Σε ευχαριστούμε κι ας απέτυχες...

                                    Γράφει ο Αντώνης Παναγόπουλος

Σε μια χώρα που δεν έχουμε μάθει να διαχωρίζουμε την κριτική από την ισοπέδωση, είναι λογικό να κατηγορείται και να πιστώνεται ο Σκουρτόπουλος ακόμα και για τον αέρα που αναπνέουμε. Βλέπετε είναι το εύκολο θύμα ο Έλληνας coach, ο ''ταβερνιάρης'' που δεν εμπνέει εμπιστοσύνη και σεβασμό από τα 11 εκατομμύρια προπονητές χωρίς πτυχίο που διαθέτουμε σε τούτον εδώ τον τόπο.

Βλέποντας πια τη διοργάνωση όντας αποκλεισμένοι, υπάρχει μεγαλύτερη οξυδέρκεια και όντας πια έξω απ' το χορό μπορώ να δω ποιο ήταν το ταβάνι μας και ποιος φταίει που δεν το πιάσαμε. Ξεκινώντας λοιπόν λίγο αντίστροφα την ιστορία, πηγαίνοντας στον Νοέμβριο του 2017 το έργο που ξεκινούσε ο Θανάσης Σκουρτόπουλος ήταν να στείλει την Εθνική στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Όχι με τον Καλάθη, τον Σλούκα και τον Γιάννη...Αλλά με τον Γκίκα, τον Σαλούστρο και τον Αθηναίου. Άλλα δεδομένα τότε για την Εθνική μας λοιπόν. Κατάφερε να το πράξει, παίζοντας ελκυστικό μπάσκετ, παρουσιάζοντας μια ομάδα- οικογένεια με τρομερή χημεία πάνω στο παρκέ. Την ίδια στιγμή ομάδες όπως η Σλοβενία και η Κροατία έχαναν...το τρένο για το Παγκόσμιο Κύπελλο. Το είχα γράψει λοιπόν και πριν το Μουντομπάσκετ, πως το πρώτο δείγμα ήταν θετικότατο, αλλά το πραγματικό crash test ήταν οι αγώνες στην Κίνα. Το δύσκολο κομμάτι του Σκουρτόπουλου δεν ήταν να εμπνεύσει παίκτες ρολίστες και αναλώσιμους, που αν δεν υπήρχαν τα ''παράθυρα'' της FIBA δεν θα έπαιζαν ποτέ στην Εθνική. Το δύσκολο ήταν να μπορέσει να δώσει το στίγμα του στον MVP του ΝΒΑ που τον προπονούσε ο καλύτερος προπονητής της σεζόν στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου, στους παίκτες του Παναθηναικού που είχαν τον Πιτίνο να τους καθοδηγεί, τους παίκτες του Ολυμπιακού που είχαν τον Μπλατ, τον Σλούκα που είχε τον Ομπράντοβιτς...Λογικό επακόλουθο, μπροστά σε αυτούς να είναι μηδενική μπασκετική οντότητα ο Σκουρτόπουλος, όταν μια ζωή η αποστολή του ήταν να δουλεύει σε μικρομεσαίες ομάδες της Α1...

Όταν φτάσαμε πια στο κρίσιμο σημείο, όταν ο Σκουρτόπουλος ανέλαβε μια από τις πιο ταλαντούχες Εθνικές ομάδες με σκοπό να την φτάσει στη...Γη της Επαγγελίας, πέτυχε το ένα σκέλος των στόχων του. Διατήρησε τα αποδυτήρια ενωμένα, η Ελλάδα έβγαζε τρομερή υγεία και μάλιστα είχαμε τονίσει πριν τη διοργάνωση πως το κλίμα θύμιζε κάτι από Σαιτάμα και Βελιγράδι. Ήταν κάτι καθόλου αυτονόητο, αν αναλογιστεί κανείς το αρρωστημένο κλίμα που υπήρχε το 2017, με το επεισόδιο Μπουρούση- Παππά, τις μπηχτές Θανάση πως κάποιοι δεν προσπαθούν και τις απαντήσεις του Παπαπέτρου και την περιβόητη ιστορία με τον Αγραβάνη και τα παράπονα για τον χρόνο συμμετοχής του. Σε αυτό το κομμάτι λοιπόν παίρνει άριστα ο 54χρονος προπονητής. Εκεί που απέτυχε ήταν όταν φτάσαμε πια στη Νανζίνγκ και στη Σενζέν. Απέτυχε να δώσει το κάτι παραπάνω από τον πάγκο, δεν είχε...άσους στο μανίκι για να βοηθήσει και να αξιοποιήσει τον Γιάννη (την ίδια ώρα δεν τον βοήθησαν και οι περιφερειακοί που ήταν τρομερά άστοχοι), είχε καταστροφικές εμμονές με τον Παπανικολάου σε ρόλο shooting guard, την ώρα που ο forward του Ολυμπιακού ήταν κακός εκτελεστικά και κυρίως ''ράκος'' ψυχολογικά και κάπως έτσι αποτύχαμε...

