ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

6/recent/ticker-posts

Ad Code



 

Ηγέτης ΝΑΙ, ''Clutch'' ΟΧΙ...



Ο Παναθηναικός υπέστη deja vu και δεύτερη κολλητή ήττα με το ίδιο σκορ απέναντι στην Αρμάνι όπως και στο ''Αστραμπάλ'', τα νεύρα στις τάξεις των οπαδών των ''πρασίνων'' βρίσκονται σε τεντωμένο σχοινί και ο Αντώνης Παναγόπουλος αναλύει όσα έχουμε δει, την επόμενη μέρα και διαχωρίζει τις έννοιες ''Ηγέτης'' και ''παίκτης για τις κρίσιμες ώρες'' στην περίπτωση του Νικ Καλάθη...

Αρχικά, όπως έχω γράψει και σε προηγούμενα άρθρα, είναι διαφορετικό να κρίνεις και να επισημαίνεις τα λάθη μιας ομάδας (ειδικά αν αυτά έχουν επισημανθεί από τον σχεδιασμό), διαφορετικό να κάνεις...κωλοτούμπα μετά από κάθε αγώνα ανάλογα με το αν έχεις νικήσει ή όχι και διαφορετικό πράγμα η ισοπέδωση από τον τρίτο αγώνα της χρονιάς. Είχα πει μετά τη νίκη με τον Ερυθρό Αστέρα ορισμένα σημεία στο παιχνίδι της ομάδας του Αργύρη Πεδουλάκη που με προβλημάτισαν, θα τα τονίζω όσο τα βλέπω, μέχρι να λυθούν. Γιατί κακά τα ψέμματα, οι ''πράσινοι'' έχουν τη δυνατότητα, έχουν το υλικό και την ποιότητα για να τα πάνε καλύτερα. Ανοίγω μια παρένθεση. Θεμιτή και σωστή εν μέρη η κριτική στον Πεδουλάκη, αλλά πείτε μου ειλικρινά, τι περιμένατε να ακούσετε αν ο Παναθηναικός είχε κερδίσει έστω με μισό πόντο τις δύο αναμετρήσεις με Βιλερμπάν και Αρμάνι; Δεν μιλάω για ελκυστικό, αλλά απλώς εάν στη Γαλλία είχαν μπει δύο περισσότερες βολές και χθες ένα παραπάνω τρίποντο;

