.png){kind=small}
είμαι ο Πέτρος και είμαι καλά και από αυτή τη γωνιά του ίντερνετ θα γράφω που και που απόψεις,
σκέψεις και γενικά θα αναφέρομαι σε θέματα που λίγο πολύ υπάρχουν στην επικαιρότητα γύρω από
τον αθλητισμό.
Στο πρώτο άρθρο αφήνω εκτός τα των ομάδων και των μεταγραφών ελπίζω να έχουμε
χρόνο να τα αναλύσουμε σε επόμενα άρθρα και λέω να πιάσουμε ένα άλλο θέμα που λίγο πολύ όλοι
έχουμε ακούσει για αυτό αλλά κανείς στην ουσία δεν, είναι σε θέση να διαθέτει εμπεριστατωμένη
άποψη. Φτάσαμε λοιπόν 6 Ιουλίου 2017 και ακόμα δεν έχουμε ιδέα πως θα ξεκινήσει το πρωτάθλημα
πόσες ομάδες θα παίξουν πόσοι θα ανέβουν, πόσοι θα πέσουν, πόσοι θα είμαστε του χρόνου κλπ.
Πάμε λοιπόν να πιάσουμε το θέμα της αναδιάρθρωσης του πρωταθλήματος και γιατί φτάσαμε να μην
ξέρουμε όλα τα παραπάνω. Γιατί έχει αποτύχει η Superleague;
Η απάντηση είναι μία και είναι ξεκάθαρη το Project της Superleague απέτυχε παταγωδώς όχι γιατί
ήταν κακή η ιδέα της κεντρικής διαχείρισης αλλά γιατί την εφάρμοσαν Έλληνες παράγοντες με τις
αντίστοιχες ελληνικές “καινοτομίες”.
Ας γυρίσουμε τον χρόνο λίγο πίσω στη σεζόν 2006-2007 όταν οι ελληνικές ομάδες αποφάσισαν να
δημιουργήσουν την Superleague στα πρότυπα της Αγγλικής Premier League ( γελάει ο κόσμος ),
μέχρι πρότινος κάθε ΠΑΕ διαπραγματευόταν τα τηλεοπτικά μόνη της με αποτέλεσμα να έχουν οι
μεγάλες ΠΑΕ δυνατά συμβόλαια τηλεοπτικών δικαιωμάτων και οι μικρές ΠΑΕ συμβόλαια πολύ,
έως πάρα πολύ μικρότερα. Θεωρητικά δηλαδή η Superleague είχε σκοπό αφενός να προσελκύσει
μεγαλύτερο ποσό για το σύνολο των ομάδων και αφετέρου να κάνει έναν καλύτερο καταμερισμό
αυτού του ποσού ώστε να επωφεληθούν οι ομάδες μικρότερης δυναμικής που μόνες τους δεν
μπορούσαν να διεκδικήσουν καλύτερο τηλεοπτικό συμβόλαιο.
Στην ουσία όμως τι έγινε; Όντως η Superleague κατάφερε να κερδίσει μεγαλύτερα συμβόλαια
στο σύνολο τους αλλά οι τότε “μεγάλοι” της κατηγορίας φρόντισαν να θέσουν τους δικούς τους
όρους στην κατανομή των τηλεοπτικών δικαιωμάτων, οι οποίοι ήταν οι εξής :
30% των χρημάτων μοιράζεται ισόποσα σε όλους
30% των χρημάτων μοιράζεται βάση βαθμολογικής κατάταξης
40% των χρημάτων μοιράζεται βάση εμπορικότητας του εκάστοτε συλλόγου (ακόμα και σήμερα αν
ρωτήσεις κάποιον στην Superleague πως ορίζεται αυτό δεν θα σου πει ακριβώς, η μερίδα του
λέοντος όμως υπολογιζόταν βάση της ευρωπαϊκής παρουσίας της ομάδας και συνεπώς το
μεγαλύτερο κομμάτι το έπαιρνε όποιος έπαιζε στο Champions League)
Το συμπέρασμα; Η πρώτη 3αδα ομάδων έπαιρνε το 50% των συμβολαίων και οι υπόλοιποι
εξακολουθούσαν να παίρνουν τα ίδια ψίχουλα που έπαιρναν και πριν στην ουσία δηλαδή
δημιουργήθηκε μεγαλύτερο χάσμα μεταξύ των ομάδων. Για να γίνει κατανοητό πόσο “πιστά”
αντιγράψαμε το μοντέλο της Premier League να αναφέρω τον διαμερισμό εκεί αλλά και τι
επιτυγχάνει με τον συγκεκριμένο διαμερισμό το αγγλικό πρωτάθλημα:
50% των χρημάτων μοιράζεται ισόποσα σε όλες τις ομάδες
25% των χρημάτων μοιράζεται βάση κατάταξης με την μορφή bonus για την θέση που έλαβε η
κάθε ομάδα (Απόδοση κινήτρου στις ομάδες ασχέτως θέσης να τερματίσουν έστω και μία θέση
