Οι συνέπειες του Europa League

Όσο κι αν η έλευση του  Σόλσκιερ άλλαξε την εικόνα της ομάδας και έτρεξε ένα μεγάλο σερί για τη Γιουνάιτεντ, ήταν πάρα πολύ δύσκολο και τελικά δεν κατάφερε να προλάβει το τρένο της τετράδας, που ισοδυναμεί με πρόκριση στο Champions League της επόμενης περιόδου.

Στην Αγγλία, κάθε χρόνο συντελείται μία αδικία. Δύο εκ των City, Liverpool, Tottenham, Chelsea, Arsenal και United πρέπει να μείνουν εκτός Champions League. Ο αντίλογος βέβαια σε αυτό, είναι ότι δεν μπορεί το Champions League να γίνει Αγγλικό πρωτάθλημα, δίνοντας δικαίωμα συμμετοχής σε παραπάνω ομάδες. Παρόλα αυτά , στην ιδέα ότι κάθε χρόνο δύο ομάδες τέτοιου επιπέδου, πρέπει εξ ορισμού μείνουν εκτός, δημιουργείται μία αναπόφευκτη αδικία. Ειδικά για τους προπονητές που ότι και να γίνει, στο τέλος σεζόν κατά πάσα πιθανότητα θα θεωρηθούν αποτυχημένοι.

Φέτος λοιπόν, Αυτές που πλήρωσαν το μάρμαρο, ήταν η Αρσεναλ και η  Γιουνάιτεντ. Η Άρσεναλ βρίσκεται σε μία περίοδο ανασύνταξης μετά τη φυγή του Αρσέν Βενγκέρ, οπότε ο κραδασμός του αποκλεισμού θα απορροφηθεί πιο εύκολα. Από την άλλη η Γιουνάιτεντ, ειδικά λόγω ότι μετά από ένα σημείο, άρχισε να πιστεύει ότι μπορεί να τα καταφέρει, θα δυσκολευτεί πάρα πολύ να αντιμετωπίσει την κρίση του αποκλεισμού. Εξάλλου οι παίχτες και τα σύμβολα που έχει, είναι πολύ δύσκολο να προσαρμοστούν στα δεδομένα της δεύτερης τη τάξει διασυλλογικής ευρωπαϊκής διοργάνωσης.

Οι περισσότεροι από τους πρωτοκλασάτους παίκτες της Γιουνάιτεντ, βάσει όρων των συμβολαίων τους, πρόκειται να δεχτούν 25% μείωση των αποδοχών τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι ο Πολ Πογκμπά, χάνει αυτομάτως δύο εκατομμύρια ευρώ, που υπάρχουν στο συμβόλαιο του ως μπόνους για την πρόκριση στο Champions League. Κούρεμα στις απολαβές θα έχει και η ίδια η ομάδα, με το τηλεοπτικό της συμβόλαιο, να μειώνεται κατά 75 εκατομμύρια ευρώ.

Πέρα από την καθαρά οικονομική συνέπεια του αποκλεισμού, θεωρώ ότι θα υπάρχουν προβλήματα με παίκτες, που δεν θα επιθυμούν να συνεχίσουν σε μία ομάδα, που δεν θα αγωνιστεί στο κορυφαίο επίπεδο. Κακά τα ψέματα, η Μάντσεστερ διαθέτει ένα ικανότατο ρόστερ και παίκτες που μπορούν να παίξουν σε οποιαδήποτε ομάδα. Πρόχειρα σκεπτόμενος, De Gea, Pogba, Alexis (αν και ήταν άφαντος φέτος), Martial, Rashford, Lukaku είναι παίκτες που μπορεί να εκφράσουν τη δυσφορία τους για το Europa League και να ζητήσουν μεταγραφή, αρνούμενοι να αγωνιστούν σε αυτό. Προφανώς και κάποιοι από αυτούς είναι υπαίτιοι της κατάστασης, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα προσπαθήσουν να την αποφύγουν κιόλας.

Ειδικά αν ο Πογκμπά (που έτσι όπως ακούγεται έχει ήδη ζητήσει να φύγει), επιμείνει να πάρει μεταγραφή, τα πράγματα θα διαφοροποιηθούν σε μεγάλο βαθμό. Από τη μία η ίδια η  Γιουνάιτεντ θα χάσει τον καλύτερό της παίκτη, τον ηγέτη του κέντρου της και αυτόν που κατά μεγάλο ποσοστό καμουφλάρει τις παθογένειες που έχει σαν ομάδα. Από την άλλη ο Πογκμπά, όπου κι αν πάει θα αλλάξει τις ισορροπίες. Οποιαδήποτε από τις μεγάλες ομάδες αυτή τη στιγμή, εντάξει στο δυναμικό της τον Γάλλο, είναι σίγουρο ότι θα ανέβει επίπεδο και θα κοιτάξει την επόμενη διοργάνωση με μεγαλύτερη αισιοδοξία και καλύτερη προοπτική. Ειδικά αυτό αν γίνει από τη Ρεάλ Μαδρίτης, που φαίνεται να ενδιαφέρεται πιο έντονα από όλους για την απόκτησή του.

Όπως και να έχει, η Γιουνάιτεντ καλείται να διαχειριστεί την κρίση του αποκλεισμού αλλά και των επιπτώσεων που αυτός θα φέρει άμεσα στην ομάδα. Θυμίζω μάλιστα, ότι αν η Μάντσεστερ Σίτυ δεν κατακτήσει το κύπελλο, η Γιουνάιτεντ, θα μπει στη μάχη των ευρωπαϊκών υποχρεώσεων από τον Ιούλιο, ενισχύοντας ακόμα περισσότερο το κλίμα δυσφορίας στην ομάδα και την άποψη ότι έχει χάσει την αίγλη της.

Το θέμα πάντως, είναι να βάλει σε εφαρμογή ένα νέο πλάνο. Ένα νέο πλάνο στο οποίο θα επιδείξει πίστη και θα το υποστηρίξει με όλα της τα μέσα. Είτε αυτό είναι το 3ετές συμβόλαιο στον Σόλσκιερ είτε όχι.