Αυτό που μπορούσε

Όταν ένα παιχνίδι τελειώνει με τον αντίπαλο να έχει δοκάρι, τον τερματοφύλακά σου δύο καθοριστικές επεμβάσεις και την ομάδα σου μηδέν (!) σουτ στο στόχο τότε το 0-0 είναι το μέγιστο που μπορείς να πάρεις.
Ο Ολυμπιακός δεν ήταν καλός, φλέρταρε με την ήττα, όμως στο τέλος της ημέρας αυτό που μένει είναι το θετικό αποτέλεσμα ενόψει της ρεβάνς. Εφόσον βελτιώσει την εικόνα του και με τη δυναμική που του δίνει πάντοτε το Καραϊσκάκη, είναι δύσκολο να μείνει εκτός από την ομάδα που παρακολουθήσαμε στο χθεσινό παιχνίδι.

Το ματς στην Τσεχία θα μπορούσε να αναλυθεί σε 3 διαφορετικές φάσεις. Το δυνατό ξεκίνημα του Ολυμπιακού, το διάστημα της απόλυτης κυριαρχίας των γηπεδούχων και το ισορροπημένο τέλος.

‌Στην αρχή του αγώνα, ο Ολυμπιακός έμοιαζε να έχει το πάνω χέρι στο γήπεδο. Με την ανάπτυξή του να στηρίζεται αποκλειστικά στη δεξιά πτέρυγα, τους Ποντένσε και Βαλμπουενά να ψάχνουν συνεχώς τη συνεργασία και τον Ομάρ σταθερό στήριγμά τους , ο Ολυμπιακός δημιουργούσε αρκετές απειλητικές καταστάσεις στην περιοχή των Τσέχων, χωρίς όμως να καταφέρει το κάτι παραπάνω, αφού ο Βαλμπουενά περιορίστηκε σε ένα άστοχο σουτ, σπαταλώντας την πιο καλή ευκαιρία της ομάδας στο πρώτο ημίχρονο.

Το δυνατό ξεκίνημα των πρώτων λεπτών, έδωσε γρήγορα τη θέση του στην αγωνιστική καθίζηση, με την Πλζεν να παίρνει ξεκάθαρα τον έλεγχο του αγώνα μέχρι το 60'. Μπουχαλάκης και Γκιλιέρμε δεν μπορούσαν να ελέγξουν το παιχνίδι, αποδεικνύοντας για ακόμη μια φορά ότι αποτελούν ένα δίδυμο που υστερεί σε ταχύτητα και σκληράδα για τέτοιου είδους παιχνίδια. Η Πλζεν κέρδιζε κατά κράτος στον τομέα της κατοχής και έπαιζε διαρκώς από τα αριστερά, όπου Ομάρ και Ποντένσε αντιμετώπισαν τρομερά προβλήματα στην ανασταλτική λειτουργία. Αν δεν κατάφερε να σκοράρει, αυτό οφειλόταν κυρίως στην ανικανότητα που επέδειξαν οι παίκτες της στο τελείωμα των φάσεων αλλά και στη σημαντική επέμβαση του Σα στο 38ο λεπτό. 

Ο Ολυμπιακός μπορεί να είναι ήσυχος ότι διαθέτει τερματοφύλακα που προσφέρει σιγουριά, κάτι απαραίτητο για όλη την αμυντική λειτουργία της ομάδας. Το μόνο που πρέπει να διορθώσει είναι το παιχνίδι με τη μπάλα στα πόδια, καθώς για ακόμη μια φορά υπέπεσε σε πολλά άστοχα γεμίσματα, χωρίς μάλιστα να δέχεται την παραμικρή πίεση.

Στα πρώτα λεπτά του δευτέρου ημιχρόνου, η κατάσταση έμοιαζε ίδια με εκείνη πριν την ανάπαυλα. Ο Ολυμπιακός δεν μπορούσε να κρατήσει τη μπάλα, δίνοντας την ευκαιρία στην Πλζεν να βρίσκεται χωρίς ιδιαίτερο κόπο κοντά στην περιοχή του. 

Η είσοδος του Καμαρά στο 57, αντί του σχεδόν άφαντου Βαλμπουενά,  ήταν το κλειδί για να αρχίσει ο Ολυμπιακός να νιώθει πιο άνετα μέσα στο γήπεδο. Μπουχαλάκης και Γκιλιέρμε είχαν πλέον και τρίτο χαφ δίπλα τους, κάτι που τους έδωσε τη δυνατότητα να ελέγξουν καλύτερα το ρυθμό και να απομακρύνουν σιγά σιγά τους Τσέχους από την περιοχή του Σα.  Ο Μπουχαλάκης μάλιστα θα μπορούσε να δώσει και ξεκάθαρο προβάδισμα για την πρόκριση, όμως το αριστερό του πλασέ δεν έμελλε να αλλάξει τις ισορροπίες του ζευγαριού.

Η Πλζεν έδειξε ότι είναι μια γρήγορη και γενικά υπολογίσιμη ομάδα, χωρίς πάντως ιδιαίτερη ποιότητα στην επιθετική γραμμή και με αρκετά κενά στην αμυντική της λειτουργία. Το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε να απειλήσει πολύ, οφείλεται περισσότερο στην κακή μέρα που βρέθηκαν οι μεσοεπιθετικοί του (κυρίως Γκερέρο και Μασούρας). Το αν ήρθε βέβαια η ώρα του Ελ Αραμπί, είναι κάτι που μόνο ο Μαρτίνς μπορεί να γνωρίζει.

Η ρεβάνς θα είναι σίγουρα ένα αρκετά διαφορετικό παιχνίδι. Ο Ολυμπιακός παραμένει το φαβορί του ζευγαριού, κάτι βέβαια που καλείται να αποδείξει στο παιχνίδι του Καραϊσκάκη. Εφόσον το καταφέρει, θα έχει εξασφαλίσει το βασικό στόχο της εισόδου στους ομίλους του Europa League και με σαφώς περισσότερη ηρεμία θα κυνηγήσει τις πιθανότητες που του αναλογούν για την πρόκριση στο Champions League. Σε αντίθετη περίπτωση, η πίεση προς τον Μαρτίνς και τους παίκτες του θα ξεκινήσει  πριν ακόμα μπει ο Αύγουστος...