ΠΕΤΡΟΥΝΙΑΣ: «ΜΕ ΤΟ ΙΔΙΟ ΠΕΙΣΜΑ, ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΡΟΠΟ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ»

Την Αρχαία Ολυμπία επισκέφτηκε για πρώτη φορά μετά την κατάκτηση της κορυφής του κόσμου στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο ντε Τζανέιρο ο «χρυσός» Ολυμπιονίκης, Λευτέρης Πετρούνιας.

Αν και δεν... γκρέμισαν τα τείχη, όπως συνηθιζόταν στην αρχαιότητα, τον υποδέχτηκαν με τιμές οι αθλητικοί συντάκτες, στο περιθώριο του 3ου Θερινού Σχολείου του ΠΣΑΤ. «Τώρα ξεκινάω» δήλωσε ο "Lord of the Rings".

«Σε αυτούς τους Ολυμπιακούς ήμουν πιο έτοιμος από ποτέ. Ένιωσα πίεση από τις ευχές του κόσμου σίγουρα, αλλά αποτέλεσαν ώθηση. Και το 2015 ένιωθα και ήμουν φαβορί και επειδή ένιωθα όλο αυτό μέσα μου ένιωσα μέσα από τις ευχές σας σίγουρος και ήρθε η επιτυχία» δήλωσε αρχικά και πρόσθεσε:

«Για να φτάσει κάποιος στους Ολυμπιακούς πρέπει να πάρει πρόκριση. Είτε μέσω του ομαδικού -στην Ελλάδα υστερούμε στο ομαδικό- είτε μέσω του Παγκοσμίου. Έπρεπε να βγούμε στο Παγκόσμιο στην 24αδα και ήμασταν 25αδα. Έπρεπε να πάμε τριάδα κι εγώ ήμουν ο τέταρτος. Έτσι εξαφανίστηκε το όνειρο του Λονδίνου. Είχα τρεις 5ες συνεχόμενες θέσεις, το 2012, το 2013 και το 2014. Είχα μία 6η θέση το 2014 και εκεί διασταυρώθηκε ο δρόμος μου με το χορηγό μου.

Ήμουν στα όρια να σταματήσω το 2014 μετά το Παγκόσμιο και γιατί δεν έφτανα στο δικό μου όνειρο κι επειδή η κατάσταση ?και η οικονομική- είχε φτάσει πιο πολύ από ποτέ στον πάτο. Με βοήθησε οικονομικά ο χορηγός μου, μπόρεσα να καλύψω γιατρούς, φυσικοθεραπευτές. Ξεκίνησε μια πορεία και κερδίσαμε στο Ευρωπαϊκό στο Μονπελιέ τον Απρίλιο, στους Ευρωπαϊκούς Αγώνες στο Μπακού τον Ιούνιο και μετά από τις επόμενες επιτυχίες... βρισκόμαστε εδώ σήμερα».

Το 2016 παίρνεις το χρυσό και η πρώτη δήλωση είναι για την Ελλάδα; Για την Ελλάδα που σε πληγώνει; «Είναι ξεκάθαρη η απάντησή μου. Δεν το έχω μπερδέψει. Ναι ρε φίλε, ναι ρε Ελλάδα. Για τη χώρα μου και τους ανθρώπους της. Οσο πιο πολύ ταξιδεύω, τόσο πιο πολύ αγαπάω τη χώρα μου. Δεν νομίζω πως μπορεί κανείς να βρει τις ομορφιές της Ελλάδας. Θα παραμείνουμε όλοι αισιόδοξοι παρά το ότι η κατάσταση είναι δύσκολη.
Είμαστε σε έναν ιερό χώρο».

Τι έχει αλλάξει στην καθημερινότητά σου; Πως θα διαχειριστείς τη δόξα; «Η επιτυχία για έναν αθλητή είναι και να μείνει στην κορυφή. Απολαμβάνω την αναγνώριση. Μπορεί να υπάρχουν στιγμές που θέλει κάποιος να ηρεμήσει... αλλά είναι από αγάπη και δεν υπάρχει λόγος να πεις όχι σε μια φωτογραφία. Είναι πολύ όμορφο». Αναφορικά στους μελλοντικούς στόχους του: «Με το ίδιο πείσμα, τον ίδιο τρόπο θα συνεχίσω. Για εμένα και για το πώς νιώθω το σώμα μου και την όρεξή μου, τώρα ξεκινάω».

