Θανάση Θεέ για πάντα ανάμεσά μας!

Ο Αντώνης Παναγόπουλος αποχαιρετά με τον δικό του τρόπο τον ιστορικό διοικητικό ηγέτη του Παναθηναικού, ο οποίος έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 88 ετών, μετά από δίμηνη νοσηλεία σε ιδιωτικό θεραπευτήριο, λόγω του εγκεφαλικού που υπέστη. 

 Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δεν πήρα την απόφαση να αναλάβω αυτό το αφιέρωμα ελαφρά τη καρδία. Για να γίνω και ρεαλιστής, όσοι διαβάζετε αυτή τη στιγμή το άρθρο δύσκολα αντέξατε να μη δακρύσετε στο άκουσμα του θανάτου του Θανάση Γιαννακόπουλου. Ενός ανθρώπου. που μαζί με τον αδερφό του τον Παύλο, ο οποίος είχε φύγει από τη ζωή τον περασμένο Ιούνιο, ήταν ένας εκ των τελευταίων αγνών και ρομαντικών προέδρων σε ολόκληρο τον ελληνικό αθλητισμό, καθώς συνδύαζε όλες τις τεράστιες επιτυχίες και την γιγάντωση του μπασκετικού Παναθηναικού, με το ήθος και την ευγένεια. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως ακόμα και οι φίλαθλοι των αντίπαλων ομάδων έτρεφαν απεριόριστο σεβασμό προς το πρόσωπο του...κυρίου Θανάση, ποτέ δεν ήταν το ''κόκκινο πανί'' σε κανένα γήπεδο, παρά το γεγονός πως μαζί με τον Παύλο εκτόξευσαν στα ύψη το πρεστίζ του ''τριφυλλιού'' και τον έφεραν στην κορυφή σε Ελλάδα και Ευρώπη.

                             Η ζωή του και η ενασχόληση με τον Παναθηναικό

 Ο Θανάσης Γιαννακόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1931. Δραστηριοποιήθηκε στο χώρο της φαρμακευτικής, καθώς υπήρξε συνιδρυτής της εταιρείας ΒΙΑΝΕΞ, η οποία εξελίχθηκε στην μεγαλύτερη φαρμακευτική εταιρεία της Ελλάδας. Η αγάπη του για το ''τριφύλλι'' ήταν ενδεχομένως το μεγαλύτερο πάθος της ζωής του. Τη δεκαετία του '70 ήθελε να εμπλακεί και να αποκτήσει τις μετοχές της ΠΑΕ, ωστόσο τελικά αυτές κατέληξαν στην οικογένεια Βαρδινογιάννη. Το 1992 ανέλαβε την προεδρία του τμήματος μπάσκετ μαζί με τον Παύλο Γιαννακόπουλο, με μοναδικό στόχο να γιγαντώσει το ''τριφύλλι'' και να το φέρει στην κορυφή. Ήταν μια περίοδος άλλωστε που μεσουρανούσαν ΠΑΟΚ και Άρης στο ελληνικό μπάσκετ, με τον Παναθηναικό να μπαίνει συνήθως μετά βίας στην πρώτη τετράδα. Η είσοδος του ''τυφώνα'' ( αυτό το παρατσούκλι απέκτησε λόγω του παρορμητικού του χαρακτήρα) στην ΚΑΕ συνδυάστηκε από το μεγάλο ''μπαμ'' της μεταγραφής του Νίκου Γκάλη, η οποία βοήθησε το ''τριφύλλι'' να ανέβει επίπεδο, όχι όμως και να ανέβει μέχρι την κορυφή. Εκεί ανέβαινε ο Ολυμπιακός για πέντε συναπτά έτη (1992-1997). Ωστόσο, στο ενδιάμεσο οι ''πράσινοι'' είχαν αφήσει το στίγμα τους στην Ευρώπη. Με την μεταγραφή του Ντομινίκ Γουίλκινς αρχικά, ενός εκ των κορυφαίων NBAers που έχουν έρθει στην Ευρώπη, και εν συνεχεία με την κατάκτηση της Ευρωλίγκας το 1996, ο Παναθηναικός έγινε η πρώτη ελληνική ομάδα που φτάνει σε αυτό το επίτευγμα. Μέχρι το 2012 που έμεινε στην προεδρία της ΚΑΕ, είδε τους ''πράσινους'' να κατακτούν άλλες πέντε φορές την κορυφή της Ευρώπης, ενώ έγιναν οι απόλυτοι ''δυνάστες'' στην Α1 μπάσκετ, με 13 πρωταθλήματα από το 1998 μέχρι το 2012. Σε αυτό το διάστημα πέρασε από την ομάδα όλη η ''αφρόκρεμα'' του ευρωπαικού μπάσκετ. Βράνκοβιτς, Αλβέρτης, Γουίλκινς, Ράτζα, Ρέμπρατσα, Μποντίρογκα, Φώτσης, Μπατίστ, Λάκοβιτς, Διαμαντίδης, Σπανούλης, Πέκοβιτς, Μπετσίροβιτς, Μίντλετον, Τομάσεβιτς, Τσαρτσαρής, Ντικούδης, Νίκολας και σίγουρα θα αδικηθούν πολλοί που δεν θα αναφερθούν. Με λίγα λόγια τα πράγματα ήρθαν ακριβώς όπως τα ήθελε ο κύριος Θανάσης, ίσως και καλύτερα!

                   Η θρυλική δήλωση στο ''honouring our legacy''

 Όσο για προσωπικά βιώματα σε σχέση με τον εμβληματικό παράγοντα του Παναθηναικού, ίσως στις 23 Σεπτεμβρίου 2015 γράφτηκε ένα από τα μεγαλύτερη έπη, όσον αφορά μια δήλωση, μια από τις μεγαλύτερες στιγμές ανατριχίλας στο πλαίσιο των βραβεύσεων για το ''honouring our legacy'', όπου ο Παναθηναικός τιμούσε την καλύτερη πεντάδα του όλων των εποχών. Ο Θανάσης με δάκρυα στα μάτια δήλωσε: ''όταν πεθάνω θέλω να με θάψετε με τη σημαία του Παναθηναικού'' κάνοντας το κλειστό των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων να ανατριχιάσει και να νιώσει τεράστιο δέος. Ήμουν εκεί και σίγουρα δύσκολα θα το ξεχάσω. Μένει να δούμε αν η επιθυμία θα γίνει πράξη...Καλό ταξίδι τεράστιε Θανάση!