Θλίψη...

Οι εικόνες που κάνουν τον γύρο του διαδικτύου -και συνάμα ολόκληρου του κόσμου- αποτυπώνουν την σκληρή πραγματικότητα της χθεσινής αναμέτρησης της ΑΕΚ με τον Άγιαξ. Με τα πρωτοφανή
για ευρωπαϊκή διοργάνωση επεισόδια που έλαβαν χώρα στο Ολυμπιακό Στάδιο, το αγωνιστικό σκέλος περνά σε δεύτερη μοίρα. Για μια ακόμα φορά σε ελληνικό γήπεδο, οι πρωταγωνιστές δεν είναι οι ποδοσφαιριστές, αλλά οι γνωστοί σε όλους "μπαχαλάκηδες"...

Αμφιβάλλω αν οι συγκεκριμένοι άνθρωποι είναι οπαδοί της ΑΕΚ ή της εκάστοτε ομάδας που παίρνει την ευθύνη για τα επεισόδια, ή απλώς πρόκειται για τα ίδια πρόσωπα που αλλάζουν γήπεδα. Στο κλίμα ματαιοδοξίας που μας διακρίνει ως λαό, τους έχουμε αποδεχθεί ως ένα μέρος της κερκίδας που σχεδόν ποτέ δεν απουσιάζει. Τουλάχιστον όσον αφορά τα ελληνικά παιχνίδια με τα οποία ελάχιστοι ασχολούνται και οι αρμόδιοι φορείς δεν πράττουν ποτέ τα δέοντα για να τους αποκλείσουν. Ενίοτε βέβαια η χάρη των ... "μπαχαλάκηδων" λαμβάνει διεθνείς διαστάσεις, όπως στα χθεσινά επεισόδια του ΟΑΚΑ, στα προ εβδομάδας θλιβερά σκηνικά στις εξέδρες του ίδιου γηπέδου στο ματς της Εθνικής ή σε παιχνίδια εναντίον βαλκανικών ή και ... αυστριακών ομάδων.

Και το πιο τραγικό; Μετά από κάθε θλιβερό συμβάν που αναδεικνύει την ανευθυνότητα των αρμοδίων και τη σάπια κατάσταση που ταλανίζει το ελληνικό ποδόσφαιρο, επιδιδόμαστε σε αφορισμούς, κατακρίνουμε τα επεισόδια και καταλήγουμε στη διαπίστωση πως πρέπει να επέλθουν αλλαγές. Τόσα χρόνια όμως δεν αλλάζει τίποτα. Και είναι απορίας άξιο το πως καταντήσαμε έτσι, κάνοντας τεράστια βήματα προς τα πίσω. Από τη δεκαετία του 60' του 70' και του 80' που οι φίλαθλοι παρακολουθούσαν αναμειγμένοι στις κερκίδες τους αγώνες, στη σύγχρονη πραγματικότητα που κάνει τον Έλληνα να αποστρέφεται το ποδόσφαιρο της χώρας του. Το ότι ακόμα συναντάς γονείς με τα παιδιά τους στα γήπεδα μοιάζει με παράδοξο.

Έχουμε λοιπόν τους εγκληματίες των γηπέδων που φυσικά δρουν κάθε φορά με την ανοχή των διοικήσεων, των ανθρώπων ασφαλείας, των αστυνομικών... Γιατί σωματικός έλεγχος κατά την είσοδο στα γήπεδα δεν γίνεται ούτε ... υποτυπωδώς, γιατί οι συλλήψεις και οι προσαγωγές (όταν γίνονται) είναι για γέλια, γιατί εχθές για παράδειγμα, αν και είχε γίνει γνωστό πως κάποιοι Ολλανδοί μαζί με Έλληνες χούλιγκαν είχαν συγκρουστεί στο κέντρο της Αθήνας με οπαδούς της ΑΕΚ και φυσικά υπήρχαν εκκρεμότητες που θα λύνονταν στο γήπεδο (!), οι υπεύθυνοι δεν φαντάστηκαν πως η μία (!!!) μόλις κενή θύρα ανάμεσα στους φίλους της ΑΕΚ και του Άγιαξ δεν θα αρκούσε. Γενικότερα όμως, κάθε φορά που ο έλεγχος χάνεται στα ελληνικά γήπεδα, μπορούμε να μιλήσουμε ή για βλακεία ή για ανευθυνότητα των αρμοδίων. Ταπεινή μου άποψη, έχουμε να κάνουμε με τη δεύτερη.

Πραγματικά, γίνονται επεισόδια στα γήπεδα τα οποία με μια απλή εφαρμογή της λογικής και των κανόνων διεξαγωγής (έλεγχος εισιτηρίων, σωματικός έλεγχος, αποστάσεις μεταξύ των θυρών) μπορούν να αποφευχθούν χωρίς περαιτέρω κουβέντα. Κάπως έτσι καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως αυτά που γίνονται, είτε οφείλονται στην ανικανότητα όσων αναλαμβάνουν το έργο της ομαλής διεξαγωγής των αγώνων, είτε οι κραυγαλέες παραλείψεις είναι στην πραγματικότητα ηθελημένες πράξεις, με τις οποίες αφήνονται να γίνονται τα επεισόδια προς εξυπηρέτηση συμφερόντων...

Αδυνατώ να πιστέψω πως εάν υπήρχε η βούληση να σταματήσουν αυτά τα θλιβερά σκηνικά, δεν θα μπορούσαν να συνεννοηθούν μεταξύ τους οι ιθύνοντες. Γιατί αναφερόμαστε σε επιχειρηματίες που "τρέχουν" τις ομάδες, στον Υφυπουργό Αθλητισμού και στον αρχηγό της Αστυνομίας. Σε ανθρώπους δηλαδή που εξ ορισμού καλούνται καθημερινά να βρίσκουν λύσεις και να τις εφαρμόζουν, ο καθένας στο πεδίο του, βελτιώνοντας τις καταστασεις. Δεν είναι λογικό να μην μπορούν αυτοί να σταματήσουν 100 απροσάρμοστους...