Η Ευρωλίγκα έδωσε την απάντησή της

 Σε μια τεταμένη περίοδο για το οικοδόμημα του ελληνικού μπάσκετ, με την κόντρα των ''αιωνίων'' να έχει γίνει πιο σκληρή από ποτέ, η Ευρωλίγκα ανακήρυξε τον Παναθηναικό ως πιο επιτυχημένο μπασκετικό κλαμπ στην Ευρώπη για τον 21ο αιώνα. Μια παραδοχή, λίγο- πολύ γνωστή, αλλά πέρα για πέρα χρήσιμη, ώστε να μπαίνουν κάποια πράγματα στη θέση τους, να γνωρίζουμε με ακρίβεια που βαδίζουμε και να σταματήσουν ορισμένοι να βλέπουν φαντάσματα. 

                                    
                             ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΚΑΤΑΞΙΩΣΗ, ΟΜΑΔΑ- ΜΟΝΤΕΛΟ

Θα ξεκινήσουμε λοιπόν την αποκρυπτογράφηση αυτής της τιμητικής ανακοίνωσης της Εuroleague. Αλήθεια, για κάποιο λόγο επιλέχθηκε το ''τριφύλλι'' ως το κορυφαίο κλαμπ, όχι αυθαίρετα. Γιατί στη θέση του δεν έβαλαν την ΤΣΣΚΑ ή την Ρεάλ ή την Μακάμπι ή τον Ολυμπιακό; Ίσως επειδή τα ανώτατα στελέχη βλέπουν συνολικά το μπάσκετ, δεν το χωρίζουν σε επταετίες. Λέω εγώ τώρα...Μετράνε τα τρόπαια, τις συμμετοχές στα final four, τη συνέπεια στις επιτυχίες και στα σταθερά αποτελέσματα, την προσέλευση και την αναγνώριση από τον κόσμο, την ποιότητα των παικτών και των προπονητών που έχουν περάσει όλα αυτά τα χρόνια. Και ο Παναθηναικός δεν είναι στην ''αφρόκρεμα''. Είναι η ''αφρόκρεμα''. Θέλετε να το πάρουμε από θέμα παικτών; Ας το πιάσουμε από εκεί. Διαμαντίδης, Γουίλκινς, Σκοτ, Μποντίτρογκα, Μπετσίροβιτς,  Μπατίστ, Γιασικεβίτσιους, Τσαρτσαρής, Σπανούλης, Καλάθης, Νίκολας, Σισκάουσκας, Ματσιούλις, Ράτζα, Μίντλετον, Φώτσης, Βράνκοβιτς, Ρέμπρατσα, Αλβέρτης, Πέκοβιτς, Λάκοβιτς, Κουτλουάι. Υπό τις οδηγίες του Ζέλικο Ομπράντοβιτς ( στο μεγαλύτερο διάστημα) οι ''πράσινοι'' έχτισαν έναν μπασκετικό μύθο. Γιατί όχι μόνο κατάφεραν να ανέβουν στην κορυφή, αλλά το σημαντικότερο, μπόρεσαν να διατηρηθούν ψηλά, να γίνουν φόβητρο για ολόκληρη την Ευρώπη, όχι για δύο ή τρία χρόνια, αλλά για μια ολόκληρη εικοσαετία. Πράγμα που για ελληνικό σύλλογο φάνταζε - και φαντάζει- απίστευτα δύσκολα. Έξι ευρωπαικά τρόπαια, εννέα παρουσίες σε final four, αμέτρητες παρουσίες στους ''8'', αμέτρητες νίκες απέναντι σε άλλα μεγαθήρια του ευρωπαικού στερεώματος. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς άλλωστε; Toν επικό τίτλο μέσα στην Ιταλία απέναντι στη διοργανώτρια Μπολόνια του Μεσίνα και των Τζινόμπιλι και Σμόντις. Την επική σειρά του 2011 όπου οι ''πράσινοι'' πέταξαν με μειονέκτημα έδρας τη Μπαρτσελόνα εκτός final four, με τους ''μπλαουγκράνα'' που φάνταζαν το μεγάλο φαβορί και ενώ το final four έγινε μετέπειτα στην Καταλονία; Τα δύο ευρωπαικά σε τρία χρόνια (2007, 2009) απέναντι στην...αχτύπητη ΤΣΣΚΑ Μόσχας; Νομίζω το δείγμα αυτό είναι άκρως αντιπροσωπευτικό. Tι όχι; A ναι...Πόσα χρόνια έχει να πάει ο Παναθηναικός final four; Όντως επτά χρόνια είναι πάρα πολλά για τα δεδομένα του συλλόγου. Αλλά από την άλλη μπορούμε να χαρακτηρίσουμε αποτυχημένη μια ομάδα που από το 2010 βρίσκεται ανελλιπώς στην οχτάδα; Μάλλον το αντίθετο...Αν αυτά είναι τα...πέτρινα χρόνια, τότε μάλλον έχει απόλυτο δίκιο η Ευρωλίγκα.

