε ένα τέρμα που ακυρώθηκε σωστά ως οφσάιντ, και έκανε μία ενέργεια πάνω στην γραμμή του άουτ, που ελάχιστοι μπορούν να διανοηθούν να την κάνουν. Ακόμα κι έτσι το τέρμα δεν ήρθε για τους κίτρινους και έμειναν σε μια ισοπαλία που δεν είναι ούτε καλή ούτε κακή.
Οι αλλαγές του Μαντσίνι και Τόνσο έγιναν την στιγμή που χρειαζόταν περισσότερη ενέργεια στο κέντρο ώστε να καλυφθούν οι χώροι για την ανακοπή απειλών προς την εστία. Το διάβασμα του παιχνιδιού ήταν υψηλού επιπέδου αλλά μόνο για μην χαθεί ο αγώνας. Κι αυτό είναι το θέμα του Άρη.
Μπορούσε να κερδίσει; Με λίγο περισσότερο ρίσκο στην επίθεση θα μπορούσαν να δημιουργηθούν ενδεχομένως περισσότερες ευκαιρίες. Ίσως έτσι να έμπαινε και το τέρμα που θα έχριζε νικήτρια την ομάδα του Άρη. Από την άλλη η τόσο καλή ανασταλτική λειτουργία να είχε χαλαρώσει δίνοντας μεγαλύτερο βάρος στην επίθεση. Ο Παναθηναϊκός είχε μια πρωτοβουλία κινήσεων , ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ήταν απειλητικός. Η μόνη σοβαρή φάση για γκολ ήταν από στημένο χτύπημα και κεφαλιά με κατάληξη της μπάλας στο δοκάρι του Κουέστα. Πέραν τούτο ουδέν.

Στον λογαριασμό των βαθμών του πρωταθλήματος, σίγουρα ο ένας βαθμός εκτός έδρας εναντίον του Παναθηναϊκού είναι σημαντικός. Στην πορεία του αγώνα φάνηκε ότι η νίκη δεν ήταν μακριά αν ο Άρης πίστευε ότι μπορεί να κερδίσει. Έμεινε στην σκέψη της ισοπαλίας και πήγε στην σιγουριά της. Καλύτερα Χ παρά χαμένος.
Ο Παναθηναϊκός έπαιξε για να νικήσει. Δεν έφτιαξε όμως ούτε μία κατάσταση απειλής. Με πολλούς παίκτες στο κέντρο προσπάθησε να κυκλοφορήσει την μπάλα και να ανακόψει την επιθετική λειτουργία του Άρη. Οι επιθετικοί του έμεινα μακριά από την περιοχή και οι προσπάθειες τους ήταν χωρίς ουσία. Η εξόντωση του Ιντέγε είναι στα θετικά της άμυνας του, η καλή του πίεση δεν έδωσε την δυνατότητα στον Άρη να ξεδιπλώσει τις αρετές του στην επίθεση αλλά υστέρησε στην δημιουργία. Ήθελε να νικήσει αλλά δεν υπήρξε ο τρόπος για να το κάνει. Χάθηκε ανάμεσα στο κέντρο και την επίθεση.
Μοιρασιά χωρίς να είναι κανείς ιδιαίτερα ευχαριστημένος. Ο ένας γιατί μπορούσε αλλά δεν του βγήκε, ο άλλος γιατί ήθελε αλλά δεν μπορούσε.
Υ.Γ. Αυτό με την αλλαγή του Φετφατζίδη έχει καταντήσει ανέκδοτο. Είναι ο μόνος που μπορεί να κερδίσει παιχνίδι στο 90+. Ο Άρης δεν έχει την πολυτέλεια να τον έχει στο πάγκο. Σε κανένα σημείο του παιχνιδιού.