Ο Παναθηναικός ηττήθηκε στο ΟΑΚΑ απέναντι στην Αρμάνι πέρα για πέρα δίκαια. Να ξεκινήσουμε από εκεί...Και ηττήθηκε γιατί απλούστατα δεν μπορούσε να την κερδίσει, δεν έβγαλε το ''μέταλλο'' που επιβάλλεται να έχεις σε έναν τέτοιο αγώνα στην έδρα σου. Έβαλε πολλές φορές την ομάδα του Μεσίνα από κάτω του, αλλά δεν την...σκότωσε. Όταν μετατρέπεις το 56-61 σε 68-61, με ένα ΟΑΚΑ να ''βράζει'' και αντί να τελειώσεις το ματς δέχεσαι τρία σερί τρίποντα (εκ των οποίων τα δύο ελεύθερα), όταν χάνεις τέσσερα αμυντικά ριμπάουντ με το ματς στον πόντο στο τελευταίο λεπτό, όταν πλην του Καλάθη κανένας άλλος παίκτης σου δε βρίσκει στόχο έξω από το τρίποντο, την ώρα που οι άλλοι το έβλεπαν...σαν βαρέλι, τότε δεν μπορείς να επικαλείς ούτε την ατυχία (αν και υπήρξε μπόλικη), ούτε τη διαιτησία (αν και στο 50-50 δεν έδωσε τίποτε στον Παναθηναικό), ούτε την κακιά στιγμή. Ωστόσο, ο απώτερος σκοπός της ήττας (και φοβάμαι πως θα γίνω μάντης κακών, αλλά θα έρθουν κι άλλες τέτοιες ήττες) είναι το προβλέψιμο μπάσκετ του ''τριφυλλιού''. Πικ εν ρολ με τον Καλάθη στη συντριπτική πλειοψηφία των φάσεων, αν υπήρχε διαθέσιμη πάσα στον ψηλό (κυρίως στον εκπληκτικό χθες Ουάιλι) έχει καλώς, αλλιώς φλότερ από τον αρχηγό ή βήμα πίσω από τα 6,75 και τρίποντο. Πολλοί βλέπουν τους 23 πόντους του Καλάθη άλλωστε, ο οποίος έκανε τρομερή προσπάθεια και κράτησε όρθια την ομάδα του, ωστόσο η συνολικά κακή βραδιά του αρχηγού φαίνεται από το γεγονός ότι μοίρασε μόλις 3 ασίστ. Στην ουσία δηλαδή, δεν έκανε αυτό που ξέρει καλύτερα από οτιδήποτε, να αξιοποιήσει τους συμπαίκτες πάνω στο παρκέ. Ο Φριντέτ ήταν άστοχος, την ίδια ώρα που στην ουσία δεν υπάρχει ένα σύστημα για να βγει ελεύθερος, ο Ράις βρέθηκε σε άθλια βραδιά (επιθετικά πολύ κακός, αμυντικός τον πόσταραν όλοι και είτε τον έβαζαν στα καλάθια, είτε δημιουργούσαν προυποθέσεις για ελεύθερο σουτ), ο Τόμας βρέθηκε στο χειρότερό του βράδυ μέσα στο 2019, Παπαπέτρου και Τζόνσον συνέχισαν να ''χτίζουν'' οικοδομή. Και παρόλα αυτά, ενώ από την περιγραφή ακούγεται σαν να διασύρθηκαν οι ''πράσινοι'', παραδόξως έχασαν μόλις για ένα πόντο. Παράδοξο, αλλά πραγματικό...

Πάμε στο κεφάλαιο Νικ Καλάθης, που συζητιέται αρκετά μετά την ήττα στο ''Άστραμπαλ'' και ακόμα περισσότερο από χθες. Θα ήταν παράλογο να πει κάποιος πως ο Νικ δεν είναι ο ηγέτης του Παναθηναικού. Είναι ο εγκέφαλος του παιχνιδιού, από την απόδοσή του εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό η απόδοση της ομάδας, έχει σπάνια ευστροφία στο παιχνίδι του και μπορεί να κάνει τα πάντα καλά. Αυτό όμως δεν τον καθιστά ως τον πιο κατάλληλο για να παίρνει το τελευταίο σουτ. Έχουμε δει άπειρες φορές το ίδιο σκηνικό άλλωστε...Σε κρίσιμες καταστάσεις, ''κολλάει'' το μυαλό του αρχηγού, ίσως και εξαιτίας της παθητικότητας που αντιμετωπίζεται από την αντίπαλη άμυνα. Οι αντίπαλοι προπονητές, γνωρίζοντας την αδυναμία που έχει ο Καλάθης στο κομμάτι της εκτέλεσης, όταν πια η μπάλα ''καίει'' προτιμούν να ρισκάρουν το σουτ για να περιορίσουν την δημιουργία. Εκεί είναι και το σημείο που συνήθως ο αρχηγός ''μπλοκάρει'' και πέφτει στην παγίδα. Είναι άπειρα τα παραδείγματα που μπορώ να παραθέσω και αποδεικνύουν αυτό ακριβώς. Ρεάλ- Παναθηναικός πρώτο παιχνίδι των πλέι οφ, ''Άστραμπαλ'', ο χθεσινός αγώνας και πολλές ακόμα περιπτώσεις που ο Καλάθης από...ευχή γίνεται κατάρα. Θα μου πει κανείς ως αντίλογο τα buzzer beater του αρχηγού με Ζαλγκίρις και ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Διαφορετικές περιπτώσεις όμως εντελώς... Στον αγώνα με τους Λιθουανούς στο ΟΑΚΑ η μπάλα έπρεπε να πάει στα χέρια του Καλάθη. 5 δευτερόλεπτα στο ρολόι επίθεση ολόκληρου γηπέδου, ο Καλάθης ήταν ο ιδανικός για ένα τέτοιο σλάλομ, πήρε την επίθεση και δικαιώθηκε. Στη Ρωσία φέτος ήταν περισσότερο, ένα σουτ- προσευχή, όπου ο Καλάθης δεν είχε...βασανίσει πριν τη μπάλα κάνοντας κατάχρηση της ντρίπλας, αλλά αυτή είχε γυρίσει και έφτασε σε αυτόν ως τελικό αποδέκτη. Στο ''Άστραμπαλ'' η ιστορία γνωστή, χθες έχοντας επιπρόσθετο βάρος στους ώμους του ήθελε να εξιλεωθεί, αλλά αυτό δεν είναι πάντα εύκολο. Και δεν είναι και πάντα απαραίτητο όταν υπάρχει μέσα ένας σουτέρ ολκής σαν τον Φριντέτ, ένας σκόρερ σαν τον Τόμας, ενώ δεν εξετάστηκε καν η επιλογή να περάσει η μπάλα μέσα στον ψηλό. Και σε τελική ανάλυση, ηγέτης δεν είναι μόνο αυτός που παίρνει την τελευταία προσπάθεια, αλλά και αυτός και που ξέρει...πότε να μην την πάρει το τελευταίο σουτ.

