.png){kind=small}
Γράφει ο Αντώνης Παναγόπουλος
H αναμέτρηση για τους ''πράσινους'' είχε πολλές ιδιαιτερότητες, βρίσκοντας απέναντι τους έναν Ολυμπιακό που φάνηκε να βρίσκει ρυθμό μετά το διπλό στο Χαριλάου, έδειξε να ''ξεμπουκώνει'' επιτέλους στο σκοράρισμα με την Ντουντελάνζ και αντιμετώπιζε το ντέρμπι ''αιωνίων'' σαν τελικό για πολλούς λόγους. Αρχικά βαθμολογικούς, καθώς ήθελε να μείνει κοντά στην κορυφή, έπειτα το γόητρο ήταν τεράστιο, ένα χρόνο μετά το τελευταίο νικηφόρο ντέρμπι απέναντι σε μια ομάδα του big 4, και δύο χρόνια μετά την τελευταία νίκη απέναντι στο ''τριφύλλι'', παρά την αγωνιστική και διοικητική αστάθεια του αιώνιου αντιπάλου του. Οι ιδιαιτερότητες έγιναν ακόμα πιο λεπτές, όταν ο Διούδης αποχώρησε σοβαρά χτυπημένος στο 50', καθώς του γύρισε η γλώσσα στη σύγκρουση του με τον Νάτχο. Η διαχείριση του παιχνιδιού μέχρι εκείνη την στιγμή είχε δύο όψεις. Από τη μια οι ''πράσινοι'', αγωνιζόμενοι ως αουτσάιντερ δεν μπορούσαν να φανούν απειλητικοί μπροστά στα καρέ του Σα, ο Μακέντα ήταν σε κακό βράδυ, η όρεξη του Μπουζούκη για δημιουργία περιορίστηκε σε κάποιες ατομικές ενέργειες με...αδιέξοδο. Aπό την άλλη όμως, οι ''πράσινοι'' ήταν απίστευτα συμπαγείς ανασταλτικά, έβγαζαν τρομερό πάθος στις μονομαχίες και κατεύνασαν την πιθανή ορμή, την οποία θα ήθελε να έχει ο Μάρτινς από τους παίκτες του, αλλά ''μπλόκαρε'' στο 3-5-2 του Δώνη. Μια κλασσική ευκαιρία όλη κι όλη, αυτή του Ποντένσε στο 37'. Από εκεί και πέρα, γιόμες και...Άγιος ο Θεός! Μετά τη φάση του τραυματισμού του Διούδη, ο Παναθηναικός αντί να φανεί σοκαρισμένος και να υποχωρήσει, έβγαλε παραδόξως το καλύτερό του διάστημα στο ματς, μεταξύ 55-65', ανέβηκε πιο ψηλά, κράτησε περισσότερο τη μπάλα, σκόραρε με την...αδιανόητη σουτάρα του Κάτσε και θα μπορούσε λίγο αργότερα να βάλει και δεύτερο γκολ με τον Ινσούα. Aπό εκεί και πέρα η οπισθοχώρηση ήταν φυσιολογικό επακόλουθο. Είναι φυσιολογικό να δίνεις γήπεδο στον αντίπαλο όταν το αποτέλεσμα σε βολεύει, είναι φυσιολογικό να κλείνεσαι πίσω όταν έχεις κλείσει τις αλλαγές από το 72' (δύο αναγκαστικές), είναι θεμιτό όταν ο αντίπαλος καίγεται να παίρνει μέτρα και να πιέζει την αντίπαλη περιοχή, είναι λογικό ο Ολυμπιακός με το οχταπλάσιο μπάτζετ και το τεράστιο ''πρέπει'' για τη νίκη να έχει ένα διάστημα που σφυροκοπά τον Παναθηναικό. Αυτό παραπέμπεται σε όσους ισχυρίζονται πως οι ''ερυθρόλευκοι''...πάτησαν το ''τριφύλλι'', οι οποίοι είναι εκτός τόπου και χρόνου. Ναι, ο Ολυμπιακός έχασε τεράστιες ευκαιρίες μετά το 75', ναι ο Παναθηναικός κλείστηκε πίσω, αλλά η πίεση του Ολυμπιακού εκφράστηκε με πάρα πολλές στημένες φάσεις προς το φινάλε, απέναντι σε έναν...σκασμένο Παναθηναικό, που έπαιζε με όσα ψυχικά αποθέματα είχαν απομείνει. Το 1-1 συνεπώς ήταν και το πιο δίκαιο αποτέλεσμα, ακόμα μια απόδειξη πως οι ''πράσινοι'' φτιάχτηκαν όχι μόνο για να κερδίζουν τους ''μικρούς'' , αλλά για να παλεύουν στα ίσια όλα τα ματς. Γιατί αυτό που κατάφερε σήμερα, πέραν της ισοπαλίας που στη δεδομένη περίπτωση προσδίδει πρεστίζ, ήταν να βάλει ξανά σε...φουρτούνες τον μεγάλο του αντίπαλο, κάτι που φάνηκε και από την αντίδραση των οπαδών του έδιωξαν τους ποδοσφαιριστές στο φινάλε και να του κόψει μεγάλο μέρος των πιθανοτήτων του για το πρωτάθλημα.
- Είναι διαφορετικό να ανάβεις 5-10 πυρσούς για να κάνεις ατμόσφαιρα, διαφορετικό να δημιουργείς αυτό το χάλι, που σε μόνιμη βάση δημιουργεί προβλήματα. 10 λεπτά άργησε να ξεκινήσει το ματς, μετά το γκολ το μόνο που διακρίναμε από τη Nova ήταν μια ομίχλη και στο τέλος ένας άνθρωπος έχασε τις αισθήσεις του από την αποπνικτική ατμόσφαιρα ( η δικαιολογία του τύπου ''αν κάποιος έχει θέματα υγείας ας μην πάει γήπεδο'', απλώς δε στέκει)
- Συγχαρητήρια στο μεγαλύτερο μέρος των οπαδών του Ολυμπιακού που χειροκρότησε τον Διούδη, αξιέπαινη κίνηση. Για τους γνωστούς 100-200 που την ώρα που όλο το γήπεδο αγωνιούσε για τη ζωή του παιδιού, αυτοί πρώτα έβρισαν τον ίδιον και στη συνέχεια έβριζαν εν χορώ τον Παναθηναικό, την ώρα που ο τερματοφύλακας των ''πρασίνων'' αποχωρούσε με το φορείο, τα λόγια απλώς στερεύουν...
0 Σχόλια