Σχετικά με τη μικρή κάλυψη των ερασιτεχνικών αθλημάτων: «Η διαφορά μας κι εμένα και του Κώστα (σ.σ. Φιλιππίδης) είναι ότι αυτό που κάνουμε είναι ερασιτεχνικός αθλητισμός. Θα ήθελα να υπάρχει περισσότερη στήριξη και αναγνώριση πριν φτάσουμε στο χρυσό μετάλλιο. Κανείς αθλητής δεν θα ήθελε να βγάζει τόσα εκατομμύρια και να έχεις όλα τα φώτα επάνω σου γιατί όντως δεν μπορείς να διαλέξεις.

Το μυαλό έχει κάποια συγκεκριμένα όρια. Η ενόργανη και ο στίβος είναι η μητέρα όλων των αθλημάτων. Τελειώνοντας την ενασχόληση και στη γυμναστική και στο στίβο, να μπορείς να πατήσεις στα πόδια σου στην κοινωνία, δυνατός και στο σώμα και στο νου».

Νιώθεις ότι οι προσπάθειές σου μένουν χωρίς δημοσιότητα; «Αν το κράτος και η κοινωνία φρόντιζε να δίνει περισσότερη βάση, θα υπήρχε περισσότερο ενδιαφέρον, δημοτικότητα, χορηγοί και περισσότεροι δημοσιογράφοι. Σε αυτούς θα κάνουμε την έκκληση να δώσουν βάση σε αυτά τα αθλήματα».

Την ώρα που άκουσε τον εθνικό ύμνο στο Ρίο τι πέρασε από το νου του εκείνη την ώρα; «Σκεφτόμουν τον πατέρα μου, ο οποίος δεν είναι πια εδώ. Και την Ελλάδα και τους κόπους μου. Νιώθεις ότι μπορείς να ξεκολλήσεις από το βάθρο και να πετάξεις. Ενιωσα μια ψυχική ανάταση που νομίζω ότι την ένιωσε όλη η χώρα. Πως όλη η χώρα με έσπρωχνε. Πραγματικά, έτσι ένιωθα».

Έχει διαβάσει όλα τα μηνύματά του στο Mέσα Κοινωνικής Δικτύωσης; «Ανοίγω τα μηνύματα λίγα λίγα κάθε μέρα. Δεν έχω προλάβει. Όταν έκανα γυμναστική σε νεαρή ηλικία, στους παμπαίδες, είχαμε 16 πλήρεις ομάδες (επί 6 παιδιά) σε Πανελλήνιο Πρωτάθλημα και άλλα 90 παιδιά που αγωνιζόντουσαν σε συλλόγους. Αυτή τη στιγμή θα δείτε 2 με 3 ομάδες πλήρεις και περίπου 16 παιδιά.

Μετά το χρυσό μετάλλιο, σε πολλούς συλλόγους τριπλασιάστηκαν τα παιδιά. Δεν ξέρω που μπορεί να πάει αυτή η κατάσταση. Θεωρώ πως θα υπάρξουν και άλλοι αθλητές. Θεωρώ πως δεν θα υπάρξει χειρότερη περίοδος από αυτή που περάσαμε από το 2012 έως το 2015. Ελπίζω πως δεν θα μας ξαναξεχάσουν τόσα έντονα. Ελπίζω να συνεχιστούν τα προγράμματα με τον κύριο Καπράλο (υιοθετήστε έναν αθλητή).

220 χιλιάδες δολάρια τα οποία δόθηκαν στο Ιδρυμα Λεβέντη και θα μοιραστούν σε αθλητές που προσπαθούν να φτάσουν σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Έχουν μειωθεί οι προϋπολογισμοί των Ομοσπονδιών κατά 50%. Υπάρχουν Ομοσπονδίες που φτάνουν για να πληρωθούν ίσα ίσα οι υπάλληλοι».

