Για μια Ελλάδα...νέα!

 

Η Εθνική ετοιμάζεται να περάσει το κατώφλι της προετοιμασίας, ένα μήνα ακριβώς πριν το Μουντομπάσκετ της Κίνας, ο Θανάσης Σκουρτόπουλος γνωρίζει πολύ καλά τα όπλα που θα χρησιμοποιήσει σε αυτό και ο Αντώνης Παναγόπουλος αναλύει την Εθνική του αύριο...

Φτάσαμε λοιπόν στα προεόρτια του Παγκοσμίου Κυπέλλου, στο γλυκό κομμάτι της αναμονής, εδώ που οι ομάδες μοντάρονται, βλέπουμε τις τελικές επιλογές των προπονητών και έχουμε μπροστά μας όλο τον καιρό να κάνουμε τους...εξυπνάκηδες και να... στοιχηματίσουμε. Για την δική μας Εθνική το γλυκό αυτό κομμάτι ξεκίνησε, περιμένουμε όμως την ενσωμάτωση όλων των παικτών (για την ακρίβεια των τριών Αντεντοκούνμπο) και πλέον ο Έλληνας τεχνικός έχει τη δυνατότητα να δουλέψει την Εθνική του αύριο, προ κειμένου να επιστρέψουμε στο δρόμο των επιτυχιών. Οι πρώτες ενστάσεις για τον Σκουρτόπουλο έφυγαν στα προκριματικά του Μουντομπάσκετ. Τότε που με τη δεύτερη δεξαμενή του ελληνικού μπάσκετ, κατάφερε και έβγαλε εις πέρας την πρώτη του αποστολή. Όχι μόνο προκρίθηκε, κάτι που λίγο πολύ ήταν αναμενόμενο, αλλά μπόρεσε να παίξει ελκυστικό μπάσκετ, θεαματικό, με αρκετούς αυτοματισμούς, πράγμα εντυπωσιακό για παίκτες...δεύτερης διαλογής, που δεν είχαν ξαναβρεθεί ποτέ στο παρελθόν και με λίγες προπονήσεις βρήκαν αξιοζήλευτη χημεία. Το δεύτερο και πιο αντιπροσωπευτικό τεστ για τον Σκουρτόπουλο και γενικότερα το προπονητικό επιτελείο είναι η τελική φάση στα γήπεδα της Κίνας. Για να ακριβολογούμε, το κομμάτι της διαχείρισης είναι ίσως το βασικό κριτήριο. Γιατί η πρώτη ύλη είναι από μόνη της αξιόπιστη, υπάρχουν δηλαδή οι παίκτες για να φέρουν τη διάκριση (αλλά αυτό δε φτάνει από μόνο του). Πώς ο Αντεντοκούνμπο, από τις οδηγίες του Μπουντενχόλζερ θα μπει στα...καλούπια του Σκουρτόπουλου; Μπορεί να ακούγεται παιδιάστικο, αλλά όταν υπάρχουν ορισμένοι παίκτες- βεντέτες, δεν είναι πάντοτε εύκολο να αφομοιωθούν στα ''θέλω'', ενός προπονητή που (καλώς ή κακώς) δεν έχει ένα τόσο άξιο αναφοράς παλμαρέ, ώστε να βαράνε όλοι ''προσοχή'' μπροστά στις εντολές του. Αυτός είναι και ο μεγαλύτερος κίνδυνος για φέτος το καλοκαίρι. Από την άλλη, η παρουσία του Γιάννη δίνει από μόνη της τη δυνατότητα στον Σκουρτόπουλο να έχει μαζί του ένα υπερόπλο. Μιλάμε για τον κορυφαίο παίκτη στον κόσμο, τον MVP του NBA, προνόμιο που δεν θυμάμαι ποτέ στο παρελθόν να ανήκει σε ευρωπαική ομάδα (να κατεβαίνει να παίξει σε μεγάλη διοργάνωση με τον εν ενεργεία MVP). Και μαζί του βέβαια ένα δίδυμο με εξαιρετική χημεία και εκρηκτικότητα στα γκαρντ (Σλούκας, Καλάθης), μια ραχοκοκαλιά και ένας κορμός από τον Παναθηναικό (Παπαπέτρου, Παπαγιάννης, Μήτογλου, Καλάθης, Θανάσης), οι οποίοι δουλεύτηκαν πάρα πολύ καλά, ιδίως στην εποχή Πιτίνο και βέβαια την εμπειρία των Πρίντεζη και Παπανικολάου, που μπορούν να βοηθήσουν σε κάθε περίπτωση. Και μια τελευταία αίσθηση: Αν δει κανείς διαχρονικά τις μεγάλες επιτυχίες του ελληνικού μπάσκετ, αυτές έγιναν με το λεγόμενο ''σκεπτόμενο μπάσκετ'', με αργό και ελεγχόμενο μπάσκετ, με βασικό γνώρισμα τον έλεγχο του ρυθμού, την υπερανάλυση του παιχνιδιού του αντιπάλου. Επειδή το μπάσκετ έγινε πιο σύγχρονο, τα τελευταία χρόνια αυτό δεν απέδωσε. Είτε επειδή δεν υπήρχαν πια οι παίκτες για να το υπηρετήσουν, είτε επειδή οι προπονητές δεν είχαν το...μαγικό ραβδί του Γιαννάκη για να γυρίζουν τις καταστάσεις υπέρ τους. Και κάπως έτσι έχουμε κλείσει μια δεκαετία με αποτυχίες, χωρίς μετάλλια και χωρίς κάποια πραγματική υπέρβαση. Το ρόστερ από μόνο του φέτος δίνει την ευκαιρία στον Σκουρτόπουλο να γυρίσει τον...διακόπτη, να αλλάξει το στυλ παιχνιδιού και να δοκιμάσουμε να...εξευρωπαιστούμε. Και αυτός άλλωστε, αυτό φαίνεται να έχει στο μυαλό του...Θα το καταφέρει; Ίδωμεν...