                                        ΤΟ ΠΕΡΙΦΗΜΟ NON CALL ΚΑΙ ΟΙ ΛΟΙΠΕΣ...ΜΥΘΟΠΛΑΣΙΕΣ

Με αφορμή τα όσα έγιναν στις 13 Φεβρουαρίου, κάποιοι προσπάθησαν να ρίξουν ανελέητη λάσπη στην κορυφαία ομάδα του 21ου αιώνα. Κάποιοι μάλιστα τόλμησαν να κάνουν παραλληλισμό με τον ποδοσφαιρικό Ολυμπιακό. Μια τελείως άτοπη σύγκριση. Γιατί πολύ απλά καθρέπτης όλων η Ευρώπη. Και μια ομάδα που στην Ελλάδα θα την έπαιρνε βρώμικα, δε θα είχε ούτε έξι ευρωπαικά, ούτε τόσες επιτυχίες, ούτε θα είχε καταφέρει να προσελκύσει όλη την ελίτ του ευρωπαικού μπάσκετ. Ο Ολυμπιακός, ο οποίος ξαφνικά θυμήθηκε να βγάλει...πέτσινα σχεδόν όλα τα πρωταθλήματα του Παναθηναικού, δικαιούται να φωνάζει μόνο για δύο περιπτώσεις σε αυτή την εικοσαετία. Πηγαίνοντας στο πιο πρόσφατο, είναι η διαιτησία στο τρίτο δεκάλεπτο του τρίτου τελικού τη σεζόν 2009-10, όπου οι ''ερυθρόλευκοι'' πράγματι αδικήθηκαν και ο Παναθηναικός επέστρεψε από το -15 και στο τέλος πήρε το ματς. Η άλλη φάση είναι το περίφημο ''non call'' του Διαμαντίδη στον Πεν στον τρίτο τελικό της σεζόν 2006-07 με τη σειρά στο 1-1 και στο σκορ 86-85 3 δευτερόλεπτα πριν τη λήξη της παράτασης. Δε σημαίνει ότι αν ο Ολυμπιακός είχε πάρει αυτά τα σφυρίγματα, θα είχε κερδίσει και τους αγώνες και τα πρωταθλήματα, αλλά καλό είναι να υπερισχύει πάντα το 50-50. Και σε γενικές γραμμές αυτό ίσχυε. Και αν κάποιος μπορεί να φωνάζει για...παράγκες, αυτός δεν είναι ο Ολυμπιακός, ο οποίος άλλωστε για μια τετραετία (2003-2006) δεν μπορούσε να...σταυρώσει νίκη απέναντι στους ''πράσινους'', των οποίων βασικοί ανταγωνιστές ήταν η ΑΕΚ και το Μαρούσι, την ώρα που οι Πειραιώτες πάλευαν με την Ολύμπια Λάρισας και τον Μακεδονικό για να μπουν πλέι οφ. Δε μπορούν να φωνάζουν οι Πειραιώτες, οι οποίοι τη σεζόν 2008-09 έχοντας πλεονέκτημα έδρας έχασαν 3-1 τη σειρά, με το ''τριφύλλι'' να κάνει εντυπωσιακό πάρτι, ειδικά στα δύο ματς στο ΟΑΚΑ (94-81 και 91-64). Όλα αυτά ενώ την προηγούμενη χρονιά, με τη σειρά στο 2-1 υπέρ των ''πρασίνων'' δεν διακόπηκε αγώνας στο ΣΕΦ την ώρα που οι οπαδοί των γηπεδούχων έκαναν...Ανάσταση στον πάγκο του Παναθηναικού. Δεν ήταν η μοναδική φορά βέβαια. Ας μην λησμονούμε άλλωστε πως με την ''παράγκα'' εν δράση είναι δύσκολο μια ομάδα να πάρει τρία πρωταθλήματα σε πεντε χρόνια (2012-2016). Ο Ολυμπιακός τα πήρε και ήταν όλα καλώς καμωμένα...                       


