COACH, να είσαι πάντα καλά...

 Το πέρασμα του Ντέιβιντ Μπλατ από το ελληνικό μπάσκετ μπορεί να μη στέφθηκε με επιτυχία, να μη συνοδεύτηκε από τίτλους και να μην δικαίωσε τις προσδοκίες που υπήρχαν για αυτόν. Ωστόσο στη σύντομη παραμονή του στην Ελλάδα, ο πρώην προπονητής του Ολυμπιακού έδωσε μαθήματα ζωής, κέρδισε τον σεβασμό όλων και φεύγει όπως ήρθε...Σαν κύριος. Ο Αντώνης Παναγόπουλος αποχαιρετά τον Ντέιβιντ Μπλατ με το δικό του τρόπο...

 Το προπονητικό του παλμαρέ προκαλούσε δέος πριν έρθει στην Ελλάδα και τον Ολυμπιακό, το άκουσμα του ερχομού του Αμερικανοεβραίου προκάλεσε ντελίριο ενθουσιασμού στις τάξεις των οπαδών των ''ερυθρόλευκων''. Δεν είναι δα και μικρό πράγμα να παίρνεις προπονητή έναν άνθρωπο που έχει κατακτήσει Ευρωμπάσκετ και Ευρωλίγκα (και μάλιστα όντας αουτσάιντερ), έχει προπονήσει τους Cleveland Cavaliers του Λεμπρόν Τζέιμς και έχει πραγματοποιήσει μια προπονητικά σχεδόν αψεγάδιαστη καριέρα. Ο Μπλατ ήταν και είναι ένας χαρακτήρας, ο οποίος σε όποιο περιβάλλον κι αν εργάζεται είναι ταπεινός και ξέρει να εμπνέει αυτούς που καθοδηγεί και να κερδίζει τον σεβασμό όλων, σε ένα ευρύτερο πλαίσιο. Οι φιλοδοξίες που υπήρχαν στους Πειραιώτες για το project που ξεκίνησε να θέτει σε εφαρμογή ο Μπλατ δεν ευοδώθηκαν. Ίσως λίγοι περίμεναν αυτή την εξέλιξη, ωστόσο υπήρξαν αρκετοί παράγοντες και πληθώρα συγκυριών που έπαιξαν το ρόλο τους στο να συμβεί αυτό. Το πρώτο σκέλος έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο Μπλατ ήρθε για να δουλέψει μακροπρόθεσμα, χωρίς να έχει ως αυτοσκοπό να ''απογειώσει'' τον Ολυμπιακό από την πρώτη σεζόν του στην ομάδα. Αντίθετα προσπάθησε να δημιουργήσει ένα σύνολο που θα μπορέσει να ''δέσει'' με τον καιρό, επιχείρησε να φτιάξει μια ομάδα που σιγά σιγά θα αρχίσει να ''απογαλακτίζεται'' από τον Σπανούλη και μάλιστα ''θυσίασε'' αγώνες, διότι προτίμησε να παραμείνει πιστός στο πλάνο του, παρά να το εγκαταλείψει στο...βωμό της νίκης. Θυμάμαι χαρακτηριστικά παραδείγματα, τους αγώνες του πρώτου γύρου πέρυσι με Φενέρ στο ΣΕΦ και Νταρουσάφακα στην Τουρκία, όπου ο Μπλατ στην ουσία προτίμησε να τα χάσει με τον Γκος παρά να τα...κερδίσει με τον Σπανούλη. Ήταν όλα μέσα στο πλάνο όμως. Και όσο ο Ολυμπιακός ήταν υγιής οικονομικά και -κατ' επέκταση- αγωνιστικά ή τέλος πάντων μέχρι να διαρρεύσουν τα προβλήματα, το πλάνο απέδιδε πρίμα. Κάπου εκεί, γύρω στο Φλεβάρη ο... πύργος άρχισε να καταρρέει. Λίγο η ιστορία με τον αγώνα κυπέλλου με τον Παναθηναικό, λίγο το περίφημο ηχητικό του Πρίντεζη, κάτι το κλίμα