Άλλο μια ΑΕΚ να αρέσει και άλλο μια ΑΕΚ για πρωτάθλημα

Σε μία ομάδα που από τον νέο προπονητή ζητάς ως διοικητής, καλό, επιθετικό ποδόσφαιρο, μια ΑΕΚ που ν' αρέσει πάνω απ' όλα, μπορεί να συμβούν τέτοια πράγματα.

Στο καλό ποδόσφαιρο εύκολα το υπέρ σου 2-0, όσο καλά κι αν έχεις παίξει πριν, μπορεί να γίνει 2-2. Άλλωστε δεν ζήτησες κάποιον τίτλο, αλλά καλό θέαμα για τον όποιο κόσμο αντέχει να βλέπει την ΑΕΚ να μην κερδίζει για 3ο σερί παιχνίδι εντός έδρας, να μην κερδίζει για 3ο σερί ματς γενικά και να έχει μόλις μία νίκη στα τελευταία έξι παιχνίδια. Κάτω από αυτή την οπτική γωνία αν το δει κανείς, δικαιολογούνται απόλυτα οι δηλώσεις του Μοράις, στον οποίο δεν μπορεί να προσάψει κανείς ουσιαστικά πράγματα. Οκ δέχομαι πως μπορεί να πεις πως δεν έριξε μέσα τον Σιμόες για να κλειδώσει το ματς, πως έβγαλε έξω τα δύο εξτρέμ. Πάλι όμως γκρίνια θα υπήρχε από κάποια μερίδα, ακόμα και αν η ΑΕΚ κέρδιζε 2-1, γιατί θα έπαιζε αμυντικά και δεν ταιριάζει αυτό στην ΑΕΚ.

Η πραγματικότητα είναι μία και οι ευθύνες έχουν έναν βασικό υπαίτιο. Αυτό δεν σημαίνει πως ισχυρίζεται κανείς πως πρέπει να σηκωθεί να φύγει, ούτε πως θέλει κάποιος Αδαμίδη, Δημητρέλλο ή κάποιον απ’ αυτούς. Από τον Μελισσανίδη ο Ενωσίτης έχει απαιτήσεις για σωστές ποδοσφαιρικές κινήσεις, για μία στελέχωση με κόσμο που θα δίνει προοπτική και όραμα στην ομάδα. Και πάνω απ’ όλα με μία ενιαία φιλοσοφία που θα έχει έναν και μοναδικό στόχο. Να ξανακάνει την ΑΕΚ ομάδα πρωταθλητισμού, γιατί τέτοια δεν είναι αυτή τη στιγμή.

Ακόμα και αν πιστέψεις πως το να έχεις χάσει τόσο νωρίς, τόσους πόντους είναι και θέμα συγκυριών, απέχεις πολύ από την πραγματικότητα. Η ΑΕΚ είναι εκτός τίτλου επί της ουσίας. Έχει χάσει όλα τα θετικά περσινά της στοιχεία που ήταν η σκληράδα, η τραχύτητα, η κυνικότητα σαν ομάδα, η καλή αμυντική λειτουργία, η συντροφικότητα και το δέσιμο των παικτών. Αυτά ήταν τα συστατικά που έκαναν σε ένα μεγάλο βαθμό την ομάδα επιτυχημένη και της χάρισαν το Κύπελλο.

Το «ΑΕΚ να μας αρέσει» που είπε ο Μελισσανίδης όταν προσλήφθηκε ο Μοράις στο νέο προπονητή, σε μένα άφηνε πολλές αμφιβολίες για το αν ο διοικητής της ομάδας, πιστεύει πως αυτή η ομάδα μπορούσε να διεκδικήσει τον τίτλο. Το ίδιο είχα γράψει και τότε στο κείμενο της 20ης Οκτωβρίου. Η ατάκα αυτή είναι αφηρημένη και αφήνει αμφιβολίες για το αν θα είναι ανταγωνιστική για τον τίτλο. Ο ίδιος ο Μελισσανίδης ξέρει ποδόσφαιρο και ξέρει πολύ καλά τι λέει και πώς. Για όσους βέβαια δεν θέλουν να κρύβονται πίσω από το δάχτυλο τους. Αλλά το "μία ΑΕΚ που ν' αρέσει" ως έννοια είναι αρκετά ακαθόριστο.

