3-0 στην φιλοσοφία...

Τα play offs δείχνουν το πιο σκληρό τους πρόσωπο στον Παναθηναϊκό και τα νούμερα των τελευταίων ετών τρομάζουν, δυστυχώς όμως για το λάθος λόγο. ( 7 σερί αποκλεισμοί, 21-6 ρεκόρ, 3 sweep τα τελευταία 4 χρόνια).
Ο Παναθηναϊκός ομολογουμένως έχασε από μία καλύτερη ομάδα, που έβαλε τέλος στη συνεχόμενη πρόοδο, που έδειχνε από τις αρχές του νέου έτους. Η εικόνα του 18.00 φιλάθλων, να αποθεώνουν τον εμφανώς απογοητευμένο Νικ Καλάθη, δημιουργεί μία όμορφη συναισθηματική φόρτιση, την οποία όμως πρέπει να παραμερίσουμε, αν θέλουμε να κάνουμε εποικοδομητική κριτική στην ομάδα.

Μου είναι πραγματικά δύσκολο να επιρρίψω ευθύνες σε συγκεκριμένα πρόσωπα για αυτόν τον αποκλεισμό. Νομίζω ότι η ευθύνη είναι συλλογική και κατά κάποιο τρόπο, Ο ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΡΕΑΛ, ΝΙΚΗΣΕ ΤΟΝ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟ. Ο προγραμματισμός, η συστηματική δουλειά και το πλάνο της Ρεάλ, κέρδισαν την προχειρότητα, τον κακό σχεδιασμό και τις λάθος επιλογές της διοίκησης του Παναθηναϊκού. Ο αθλητισμός και δη το μπάσκετ, τις περισσότερες φορές είναι δίκαιος και κάπως έτσι έδειξε να είναι και στο συγκεκριμένο ζευγάρι.

Από τη μία η Ρεάλ έχει ένα πλήρες ρόστερ, που τα στοιχεία των παικτών της αλληλοσυμπληρώνονται, συνθέτοντας μία καλοκουρδισμένη μηχανή. Από την άλλη, Πασκουάλ και Γιαννακόπουλος, το καλοκαίρι δημιούργησαν ένα εξ ολοκλήρου ανομοιογενές σύνολο. Χτυπητές αδυναμίες στο σουτ, παίκτες με στοιχεία που δεν μπορούν να κουμπώσουν με τον Καλάθη και φυσικά ανυπαρξία σύγχρονου αθλητικού πενταριού.

Επίσης δύσκολο μου είναι να φορτώσω το βάρος του αποκλεισμού στο Ρικ Πιτίνο. Ανέλαβε μία ομάδα που όταν ήρθε στην Ελλάδα βρισκόταν στο χείλος του γκρεμού και βρήκε τον τρόπο να την σώσει. Η εικόνα που έδειξε ο Παναθηναϊκός στο τέλος της regular season, για όσους καταλαβαίνουν έστω και λίγο το μπάσκετ, μόνο συγκυριακή ή τυχαία δεν μπορεί να θεωρηθεί. Από εκεί και πέρα, αν μπορούσα να βρω κάτι να του προσάψει για τη σειρά με τη Ρεάλ, θα ήταν ότι δεν δοκίμασε κάποιο τρικ ή κάτι απρόβλεπτο, ώστε να μπορέσει να εξισορροπήσει το έλλειμμα ποιότητας που είχε ο Παναθηναικός, σε σχέση με την αντίπαλό του. Πάντως η ομάδα έδειξε ότι έχει δουλέψει για τα ματς,  αφού οι πιο μεγάλες αδυναμίες που είχε μέσα στη σεζόν (ριμπάουντ, άμυνα στην ρακέτα και τρίποντο), καλύφθηκαν και με το παραπάνω.

Πέρα όμως από τη δικιά μας καμπούρα, οφείλουμε να παραδεχτούμε την ανωτερότητα της Ρεάλ. Μία ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης, πρότυπο χημείας και ξεκάθαρων ρόλων. Το πιο ιδιαίτερο όμως προσόν της, είναι ότι ξέρει να ετοιμάζεται ψυχολογικά για τα κρισιμότερα παιχνίδια της σεζόν. Στα όρια του κλισέ μεν, αλλά οι παίκτες της Ρεάλ διαθέτουν την προσωπικότητα και πράγματι ξέρουν πότε να την εμφανίσουν.

Νομίζω ότι οι φίλοι του Παναθηναϊκού έχουν κουραστεί λίγο με τη συζήτηση για την επόμενη μέρα, μετά από κάθε αποκλεισμό. Άλλωστε 7 συνεχόμενα χρόνια χωρίς Final Four για μια ομάδα σαν τον Παναθηναϊκό, είναι πάρα πολλά. Ένα πράγμα είναι όμως που θέλω οπωσδήποτε να καταγράψω. Εφόσον ο ΠΑΟ, έχει στο δυναμικό του μία καλή εξάδα Ελλήνων (που τώρα την έχει), πάντα θα μπορεί να αισιοδοξεί, ότι με καλές επιλογές ξένων, μπορεί να φτάσει εκεί που αποτυγχάνει κάθε φορά τα τελευταία χρόνια. Κι αυτό ισχύει και θα ισχύει, όποια απόφαση εάν πάρει ο Πιτίνο, αναφορικά με το μέλλον του. Όπως και να έχει πάντως, αναμένεται ένα δεύτερο σερί καλοκαίρι πολλών ανακατατάξεων στην ομάδα.

Υ.Γ. Δεν θα πω ότι δεν έχει και αυτός το δικό του μερίδιο ευθύνης, αλλά είναι τουλάχιστον άδικο, ότι ο Νικ Καλάθης κοντεύει να συνδέσει το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του στον Παναθηναϊκό, με μια μακρά περίοδο συνεχόμενων αποτυχιών της ομάδας στην Ευρώπη.