Μαζί με εμάς απέτυχε κι ο προπονητής, ο οποίος μαζί με τα δικά του λάθη, είχε να διαχειριστεί και όλη τη ''λάσπη'' και την καταστροφολογία των ΜΜΕ, από τους γνωστούς ''επιστήμονες'' που πριν το Μουντομπάσκετ διατυμπάνιζαν πως πάμε για μετάλλιο και μετά την ήττα με την Βραζιλία άρχισαν να ισχυρίζονται πως ''σας τα λέγαμε εμείς πως ο Σκουρτόπουλος είναι ακατάλληλος και επικίνδυνος''. Το ''ζουμί'' και το αστείο της υπόθεσης είναι πως αν πριν από πέντε χρόνια μας έλεγαν πως στην Εθνική μας θα παίζει ο MVP του ΝΒΑ και θα τον προπονεί ο Σκουρτόπουλος θα μας έπιανε νευρικό γέλιο...Ίσως και τον ίδιο τον Σκουρτόπουλο, ο οποίος αν είχε να επιλέξει ο ίδιος προπονητή για την Εθνική, μπορεί να μην έβαζε τον εαυτό του, αλλά κάποιον άλλο...Άλλοι τον έβαλαν σε αυτή τη θέση, άνθρωποι που στην παρούσα έχουν στα χέρια τους ένα ''χρυσάφι'' και το ανακατεύουν με την κοπριά...Δεν μπορώ να εκφραστώ διαφορετικά, όταν μια ομοσπονδία που έχει στα χέρια της προπονητές πρώτης διαλογής (Ιτούδης, Μπαρτζώκας, Σφαιρόπουλος, Πεδουλάκης, Πρίφτης) στρέφεται στην επιλογή ενός άπειρου προπονητή από τέτοιο επίπεδο, όταν γενικότερα μετά τον Καζλάουσκας δεν έχουμε δει έναν προπονητή από το πάνω ράφι. Όταν εξάγουμε παικταράδες και αντί να υποστηρίξουμε το προιόν, θα έχουμε φέτος ένα πρωτάθλημα χειρότερου επιπέδου από το Βουλγάρικο...Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα κύριοι. Όταν στο Ελληνικό μπάσκετ συμβαίνουν σημεία και τέρατα, και υπάρχουν ανώτατοι παράγοντες που δεν πονούν για το άθλημα, δεν γίνεται να μείνει ανεπηρέαστη και η Εθνική ομάδα. Όπως κάποιοι κατέστρεψαν το ποδόσφαιρο, κάποιοι άλλοι χτυπούν βάναυσα και το μπάσκετ. Αυτό έχει ακόμα κάποιες αναλαμπές και εκλάμψεις, αλλά δεν ξέρω για πόσο...

- Η Τουρκία έχει πρόεδρο της ομοσπονδίας τον Τούρκογλου, η Λιθουανία τον Σαμπόνις, η Κίνα τον Γιάο Μινγκ, η Ρωσία τον Κιριλένκο... Εμείς τι έχουμε; Βλέπουμε ανθρώπους- κοσμήματα όπως ο Παπαλουκάς, ο Διαμαντίδης και ο Γκάλης να βρίσκονται έξω και να περιμένουν, πότε θα φύγει η σαπίλα από την ΕΟΚ;

- Όπως αναλύσαμε τα υπέρ και τα κατά του Σκουρτόπουλου, έρχεται σε λίγες μέρες και η κριτική των παικτών... Το είχαμε πει άλλωστε, κανένας στο απυρόβλητο!