Συνέχισε: «θα ήθελα να αφοσιωθώ στις προπονήσεις μου. Στο μέλλον γιατί όχι να προσπαθούσα να βοηθήσω με κάποιο τρόπο τον αθλητισμό. Έχω κάποιες ιδέες. Αν μου προταθούν ιδέες που θα μου έδιναν τη δυνατότητα να βοηθήσω τον αθλητισμό θα το έκανα».

Κλήθηκε να κρίνει το γεγονός πως ο Κόλιν Κάπερνικ δεν σηκώθηκε κατά την ανάκρουση του εθνικού ύμνου των ΗΠΑ: «Υπάρχουν πολλοί τρόποι να ευαισθητοποιηθεί η κοινωνία. Το θεωρώ ανέντιμο να μη σηκωθείς στον εθνικό ύμνο της χώρας σου. Τα προβλήματα προέρχονται από το κράτος και τις κυβερνήσεις που υπάρχουν. Με συντονισμένες κινήσεις μπορείς να αλλάξεις.

Είμαστε κι εμείς οι αθλητές κρατημένοι που διαμαρτυρόμαστε στο κράτος. Υπάρχουν νοσοκομεία χωρίς κρεβάτια. Σχολεία που κλείνουν και τα παιδιά πρέπει να πάνε σε άλλα χωριά, εσύ θέλεις να κάνεις κρίκους κι εμείς δεν έχουμε να πάμε στο νοσοκομείο. Δεν θεωρώ τις έντονες κινήσεις διαμαρτυρίας σωστές γενικότερα».

Τι τον πονούσε περισσότερο που έβλεπε τους συνομήλικους να κάνουν κι εκείνος δεν μπορούσε; «Υπάρχουν πράγματα που στερήθηκα, τα παιδικά πάρτι, να μην παίζεις ποδόσφαιρο και χτυπήσεις. Αυτός ήταν ο λόγος που με οδήγησε να σταματήσω σε ηλικία 14 ετών. Τώρα καταλαβαίνω πως με τις χαρές που μου έχουν έρθει στη ζωή μου δεν συγκρίνονται.

Φτάνοντας 18-20 χρονών, ακόμη και να μην πετύχεις αυτό που ήθελες έχεις κερδίσει τόσα πολλά σε αυτό το άθλημα που σε ακολουθούν για το υπόλοιπο της ζωής σου. Συμβουλή μου στα παιδιά είναι να μην τα παρατάνε, να διαβάζουν, να προοδεύουν στο σχολείο και να ασχολούνται με το άθλημα που αγαπάνε. Δεν χρειάζεται να γίνει κάποιος πρωταθλητής».

Πρέπει να έχει οπωσδήποτε ένας αθλητής υψηλού επιπέδου χορηγό; «Όταν με πήραν τηλέφωνο να μου πουν ότι με αναλαμβάνει ο συγκεκριμένος χορηγός μου, ήμουν στο ταξί, γυρίζοντας από την Κίνα. Δεν μπορώ να σας περιγράψω την απογοήτευση που ένιωθα. Και μου λέει ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας, κύριος Βασιλειάδης στο τηλέφωνο, για το χορηγό. Αυτή είναι η εταιρεία που θα σε αναλάβει μέσα από το πρόγραμμα «υιοθετήστε έναν αθλητή». Ο κύριος Καπράλος πήγαινε πόρτα πόρτα και σχεδόν τους παρακαλούσε για να αναλάβουν αθλητές. Ένας χορηγός έχει να κερδίσει πραγματικά πολλά».

Για το γεγονός πως οι αθλητικοί δημοσιογράφοι ασχολούνται με έναν αθλητή μόνο μετά από επιτυχίες είπε: «Δεν θεωρώ πως οι δημοσιογράφοι έκαναν κάποιο λάθος. Απλά έπεσαν πάνω στο μετάλλιο στο αεροδρόμιο μετά τους Ολυμπιακούς. Το να είσαι 5ος στον κόσμο ή στην Ευρώπη δεν είναι λίγο. Έχω φύγει πολλές φορές από την άλλη πόρτα στο αεροδρόμιο.