Υπάρχουν πολλά που μπορούν να γραφτούν για αυτό το ξεκίνημα, ωστόσο αναμφίβολα οι ήττες με Βιλερμπάν και Μιλάνο θα στοιχίσουν. Γιατί οπωσδήποτε κάποιος που έκανε προσθαφαιρέσεις πριν αρχίσει η χρονιά, υπολόγιζε τα πιθανά διπλά ξεκινώντας από τη Γαλλία και θεωρούσε πως μέσα στο ΟΑΚΑ εύκολα ή δύσκολο η Αρμάνι θα λυγίσει.  Δεν έγινε αυτό, οι ''πράσινοι'' αντί να έχουν κάνει το 3-0 τώρα αρχίζουν να τρέχουν από την 3η αγωνιστική και τα δύο ματς με Ζενίτ και Χίμκι στη Ρωσία είναι τελικοί...Όχι ένα στα δύο, δύο στα δύο πρέπει να είναι ο στόχος των ''πρασίνων'', όσο δύσκολο κι αν μοιάζει. Και μπορεί οι δύο ήττες να έδειξαν την ''γύμνια'' της ομάδας, ωστόσο παρά τις ανορθογραφίες, στα δύο ματς που χάθηκαν οι παίκτες του Αργύρη Πεδουλάκη δεν έχασαν επειδή ήταν χειρότεροι, αλλά επειδή έκαναν απίστευτα λάθη...

- Για τον Ολυμπιακό, όσο σκληρό κι αν ακούγεται, η σημερινή ήττα δείχνει το ταβάνι του. Μετά τη νίκη επί της Βαλένθια επέλεξαν να εθελοτυφλήσουν, να γράψουν περί μεταμορφώσεως και ένα σωρό αρλούμπες, αγνοώντας πως το υπάρχον υλικό των ''ερυθρόλευκων'' δεν μπορεί να ευελπιστεί σε τίποτα. Κακό, άναρχο μπάσκετ, χωρίς σύστημα, χωρίς ιδέες, χωρίς τίποτα και ήττα στην παράταση, από μια Ζενίτ, που και αυτή με τη σειρά της παρότι νίκησε ήταν σκέτη απελπισία. Σε οποιαδήποτε άλλη εποχή, κανένας Πάντερ δεν θα συνέχιζε να...σφυροκοπεί μετά από 14 άστοχα τρίποντα, κανένας Μπάλντγουιν δεν θα είχε θέση στο rotation και κανένας Πολ δε θα θεωρούταν η πιο αξιόπιστη μεταγραφή των Πειραιωτών. Αλλάξαν όμως οι καιροί...

Δημοσίευση σχολίου

0 Σχόλια

 




Ad Code