που χάλασε και η έλλειψη εμπιστοσύνης και εχεμύθειας στα αποδυτήρια χάλασαν όλο αυτό που είχε χτιστεί νωρίτερα. Ή για την ακρίβεια, το κατέστρεψαν. Και ο Μπλατ τη δεδομένη χρονική στιγμή, όταν ξεκίνησαν όλα αυτά τα προβλήματα δεν ήταν ο κατάλληλος να τα διαχειριστεί. Αρχικά διότι δεν μιλάμε απλά για μια ντεφορμέ ομάδα μπάσκετ, αλλά για μια ιστορία που ενεπλάκησαν διοικήσεις, διαιτητές, ομοσπονδίες και το αγωνιστικό τμήμα σε ρόλο κομπάρσου παρακολουθούσε τις εξελίξεις. Έπειτα, η αγωνιστική πτώση ήταν ανεξήγητη και ραγδαία. Ξαφνικά, το συντριπτικό κομμάτι του κορμού βρέθηκε από το ζενίθ στο ναδίρ και δεν υπήρχε κανένας τρόπος για μεταστροφή της κατάστασης. Και τελευταίο και κυριότερο, το πρόβλημα που αντιμετώπισε ο 60χρονος προπονητής...
  Και μιας και ανέφερα το πρόβλημα υγείας, θυμήθηκα και τον αρχικό λόγο που ξεκίνησα χαράματα να γράφω το συγκεκριμένο άρθρο. Ο Μπλατ μέσα σε όλη τη σαπίλα του ελληνικού μπάσκετ, μέσα σε όλη την παρακμή που αηδιασμένοι παρακολουθήσαμε πέρυσι, ήταν ένας από τους ελάχιστους ανθρώπους που κέρδισαν τον καθολικό σεβασμό, το στιγμιαίο αυθόρμητο χειροκρότημα. Η δήλωση του, ή μάλλον, η κατάθεση ψυχής που έκανε τον Αύγουστο για το σοβαρή νευρολογική πάθηση που αντιμετωπίζει αποτελεί ακριβώς τον καθρέπτη όλων όσων πρεσβεύει ο συγκεκριμένος άνθρωπος. Δεν το έκανε για λύπηση προφανώς, κοτζάμ Μπλατ με τέτοια καταξίωση δεν έχει ανάγκη από τον οίκτο και τη συμπόνια κανενός, ίσως μόνο λίγη στήριξη από την οικογένειά του και από κανέναν άλλον. Το έκανε για να εμπνεύσει...Να εμπνεύσει και να δώσει θάρρος σε όσους αντιμετωπίζουν οτιδήποτε ανάλογο, να βγουν μπροστά, να πολεμήσουν και να παλέψουν για μια καλύτερη ζωή. Το έκανε γιατί γνωρίζει πόσο επώδυνες, πόσο ψυχοφθόρες είναι ανάλογες καταστάσεις για πολλούς συνανθρώπους μας, γνωρίζει πως πολλοί απογοητεύονται και παραιτούνται από τη ζωή. Αλλά όπως και να τα φέρνει η ζωή, εμείς όσο αναπνέουμε θα παλεύουμε για να την κάνουμε καλύτερη, όσες κακουχίες και δυσκολίες κι αν συναντήσουμε. Έστω και ένας άνθρωπος με ανάλογα προβλήματα να πήρε θάρρος από τη δήλωση του Μπλατ, αυτό για τον ίδιο είναι πολύ μεγαλύτερη νίκη από ένα ματς Euroleague με τη Βιλερμπάν...

- Εσύ που πηγαίνεις στο γήπεδο και εύχεσαι καρκίνους και θανάτους, απλά πήγαινε ρίξε μια ματιά στη δήλωση που έκανε ο Μπλατ στις 19 Αυγούστου. Δε θα αλλάξει κάτι, το ίδιο κάφρος θα μείνεις, απλώς για ένα δεκάλεπτο ίσως καταλάβεις πόσο βλάκας γίνεσαι μερικές ώρες της ημέρας

- Σε ευχαριστούμε πολύ coach, να είσαι πάντα καλά