Eθνική Αργεντινής: Κληρονόμοι...για υψηλές πτήσεις!

 

27 ημέρες έμειναν για την έναρξη του Παγκοσμίου Κυπέλλου Μπάσκετ της Κίνας και το Sportsnewsgreece συνεχίζει την ανάλυση των ομάδων της διοργάνωσης. Αυτή τη φορά ο Αντώνης Παναγόπουλος στρέφει τα βλέμματα των αναγνωστών πάνω στην ''αλμπισελέστε''...

Κάτι λιγότερο από ένας μήνας απέμεινε για το ταξίδι 32 χωρών στη χώρα του μεταξιού για το μεγαλύτερο μπασκετικό γεγονός της χρονιάς και από εκεί δεν θα μπορούσε να λείπει η Αργεντινή. Η πιο δυναμική εκπρόσωπος της Νότιας Αμερικής στα μεγάλα μπασκετικά ραντεβού εδώ και τουλάχιστον δύο δεκαετίες, που σε αντίθεση με την σχετικά υποβαθμισμένη μπασκετική κουλτούρα που υφίσταται στη Λατινική Αμερική, η Αργεντινή αποτελεί μια ιδιαίτερα φωτεινή εξαίρεση, η οποία έχει μεγαλουργήσει στο παρελθόν και συνεχίζει να είναι ιδιαίτερα ανταγωνιστική. Η παγκόσμια πρωταθλήτρια του 1950 για περίπου μισό αιώνα απείχε από τις μεγάλες επιτυχίες και αρκούταν σε απλές συμμετοχές σε παγκόσμια πρωταθλήματα, χωρίς όμως να υπάρχουν μεγάλες διακρίσεις και παρουσίες στο βάθρο σε παγκόσμιες διοργανώσεις. Όλα αυτά μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '90, αρχές της νέας χιλιετίας. Τότε που η ομάδα του Κάρλος Ντελφίνο, του Μανού Τζινόμπιλι, του Λέο Γκουτιέρεζ, του Αντρές Νοτσιόνι και του μεγάλου Λούις Σκόλα, παρουσίασε ένα ελκυστικό μπάσκετ, μια διαφορετική κουλτούρα από αυτά που είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε. Είχε τα πάντα...Γρήγορο μπάσκετ, με έφεση στην κυκλοφορία της μπάλας, αλλά με τρομερή πειθαρχία στο παιχνίδι τους, πολύ καλοί σουτέρ, αλλά και αμυντικοί, θα μπορούσε κανείς να πει ότι οι Αργεντίνοι τα είχαν όλα. Η πρώτη τους πραγματική επιτυχία ήταν στην Ιντιανάπολις το 2002, τότε που αρχικά τελείωσαν στον όμιλο πάνω από τις Η.Π.Α και εν συνεχεία έφτασαν μέχρι τον μεγάλο τελικό. Τότε, με τον τραυματία Τζινόμπιλι να παίζει ελάχιστα, η ''αλμπισελέστε'' αν και είχε το προβάδισμα στο μεγαλύτερο κομμάτι του αγώνα, έχασε στην παράταση με 84-77, χάνοντας την ευκαιρία για δεύτερο χρυσό μετάλλιο σε παγκόσμιο πρωτάθλημα. Δύο χρόνια αργότερα, ήρθε η δική τους δικαίωση. Όντας πιο έμπειροι από ειδικές καταστάσεις, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας έφτασαν μέχρι το τέρμα του δρόμου, μέχρι την κορυφή, νικώντας την team USA στο μεγάλο τελικό της διοργάνωσης. Ίσως είναι και η μεγαλύτερη επιτυχία στην ιστορία τους, αν αναλογιστεί κανείς πως το 1950 αφενός το Μουντομπάσκετ είχε διεξαχθεί στο Μπουένος Άιρες, αφετέρου το άθλημα δεν είχε εξελιχθεί τόσο πολύ, ενώ διοργανώθηκε μόλις πέντε χρόνια μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου πολέμου, όπου ορισμένες χώρες μετρούσαν ακόμα τις πληγές τους και δε μπορούσαν καν να στείλουν αποστολή στην Αργεντίνη. Τα κατορθώματα της απίθανης αυτής παρέας, που είχε χτιστεί πια με ακρωγονιαίους λίθους της τον Τζινόμπιλι και τον Σκόλα δε σταμάτησαν εκεί. 4η θέση στη Σαιτάμα το 2006 (στον ημιτελικό έχασαν για ένα πόντο από την Ισπανία), ενώ το 2008 ακολούθησε ένα ακόμα μετάλλιο, χάλκινο αυτή τη φορά στην Ολυμπιάδα του Πεκίνο. Αυτό ήταν και το τελευταίο μετάλλιο της Αργεντινής σε παγκόσμια διοργάνωση, ωστόσο αυτό δε σημαίνει πως οι Λατινοαμερικάνοι έχασαν την αίγλη τους. Η θρυλική για το έθνος παρέα αποσύρθηκε, πλην του αγέραστου Σκόλα που συνεχίζει στα 39 του να προσφέρει τις υπηρεσίες του με το ίδιο πάθος όπως όταν πρωτοξεκίνησε και την ίδια δίψα για διακρίσεις. Πέραν αυτού, ανασύρεται μια ανερχόμενη γενιά με παίκτες όπως ο Βιλντόζα, ο Καμπάτσο, ο Λαπροβίτολα, ο Ντεκ και ο Γκαρίνο, οι οποίοι θα αγωνιστούν υπό τις οδηγίες του Σέρχιο Ερνάντες και θέλουν να ξεδιπλώσουν τις αρετές τους στο παρκέ και να θυμίσουν κάτι από την παλιά καλή Αργεντινή. Οι δυνατότητες άλλωστε υπάρχουν...

Ο Όμιλος: Δεν τρομάζει σε καμία περίπτωση την Αργεντινή. Ούτε ο αρχικός με αντιπάλους τη Ρωσία, την Νιγηρία και την Κορέα, ούτε το μετέπειτα σταύρωμα με τον όμιλο της Πολωνίας, της Κίνας, της Βενεζουέλας και της Ακτής Ελεφαντοστού είναι ικανό να τους στερήσει το δικαίωμα να ονειρεύονται κάτι καλό.

Στόχος: Ο δρόμος για την πρόκριση μέχρι τους ''8'' είναι ορθάνοιχτος και οτιδήποτε λιγότερο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και αποτυχία. Αυτός είναι ο πρώιμος στόχος της Αργεντινής, από εκεί και έπειτα...ό,τι ήθελε προκύψει!