Πρέπει να το διαχειριστείς εσύ ο ίδιος. Ο Βλάσης Μάρας είναι 5 φορές πρωταθλητής Ευρώπης, 4 φορές παγκόσμιος πρωταθλητής. Είναι ένας άνθρωπος που θα έπρεπε να πέφτουν πάνω του να καταλάβουν γιατί δεν κέρδισε. Σε αυτό είμαι σίγουρος πως μπορώ να εκπροσωπήσω όλους τους αθλητές στην Ελλάδα».

Τον έχει πλησιάσει κανείς για φαρμακοδιέγερση; «Όχι. Κάνουμε ένα άθλημα που κάνεις προπόνηση 5-6 ώρες από την ηλικία των 5 χρονών. Είναι ένα ή δύο τα κρούσματα, με ναρκωτικά είναι ο ένας αθλητής και από τις ΗΠΑ η άλλη. Μπορώ να σας βεβαιώσω πως στην Ελλάδα δεν υπάρχει ούτε hanzaplast στο γυμναστήριο. Η δική μου οικογένεια με έκανε να φοβάμαι κάτι τέτοιο.

Μεγάλωσα με ένα σκεπτικό πως, αν υπάρχει κάτι τέτοιο, έχουν προβλήματα στα 40 και στα 45 τους. Με είχαν φοβήσει προς αυτή την κατεύθυνση. Δεν νομίζω πως, αν ένα παιδί προέρχεται από οικογένεια που τον ενημερώνει, θα το πράξει. Δεν έχω ακούσει για φαρμακοδιέγερση σε νεαρές ηλικίες».

Για την επιστροφή του στην Αρχαία Ολυμπία: «Σίγουρα είμαι συνδεδεμένος με την πόλη της Αρχαίας Ολυμπίας. Μία από τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής μου ανήκει εδώ, αφού ήμουν ο πρώτος λαμπαδηδρόμος. Είναι ένα ανεπανάληπτο συναίσθημα να είσαι ο πρώτος λαμπαδηδρόμος. Ξέρω πως δεν γίνεται να είσαι δεύτερη φορά, αλλά θα είμαι εδώ κοντά στον επόμενο».

Για την εξοικείωσή του με τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης: «Ολο το μέλλον είναι το διαδικτυακό μάρκετινγκ. Ο Φελπς είναι ένα παράδειγμα του διαδικτυακού μάρκετινγκ, γιατί προωθεί όλους τους σπόνσορές του και κρατά και ένα προσωπικό προφίλ για τον κόσμο. Όλο περισσότεροι χορηγοί και μεγαλύτερο κέρδος θα παρουσιάζονται. Πάνω από μισό εκατ. κόσμο προσέλκυσαν κάποιες δημοσιεύσεις μου. Το μέλλον είναι το διαδικτυακό μάρκετινγκ».

Σχετικά με την έλλειψη ενδιαφέροντος από το φίλαθλο κοινό στους Παραολυμπιακούς Αγώνες: «Συμπάσχουμε με όλο αυτό. Προερχόμαστε από ερασιτεχνικά αθλήματα και, όπως έχουμε βιώσει κι εμείς το "να μας γράφουν", έτσι καταλαβαίνω και το "γράψιμο" που τρώνε οι Ολυμπιονίκες. Φυσικά, θα έπρεπε να υπάρχει περισσότερη προσοχή και στους Παραολυμπιονίκες. Όπως κάποιοι αναρωτιούνται για εμένα το «σταυρό» με τους κρίκους, έτσι κι εγώ αναρωτιέμαι πως αυτοί οι άνθρωποι ζουν και αγωνίζονται».

Τι σκέφτεται για το μέλλον; «Θα ήθελα να ασχοληθώ με το επιχειρείν. Να προσελκύσω χορηγούς. Να καταφέρω να μαζέψω κάποια χρήματα. Να κάνω δύο επενδύσεις: η μία με αθλητισμό και η άλλη με εστίαση. Όλοι οι φίλοι μου ασχολούνται με αυτό. Ενας αθλητής κρίκων μπορεί να φτάσει να κάνει αθλητισμό μέχρι τα 35 του. Μετά έχει πτωτική πορεία. Εγώ είμαι 25. Ο προπονητής μου ισχυρίζεται πως θα φτάσω να αγωνιστώ και το 24. Ένας χρόνος αθλητικός είναι σαν τις... γάτες: Επτά χρόνια στον αθλητισμό».