Ο Μελισσανίδης ξέρει πως για γίνει αληθινή διεκδικήτρια, πρέπει πάνω απ’ όλα να το αποδείξει στο γήπεδο και αυτοί που θα έρθουν να της κάνουν διαφορά. Κι ειλικρινά ας βάλει κάποιος φρένο στις δηλώσεις των παικτών πως η βαθμολογική διαφορά καλύπτεται γιατί όσο ακούγεται αυτό, τόσο τα αποτελέσματα εξακολουθούν να είναι απογοητευτικά και τσαντίζεται περισσότερο κι ο κόσμος. Αν τον Ιανουάριο και το καλοκαίρι, δεν γίνει ένα γερό ξεσκαρτάρισμα στο έμψυχο δυναμικό, ακόμα και σε επίπεδο τεχνικού staff, αλλά και στην ομάδα δεν θα υπάρξει κάποια βελτίωση. Πάνω απ’ όλα ενίσχυση, σωστός σχεδιασμός και πίστη σε έναν προπονητή που θα υπηρετήσει οποιοδήποτε όραμα έχει ο διοικητής της ΑΕΚ. Σε μία χρονιά που η Ένωση υποτίθεται πως ξεκίνησε για πρωταθλητισμό και εν συνεχεία ο νέος προπονητής πήρε εντολή για καλό ποδόσφαιρο. Όταν ξεκαθαρίσουμε λοιπόν τι θέλουμε ως ομάδα από τον προπονητή, τότε συζητάμε.

Τώρα για το φαινόμενο του Γιάννη Ανέστη, σηκώνεις τα χέρια ψηλά. Βέβαια δεν είναι κομψό να τα βάζεις μόνο με το τέρμα και το ίδιο είπα και για τον Στιλ. Ας πούμε και από τον Αλμέιδα περιμένω να κάνει γκολ στη φάση που ο Βάργκας τον βγάζει απέναντι από το τέρμα και τη στέλνει πάνω στον Γκορμπούνοφ.

Ο Ανέστης φαίνεται περισσότερο φταίχτης γιατί είναι ο τελευταίος άνθρωπος με το τέρμα και δέχεσαι ένα γκολ που δείχνει πως η ψυχολογία του δεν ταιριάζει σε ομάδα πρωταθλητισμού. Σε μια τέτοια ομάδα δεν μπορείς να είσαι ποτέ χαλαρός και οφείλεις να δείχνεις προσήλωση 100%. Το περίεργο είναι πως ο Ανέστης λειτουργεί καλύτερα υπό πίεση, αλλά όχι όταν τα ματς δείχνουν να είναι χαλαρά. Όπως συνέβη και πέρσι με τον Λεβαδειακό. Αλλά εμένα με προβληματίζει πως με την υπάρχουσα κατάσταση στον προπονητή τερματοφυλάκων, βελτίωση δεν βλέπουμε, τουλάχιστον από τον Ανέστη. Και τα ίδια βλέπαμε και πέρσι από τον Μπαρόχα. Ευτυχώς που ο Μπάρκας έχει περάσει από τα χέρια του Σούιτσα, αλλά έχω φόβους και γι’ αυτόν τώρα που είναι στην ΑΕΚ. Δηλαδή για το πώς θα δουλευτεί.

Η ΑΕΚ που γούσταρα να βλέπω ήταν αυτή του Πογέτ. Όχι γιατί έπαιζε ωραία μπάλα, αλλά γιατί ήταν η ομάδα του προπονητή της. Πάλευε με θεωρητικά μικρότερη ποιότητα στο ρόστερ από τη φετινή, αλλά σε γέμιζε ότι κι αν έκανε. Ήταν ομάδα και στις ήττες και πάνω απ’ όλα παρέα. Αυτό το ψυχικό δέσιμο που είχε πέρσι, φέτος απουσιάζει. Κι επίσης σε αντίθεση με πέρσι η ΑΕΚ φέτος είναι εξαιρετικά εύθραυστη στην ψυχολογία. Όποιος ήταν γήπεδο και στο ημίχρονο δεν ήταν σίγουρος, αλλά κι όταν έγινε το 2-1 έβλεπε το κακό να έρχεται. Ο προπονητής θέλει την στήριξη του κόσμου και καλύτερο ποδόσφαιρο. Πιστεύω πως αν εξηγούσε κάποιος στον Μοράις τι έχουν περάσει οι «Ενωσίτες» δεν θα σκεφτόταν να τα ζητήσει.

Ο Κετσπάγια πάντως θα μείνει στην ιστορία. Κατάφερε ν’ αφήσει μία ομάδα εντελώς ανοργάνωτη, λες και μαζεύτηκαν 25 παίκτες που πρώτη φορά θα προσπαθήσουν να παίξουν μαζί. Και βέβαια άφησε και ποδοσφαιριστές που πέρσι πήραν ντέρμπι πολλά και Κύπελλο, με διαλυμένη ψυχολογία.