Γροθιά στη μιζέρια...

Την εβδομάδα που μας πέρασε, η πολύπαθος Ελληνικός αθλητισμός, η μίζερη και συστημική μας κοινωνία έστειλε πολλαπλά μηνύματα...Ενάντια στον θάνατο, ενάντια στον πόλεμο, ενάντια στον Φασισμό. Και τα γήπεδα αυτή τη φορά δεν λειτούργησαν ως τόπος εκτόνωσης και βίας, αλλά ως πηγή χαμόγελου. Ο Αντώνης Παναγόπουλος καταγράφει και αισιοδοξεί, σε ένα άρθρο διαφορετικό, που αξίζει να διαβάσετε.

11 Μαρτίου 2019, Καθαρά Δευτέρα, δημοσίευσα στο blog μου ένα άρθρο για την βία στα γήπεδα, όλα αυτά που συμβαίνουν με τους συνδέσμους, την έξαρση της κόντρας Ολυμπιακού- Παναθηναικού, που είχε ως αντίκτυπο εκείνη την εποχή να υπάρχει ωμή βία και να βεβηλώνονται μνήμες νεκρών. Το άρθρο υπάρχει δημοσιευμένο, όποιος επιθυμεί μπορεί να ανατρέξει, τότε περιέγραφα τη σαπίλα της κοινωνίας μας, τη νοσηρή πραγματικότητα των ελληνικών γηπέδων, ένα δείγμα του πόσο ''ηλίθιοι'' μπορούμε να γίνουμε ορισμένες φορές σαν λαός. Σήμερα όμως, σχεδόν επτά μήνες από τότε, μου δίνεται η ευκαιρία να σας μεταφέρω στην άλλη πλευρά, να δείτε την άλλη όψη του νομίσματος, αυτή που - για να είμαι ειλικρινής- τη γράφω με πολύ μεγαλύτερη όρεξη, δέος και υπερηφάνεια.

Βλέπετε, φτάνοντας στο τώρα, μια σειρά από περιστατικά και καταστάσεις, έδωσε την ευκαιρία στον πολίτη, στον ''οπαδό'', σε κάθε παρακλάδι της κοινωνίας να δείξει την ανθρώπινη πλευρά του και να συνεισφέρει στο να ανατείλει το χαμόγελο στα πρόσωπα ορισμένων συνανθρώπων μας που το έχουν πραγματικά ανάγκη.

Ξεκινώντας με την περίπτωση του Παναγιώτη- Ραφαήλ, η οποία πλέον έχει γίνει ένα από τα βασικά θέματα της επικαιρότητας και έχει συγκινήσει το πανελλήνιο, η ανταπόκριση του κόσμου ήταν συγκλονιστική, ανατριχιαστική, βρείτε εσείς την ιδανική λέξη. Για να βάλω στο κλίμα και τον πλέον ανενημέρωτο, το συγκεκριμένο παιδάκι που πάσχει από μια σπάνια ασθένεια στον εγκέφαλο, χρειάζεται τρία εκατομμύρια ευρώ προ κειμένου να μεταβεί σε μια παιδιατρική κλινική της Βοστώνης, ώστε να γίνει η θεραπεία του και να έχει στη συνέχεια μια φυσιολογική ζωή. Και όσο κι αν φαίνεται απίστευτο και εντυπωσιακό για τα δεδομένα μας, το ποσό αυτό συγκέντρωσε η Ελληνική κοινωνία. Ναι κύριοι, ο Έλληνας ο τσιγκούνης, ο μίζερος, που δεν ενδιαφέρεται για τους γύρω του, αυτός συνέδραμε, ώστε ένας συνάνθρωπός μας να έχει μια ομαλή ζωή. Σε όλους τους αγώνες της Football League στήθηκαν ειδικά ταμεία οικονομικής ενίσχυσης για την οικογένεια του μικρού, το ίδιο σε αγώνες της Basket League, το ίδιο σε αγώνες Βόλλευ, Χάντμπολ και Πόλο, ενώ δημιουργήθηκαν ακόμα και αναμετρήσεις που τα έσοδα των εισιτηρίων διατίθονταν αποκλειστικά για τον συγκεκριμένο σκοπό. Σε καφετέριες, σούπερ μάρκετ, φαρμακεία, εμπορικά κέντρα, σε κάθε λογής κατάστημα η κινητοποίηση για τον Παναγιώτη- Ραφαήλ ήταν πρωτοφανής και σύσσωμη η Ελληνική κοινωνία στήριξε και με το παραπάνω... Χάρη σε όλους αυτούς τους πολίτες που συμμετείχαν σε αυτή τη δράση, το παιδί θα ταξιδέψει κανονικά στη Βοστώνη και πλέον η ζωή του βρίσκεται στα χέρια των πιο κατάλληλων. Ο πιο δύσκολος αγώνας του έχει ήδη κερδηθεί άλλωστε, αφού κατάφερε να ''ενώσει'' όλους εμάς, τους...μίζερους, τους εσωστρεφείς, τους ωχαδερφιστές. Ολυμπιακούς, Παναθηναικούς, Αεκτζήδες, Παοκτσήδες και πάει λέγοντας...

