.png){kind=small}
Βρίσκεται στην 5η θέση της Bundesliga, μετρώντας ήδη 5 απώλειες σε 11 ματς, δεν πραγματοποιεί πειστικές εμφανίσεις στο champions league και γενικά η εικόνα των Βαυαρών δεν θυμίζει σε τίποτα το φόβητρο των προηγούμενων ετών εντός και εκτός συνόρων. Οι λόγοι που οδηγήθηκαν οι Γερμανοί στη τωρινή κατάσταση μπορεί να είναι πολλοί και να ερμηνευτούν διαφορετικά από τον καθένα. Σίγουρα κάποιοι από αυτούς αποτελούν την ναυαρχίδα του προβλήματος, πράγμα που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανέναν.
• Ανανέωση άμεσα. Ο κύκλος αυτής της ομάδας αλλά και κάποιων παικτών έχει κλείσει. Η έλευση ή αξιοποίηση ταλέντων και η απόκτηση νέων ‘’ψημένων’’ ποδοσφαιριστών, οι οποίοι βέβαια κοστίζουν, θα φέρουν μια νέα φρεσκάδα στον σύλλογο που ενδέχεται να οδηγήσει σε νέες επιτυχίες. Παίκτες όπως ο Ριμπερί, ο Ρόμπεν και ο Μίλερ (οι δύο πρώτοι ξεπέρασαν τα 34) έχουν προσφέρει τα μέγιστα στον σύλλογο του Μονάχου εδώ και αρκετά χρόνια (παράμετρος αδιαπραγμάτευτη) αλλά φαίνεται πως πλέον δεν μπορούν να ανταποκριθούν όπως άλλοτε.
• Της λείπει ο ηγέτης της. Ο επί σειρά ετών αρχηγός της Φίλιπ Λαμ κρέμασε τα παπούτσια του μόλις πέρυσι μετά από… μια ζωή στην Μπάγερν πράγμα που ενδέχεται να έχει επηρεάσει τον σύλλογο. Δεν υπάρχει τούτη τη στιγμή ο χαρακτήρας στα αποδυτήρια της ομάδας που θα βγει μπροστά στα δύσκολα και θα ανυψώσει το ηθικό των συμπαικτών του. Ηγετική φυσιογνωμία δεν σημαίνει απαραίτητα κάποιος που θα σπρώχνει την μπάλα στα δίχτυα 50 φορές τον χρόνο αλλά αυτός που δεν συμβιβάζεται με την ήττα. Ένα ακόμα τέτοιο παράδειγμα ήταν και ο Μπάστιαν Σβαινστάιγκερ, που δεν υπάρχει όμοιος του στο σημερινό ρόστερ της Μπάγερν. Ως μελλοντικός ηγέτης βέβαια θα μπορούσε να λογιστεί ο Κίμιχ αλλά έχει ακόμα πολύ δρόμο μπροστά του για να συγκριθεί με τους παραπάνω.
• Το θέμα προπονητή. Το μείζον ζήτημα από την περυσινή σεζόν, μάλιστα, για τους ανθρώπους του συλλόγου (μετά την φυγή Αντσελότι), ήταν η εύρεση ενός τεχνικού που θα ακολουθήσει τα χνάρια του Χάινκες. Θα οδηγήσει δηλαδή το αγωνιστικό τμήμα στην κορυφή της Ευρώπης και θα κρατήσει εύκολα τα κεκτημένα εντός συνόρων. Πίστεψαν ότι βρήκαν αυτό που έψαχναν στο πρόσωπο του Νίκο Κόβατς ο οποίος λίγους μήνες νωρίτερα κέρδιζε την Μπάγερν ως προπονητής της Άιντραχτ στον τελικό κυπέλλου. Στο έως τώρα χρονικό της παρουσίας του όμως έχει καταφέρει να διαλύσει και αυτό που έκτισαν οι προκάτοχοί του. Εκτός από την δουλειά του που δεν αποδίδει στο γήπεδο, φαίνεται πως έχασε και ένα σημαντικό όπλο εξίσου σημαντικό, που δεν είναι άλλο από τα αποδυτήρια. Τα προβλήματα με τους παίκτες του διογκώνονται και καθρέπτης σε αυτό αποτελεί το γήπεδο. Βέβαια για να μην τα ισοπεδώνουμε όλα, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι ο Κόβατς είναι κακός προπονητής αλλά ίσως δεν είναι έτοιμος-ικανός για το επίπεδο ενός κλαμπ σαν την Μπάγερν.
• Η σφικτή πολιτική της διοίκησης. Η επίδειξη πλούτου τις περισσότερες φορές δεν οδηγεί στην επιτυχία, γεγονός απόλυτα επιβεβαιωμένο. Λίγες ήταν οι φορές την τελευταία δεκαετία που οι διοικούντες του Γερμανικού συλλόγου ανοιγόντουσαν οικονομικά με περιπτώσεις όπως αυτή του Γκέτσε, του Βιδάλ, του Μαρτίνεθ και του Τολισό (37, 37,5 ,40 και 41,5 εκατομμύρια αντίστοιχα για την κάθε μεταγραφή). Οι προσεκτικές και στοχευμένες κινήσεις (αγορές αστέρων με μηδενικό αντίτιμο όπως Λέβαντόφσκι, Χούμελς, Γκορέτσκα) σε συνδυασμό με την εκμετάλλευση του νεανικού στοιχείου από τις ακαδημίες, προσέδιδαν στην Μπάγερν μία άλλη ποιότητα. Πλέον τα… λαβράκια δεν ‘’αλιεύονται’’ με σχετική ευκολία και η παραγωγή ταλέντων αργεί. Συνεπώς, η επένδυση στη παρούσα φάση αποτελεί επιτακτική ανάγκη για να ξαναβρεί η ομάδα του Μονάχου την ταυτότητα του νικητή εκτός και αν στα πλάνα των ανθρώπων που τρέχουν το πρότζεκτ του συλλόγου υπάρχει κάτι άλλο που χρειάζεται μεθοδικότητα, υπομονή και επιμονή.
0 Σχόλια