παραπάνω)
25% των χρημάτων μοιράζεται βάση των αριθμό των αγώνων της εκάστοτε ομάδας που
προβλήθηκαν στην τηλεόραση (στην Αγγλία δεν προβάλλονται όλοι οι αγώνες στην τηλεόραση
έτσι ώστε να παρακινείται ο κόσμος να πηγαίνει στο γήπεδο) και τα οποία έσοδα προκύψουν
πηγαίνουν αποκλειστικά στις υποδομές της εκάστοτε ομάδας (δημιουργία υποδομών ώστε να
υπάρχει εξέλιξη και συνέχεια της ομάδας)
Τα έσοδα από τα τηλεοπτικά δικαιώματα στο εξωτερικό μοιράζονται ισόποσα σε όλες τις ομάδες
Έχοντας τα παραπάνω σαν εικόνα βάλτε φαντασία και τα νούμερα ώστε να αντιληφθείτε τι θα
μπορούσε να είχε κερδίσει το ελληνικό ποδόσφαιρο εάν όντως είχαμε αντιγράψει την Premier
League στα τηλεοπτικά δικαιώματα. Χονδρικά όλες οι ομάδες θα ξεκινούσαν με 1,2 - 1,3
εκατομμύρια ευρώ (έχοντας ως δεδομένο τις πρώτες συμφωνίες του συνδρομιτικού που ήταν
43.5 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο και τον τότε αριθμό των ομάδων στην Superleague) αντί των
700.000€ που λάμβαναν με τον ισχύοντα καταμερισμό, θα είχαν ένα ποσό κοντά στα 300.000€
που θα το διέθεταν αποκλειστικά για την βελτίωση των υποδομών ( για παράδειγμα ο ΠΑΣ
Γιάννινα πιθανότατα δεν θα έπαιζε σε αυτόν τον αγωνιστικό χώρο τα τελευταία χρόνια) συν
ένα μπόνους που θα εξαρτιόταν από την τελική κατάταξη.
Βάση όλων των παραπάνω μπορεί πλέον ο καθένας να καταλάβει γιατί είναι επιτακτική η άμεση
αναδιάρθρωση και η μείωση των ομάδων, είναι καθαρά θέμα προσφοράς και ζήτησης αυτή τη
στιγμή υπάρχει μεγάλη προσφορά και ελάχιστη ζήτηση ο μόνος τρόπος να αλλάξει αυτό είναι να
μειωθεί η προσφορά για να αυξηθεί η ζήτηση. Καταλήγοντας αργά η γρήγορα θα οδηγηθούμε σε
πρωτάθλημα 12 ομάδων καθώς δεν θα μπορούν οι ομάδες να συντηρηθούν και θα αποχωρούν μόνες
τους (βλ. Πρωτάθλημα Football League). Επιπλέον μέχρι και ο “σωτήρας” Υφυπουργός αθλητισμού
που μέχρι πριν κανένα δίμηνο ήταν έκπληκτος για το σκούτερ που έκανε την εμφάνιση του στην
Τούμπα προσπάθησε (το γιατί θα μείνει ασχολίαστο) να μας πείσει ότι μπορεί να φτιάξει πρωτάθλημα
με 20 ομάδες και μέσα σε δύο εβδομάδες έκανε κωλοτούμπα Ιωάννη Μελισσανίδη και πλέον ζητά
επιτακτικά πρωτάθλημα 12 ομάδων την σεζόν 2019-2010.
ΥΓ 1: By the way υπάρχει έρευνα της Deloitte που έχει χρυσο πληρώσει η Superleague και
προτείνει πρωτάθλημα 12 ομάδων εδώ και 5 χρόνια και αγνοείται επιδεικτικά απο τους “αρμόδιους”
φορείς.
ΥΓ 2: Όλα τα παραπάνω προφανώς θα βλάψουν τις μικρότερες ομάδες αρχικά που θα πέσουν
κατηγορία αλλά αυτές ούτως η άλλως είναι χαμένες γιατί εμπορικά αδυνατούν να σταθούν όπως
ο Ολυμπιακός, η ΑΕΚ, ο ΠΑΟΚ, ο Παναθηναϊκός, ο Ατρόμητος, ο Αστέρας Τρίπολης, ακόμα και
ο Άρης που ανέβηκε φέτος. Όλες αυτές οι ομάδες ένα συμβόλαιο μεμονωμένα θα το βρουν και
κατά πάσα πιθανότητα θα τους συμφέρει περισσότερο, η ουσία όμως είναι να είναι σε θέση το
πρωτάθλημα να είναι αυτάρκες. Για να είμαι ειλικρινής πιο πιθανό βλέπω να μην έχει κίνηση η
Μουδανίων στην επιστροφή από Χαλκιδική, μετά τις 8 το βράδυ τις Κυριακές του Αυγούστου
παρά να γίνει ορθή αναδιάρθρωση στην Ελλάδα.
0 Σχόλια