H ουτοπία και η...τραγωδία

Η αλήθεια είναι πως πριν ξεκινήσω το άρθρο, ταλανιζόμουν αρκετά για το περιεχόμενό του.  Από τη μία υπάρχει το έπος, ο θρίαμβος, μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, με τον Προμηθέα Πατρών να γίνεται η πρώτη επαρχιακή ομάδα στην ιστορία των τελικών της Basket League, από την άλλη η απογοήτευση, η μιζέρια, η κατήφεια στην ''Ένωση'', η οποία έχασε τη μεγαλύτερη ευκαιρία της σύγχρονης ιστορίας της για να επιστρέψει στους τελικούς έπειτα από 17 ολόκληρα χρόνια.

                                Έχετε καταλάβει τι κάνατε;

Για τον Βαγγέλη Λιόλιο, τον Μάκη Γιατρά και όλους όσους έδωσαν και την...ψυχή τους φέτος στο παρκέ για να ανεβάσουν ακόμα ένα επίπεδο τους ''Αχαιούς'' ο χθεσινός θρίαμβος δεν ήταν κάτι το μη αναμενόμενο. Υπήρχε σχέδιο, υποδομές, τεχνογνωσία, ευπορία και όλα αυτά συντέλεσαν σε έναν αρκετά μεγάλο βαθμό στην επιτυχία. Αυτά σε πρώτη ανάγνωση. Γιατί σε δεύτερη, αν κάποιος δει πού βρισκόταν ο Προμηθέας πριν από πέντε χρόνια και πού κατάφερε να βρεθεί μέσα σε λίγες σεζόν, θα τρομάξει μπροστά στις διαστάσεις της επιτυχίας. Είναι κάτι το οποίο δεν μπορεί να εξηγηθεί με μια ανάλυση, δε μπορεί να αναλωθεί μέσα από ένα άρθρο και σίγουρα πολύ δύσκολα θα ξεπεραστεί τα επόμενα χρόνια. Οι Πατρινοί λοιπόν σαν σήμερα πριν από έξι χρόνια έδιναν τελικούς τοπικού πρωταθλήματος Α1 ΕΣΚΑΗ απέναντι στη Νίκη Προαστίου. Μπροστά σε 100 άτομα στο ''Δημήτριος Τόφαλος''(!!!). Αλλά τι γράφω; Τώρα ετοιμάζεται για τους τελικούς της Α1 απέναντι στον Παναθηναικό. Ήδη δέχεται τον θαυμασμό και το χειροκρότημα όλης της φίλαθλης Ελλάδας, ενώ η πρόκριση των Πατρινών στους τελικούς έχει κάνει και το γύρο της Ευρώπης. Μόλις καθαρίσει λοιπόν το μυαλό, τότε θα καταλάβουν στην Πάτρα τι ακριβώς έχουν καταφέρει.

                        Η προσωπική δικαίωση του Γιατρά

Χλευάστηκε, υποτιμήθηκε, τον αποκάλεσαν ''ταβερνιάρη'' μετά την ήττα στο ΟΑΚΑ, έγινε αποδέκτης ύβρεων για το εκρηκτικό του ταπεραμέντο και το πάθος που έβγαζε στον πάγκο και στο τέλος πήρε την πιο γλυκιά εκδίκηση. Απέδειξε πως ξέρει πολύ καλά από μπάσκετ, ξέρει πολύ καλά τη συνταγή της επιτυχίας. Σε όλη τη σειρά άλλωστε φάνηκε ποια ομάδα άξιζε να περάσει. Ο μεν Προμηθέας έπαιζε ορθολογικά, χτυπούσε έξυπνα στη ρακέτα και είχε εξαιρετικά ποσοστά στο περιφερειακό σουτ (επειδή σούταρε όταν έπρεπε), έβγαλε διαφορετικούς πρωταγωνιστές, συνδυάζοντας τον αξιόλογο ελληνικό κορμό που διαθέτει (Γκίκας, Σαλούστρος, Κασελάκης, Κατσίβελης, Τσαιρέλης), με τους τρομερούς ξένους, οι οποίοι συνέβαλαν τα μέγιστα (Λίποβι, Παρκς, Μπράουν, Χολ, Έλις). Ο Μάκης Γιατράς, ο οποίος μέχρι πέρυσι δεν είχε προπονήσει ποτέ ομάδα πρώτης κατηγορίας, έδωσε τα διαπιστευτήρια του και με το παραπάνω, έδωσε εντός αγωνιστικού χώρου την καλύτερη απάντηση σε όλους τους επικριτές.

                 Δεν είναι στραβός ο γιαλός, στραβά αρμενίζει...

Στην περίπτωση της ΑΕΚ, μιλάμε για μια αυτοκτονία, τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο. Ο ''δικέφαλος'' είχε την ευκαιρία να βρεθεί σε τελικούς μετά από 17 χρόνια, μετά από όλη την αναμπουμπούλα που δημιουργήθηκε και την αποχώρηση του Ολυμπιακού από το πρωτάθλημα. Μάλιστα, σε αυτούς τους τελικούς θα είχε και το πλεονέκτημα έδρας απέναντι στον Παναθηναικό. Όχι πως θα είχε τις πιθανότητες με το μέρος της, ωστόσο μπροστά στον κόσμο της θα προσπαθούσε να τις εξαντλήσει, έχοντας έτσι κι αλλιώς πετύχει τον μεγάλο της στόχο. Οι τελικοί θα ήταν μια πιστοποίηση της ανοδικής πορείας, μια επιτυχία που θα έφερνε μεγαλύτερη αίγλη (και περισσότερα έσοδα). Πριν ξεκινήσει η σειρά ο Προμηθέας φάνταζε ένα εμπόδιο που κρύβει παγίδες, αλλά εύκολα ή δύσκολα θα ξεπεραστεί. Το αποτέλεσμα απογοητευτικό. Όχι μόνο επειδή η ''Βασίλισσα'' αποκλείστηκε, αλλά επειδή η εικόνα της ήταν αποκαρδιωτική στα τέσσερα από τα πέντε ματς. Τρίποντα εκτός λογικής, μηδενική χημεία στην επίθεση, καμία διάθεση για συνεργασία και όλοι περίμεναν από τον Χάντερ και τον Σαντ Ρος, με τον Μπάνκι να κοιτάζει απλώς από τον πάγκο χωρίς να μπορεί να αλλάξει ούτε προς το ελάχιστα καλύτερο την εικόνα της ομάδας του. Τραγικό rotation, Μωραίτης, Τσαλμπούρης και Γιαννόπουλος ξεχασμένοι στον πάγκο, λες και αυτοί που έπαιζαν...έβγαζαν μάτια, Θίοντορ μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, ένας Εμπάκουε που κανένας δεν κατάλαβε γιατί αποκτήθηκε και ένας Γιορκ που προσπαθούσε μιμηθεί τον Κάρι, χωρίς κανένας να καταλαβαίνει το γιατί. Η μεγαλύτερη ευκαιρία της ΑΕΚ για τελικούς πήγε στράφι, η απογοήτευση είναι έκδηλη και ο Μάκης Αγγελόπουλος καλείται να λάβει σοβαρές αποφάσεις, ώστε να πιάσουν πραγματικά τόπο τα λεφτά που επενδύει τόσα χρόνια στην ομάδα...