Την ίδια στιγμή μερικά χιλιόμετρα μακριά διαδραματίζονται τραγικές στιγμές, οι Σειρήνες του πολέμου ήχησαν ξανά στη Συρία, χιλιάδες άμαχοι Κούρδοι και Σύριοι έχασαν τη ζωή τους από τα ''πυρά'' του Τουρκικού στρατού, χιλιάδες αθώες παιδικές ψυχές χάθηκαν ή έχασαν τους γονείς τους και όλα αυτά για τα...καπρίτσια ενός παράφρονα, που ο μοναδικός του σκοπός δεν είναι να επεκτείνει την Τουρκία, αλλά να φανατίσει τους Εθνικιστές της Ανατολικής Τουρκίας, οι οποίοι ζουν έναν σύγχρονο μεσαίωνα, και στο της εξουσίας σκοτώνει τόσο κόσμο. ''Solidarity to Rojava...Stop thw war, Erdogan is a whore'' ήταν το πανό που σηκώθηκε κατά τη διάρκεια της αναμέτρησης του Παναθηναικού με την Αρμάνι Μιλάνο. Η δημοσιογραφική δεοντολογία δεν επιτρέπει να μεταφράσω, όλοι καταλάβατε και όλοι ταυτιστήκατε νομίζω. ''Stop the war'' ήταν το μήνυμα της Θύρας 7 την επόμενη ημέρα στον αγώνα του Ολυμπιακού με τη Ζενίτ, στο ίδιο μήκος κύματος κυμάνθηκαν οι αντιδράσεις λίγο- πολύ σε όλα τα ελληνικά γήπεδα. Η μπασκετική ΑΕΚ μάλιστα πήγε την αλληλεγγύη ένα βήμα παραπέρα, καθώς στο πλαίσιο της αναμέτρησης της ''Ένωσης'' με το Περιστέρι στο ΟΑΚΑ φιλοξένησε παιδιά προσφύγων, δημιουργώντας μια διαφορετική εικόνα στις κερκίδες του γηπέδου, δίνοντας αφορμή για χαμόγελα σε μια μερίδα ανθρώπων που έχει υποφέρει, έχει βιώσει τον πόλεμο και το τελευταίο που αξίζει να βιώνει είναι ο κοινωνικός ρατσισμός και η περιθωριοποίηση. Οι οπαδοί ''ένωσαν'' τα πανιά τους, τις ιδέες τους και έστειλαν για μια ακόμα φορά ηχηρό μήνυμα ενάντια στον ρατσισμό, τον φασισμό, τη βία και τον θάνατο. Το ερώτημα είναι γιατί ακόμα μεταξύ τους τα κάνουν...μαντάρα.

- Στην περίπτωση του Παναγιώτη- Ραφαήλ δεν κάνω αναφορά στη στάση της κυβέρνησης γιατί απλούστατα δεν γνωρίζω τι έχει ειπωθεί, ποια είναι ακριβώς η θέση του κυβερνώντος κόμματος και του πρωθυπουργού, ποιες είναι οι αλήθειες και ποια τα ψέμματα σε όσα διαρρέουν. Η ημιμάθεια είναι χειρότερη της αμάθειας άλλωστε και το τελευταίο που επιθυμώ είναι να κάνω εν άγνοιά μου πολιτική προπαγάνδα...

- Και στην περίπτωση των προσφύγων είναι πολύ λεπτό το ζήτημα. Θεωρώ πως ο αριθμός των προσφύγων που φιλοξενούνται στην Ελλάδα είναι υπερβολικά μεγάλος αναλογικά με το τι κάνει η Ευρωπαική Ένωση, η οποία απλά κουνάει το δάχτυλο. Ωστόσο, είναι διαφορετικό το σκεπτικό του ''Διαφωνώ με την πρακτική της Ε.Ε'',  διαφορετικό το ''Γίνομαι ρατσιστής, φασίστας, ζώο με όποιον έχει έρθει στην Ελλάδα και ανήκει σε διαφορετική φυλή, θρησκεία, κοινωνική τάξη''. Αυτά, για να μπαίνουν ορισμένα πράγματα στη σωστή τους βάση.

- Δεν θα δείτε συχνά άρθρα από μένα που συγχέονται με τα πολιτικά ή τα κοινωνικά δρώμενα, αλλά όποτε αξίζει και συντρέχει λόγος εδώ θα είμαστε και θα τα λέμε!