 ΔΙΟΙΚΗΣΗ- ΚΟΣΜΗΜΑ, ΠΑΙΚΤΕΣ ΠΟΥ ΤΙΜΗΘΗΚΑΝ ΣΑΝ ΗΡΩΕΣ

 Για να φτάσεις στην κορυφή δεν χρειάζεται απαραίτητα να ξοδεύεις χρήματα με...το τσουβάλι, αν δεν υπάρχει ένας σταθερός πυλώνας, ο οποίος θα συνδυάζει την απαραίτητη δαπάνη, με μεράκι και την τεχνογνωσία του πρωταθλητή. Το μεράκι για να πρωταγωνιστήσουν οι ''πράσινοι'' το έβαλαν ο Παύλος και ο Θανάσης Γιαννακόπουλος. Δύο αδέρφια, δύο απλοί και προσιτοί άνθρωποι, οι οποίοι αγάπησαν τον Παναθηναικό, τον κράτησαν σε δύσκολες εποχές και έγινε ''θρύλοι'', σύνθημα στα χείλη όλων των οπαδών, ενώ είχαν την αναγνώριση και τον σεβασμό των αντιπάλων. Οι αείμνηστοι πρόεδροι έδωσαν τα ''κλειδιά'' στον Ομπράντοβιτς, ο οποίος έφερε μαζί του την τεχνογνωσία του πρωταθλητισμού. Πράγμα διόλου εύκολο να βρεθεί. Ο Σέρβος μεγαλούργησε μαζί με τους...στρατιώτες που είχε μαζί του, σάρωσε τα πάντα και οι επιτυχίες άφησαν μια τεράστια παρακαταθήκη, το όραμα των Γιαννακόπουλων πήρε...σάρκα και οστά. Ο Παναθηναικός όχι μόνο εξελίχθηκε σε ''βασιλιά'' της Ευρώπης, αλλά έγινε και το αγαπημένο τμήμα όλων των φίλων του ''τριφυλλιού''. Παράλληλα μετατράπηκε και σε κύριο τροφοδότη της δεύτερης ''χρυσής'' γενιάς του ελληνικού μπάσκετ (Διαμαντίδης, Φώτσης, Σπανούλης, Ντικούδης, Λάζαρος Παπαδόπουλος, Χατζηβρέττας, Τσαρτσαρής), όπου μεγαλούργησε και σάρωσε στα μετάλλια την πενταετία 2005-2009. Κάτι που έκανε το ''τριφύλλι'' όμως να ξεχωρίσει ήταν και η συμπεριφορά, η αναγνώριση, ο τρόπος που τιμήθηκαν όλοι όσοι πρόσφεραν, όλοι όσοι έβαλαν το λιθαράκι τους για την γιγάντωση αυτής της ομάδας. Η διοίκηση και ο κόσμος δεν ξεχνούσε ποτέ. Αρκεί κανείς να ανατρέξει σε βιντεάκια στο YouTube για να γίνει μάρτυρας τέτοιων στιγμών. Η επιστροφή του Μποντιρόγκα ως αντίπαλος, το ''αντίο'' των Διαμαντίδη και Αλβέρτη από την ενεργό δράση, η βράβευση της καλύτερης πεντάδας όλων των εποχών (Διαμαντίδης, Μποντίρογκα, Αλβέρτης, Φώτσης, Βράνκοβιτς), η βράβευση του Μπατίστ και του Ομπράντοβιτς στην επιστροφή τους ως αντίπαλοι στο ΟΑΚΑ ήταν ορισμένες από αυτές τις ''χρυσές σελίδες''. Και πιο πρόσφατο βέβαια το παράδειγμα του τουρνουά προς τιμήν του Παύλου Γιαννακόπουλου. Γιατί ομάδα πρότυπο δεν σε κάνουν μόνο οι τίτλοι και οι νίκες, αλλά κυρίως αν ξέρεις να τιμάς αυτούς που πρόσφεραν, αν ξέρεις να σέβεσαι και να τιμάς το ίδιο το άθλημα. Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τη διαφορά ''χαοτική'' με το αντίπαλο δέος, αλλά δεν θα το κάνω. Γιατί η διαφορά δεν είναι καν χαοτική. Δεν υπάρχει καν μέτρο σύγκρισης...

- Σε συνέχεια της πολυαθλητικής δράσης του και της κοινωνικής προσφοράς του ο Παναθηναικός δημιούργησε μέσα σε λίγους μήνες τμήμα μπάσκετ για άτομα με κινητικά προβλήματα, καθώς και για άτομα με αυτισμό. Υποσημείωση που δε θα μπορούσε να λείπει από αυτή τη στήλη.