Θωμάς Μπίμης: «Ο κόσμος μας έδωσε την ώθηση στον αγώνα, στόχος να δούμε το επίπεδο που βρισκόμαστε»

Ο χρυσός Ολυμπιονίκης του 2004 στις καταδύσεις και νυν ομοσπονδιακός τεχνικός, Θωμάς Μπίμης, μίλησε στο Sportsnewsgreece και τον Νίκο Κατσάτσο για το άθλημα των καταδύσεων αλλά και την σταδιοδρομία του στον χώρο.

Η Σιγκαπούρη έχει φορέσει τα καλά της, καθώς από τις 11 Ιουλίου μέχρι τις 3 Αυγούστου θα υποδέχεται τους αγώνες του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Υγρού Στίβου για το 2025. Σε αυτή την εορτή, 62 αθλητές σε υδατοσφαίριση (30), κολύμβηση (15), καλλιτεχνική κολύμβηση (12), ανοικτή θάλασσα (3) και καταδύσεις (2) θα εκπροσωπήσουν την Ελλάδα, με στόχο τη συλλογή όσον περισσότερων μεταλλίων γίνεται.

Τον τελευταίο καιρό, το άθλημα των καταδύσεων έχει ανεβάσει έστω λίγο τη ζήτηση του, αφού η χώρα μας φιλοξένησε το διάστημα 23-29 Ιουνίου το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Νέων-Νεανίδων. Στην Σιγκαπούρη, την ελληνική σημαία θα κουνήσουν ο 24χρονος Θεόφιλος Αυθίνος και ο 18χρονος Σταύρος Σιφναίος. Μέχρι σήμερα, η μεγαλύτερη επιτυχία στο άθλημα ήταν στις 16/8/2004, όταν οι Θωμάς Μπίμης και Νίκος Συρανίδης κατέκτησαν με 353.34 πόντους το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο στη συγχρονισμένη των τριών μέτρων στο γεμάτο κλειστό κολυμβητήριο το ΟΑΚΑ.

Ο ένας εκ των δύο πρωτεργατών εκείνης της επιτυχίας και ομοσπονδιακός τεχνικός, ο Θωμάς Μπίμης, μίλησε στον Νίκο Κατσάτσο και το Sportsnewsgreece, σε μια συνέντευξη ευ όλης της ύλης για το άθλημα αλλά και την καριέρα του.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΑ ΟΣΑ ΔΗΛΩΣΕ:

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Πως οι καταδύσεις μπήκαν στη ζωή του Θωμά Μπίμη?

«Ήταν τυχαίο γεγονός. Πήγαινα σε μια κατασκήνωση, όταν ήμουν πιτσιρίκος και εκεί είχε απ' όλα τα αθλήματα που τα έκανα όλα. Έκανα κάποιες βουτιές, ένας προπονητής με είδε και είπε στους γονείς μου ότι ήμουν καλός. Οι γονείς μου είχαν κάτι γνωστούς που είχαν ξεκινήσει και έτσι μπλέχτηκα. Μετά οι γονείς μου δεν θέλαν γιατί ήταν επικίνδυνο, αλλά ήταν αργά».

Το άθλημα τι προετοιμασία απαιτεί?

«Πέρα από το νοητικό και το ψυχολογικό, θέλει πολύ ξηρή προπόνηση που λέμε εμείς, δηλαδή ενόργανη. Για αυτό συνήθως έχουμε και αίθουσες που είναι σχεδόν ίδιες με τις ενόργανης, πέρα από τα εξειδικευμένα όργανα που έχουν αυτοί, όπου έχουμε διαδρόμους, τραμπολίνα και βατήρες σε σφουγγαροπισίνες. Όλα αυτά βοηθάνε τα παιδιά να μάθουν στη τεχνική και μετά να την μεταφέρουν στο νερό».

Μπορείς να πεις μέσω τις εμπειρίας σου από διοργανώσεις στο εξωτερικό, ποια είναι η αντιμετώπιση του αθλήματος?

«Στις χώρες που κοιτάνε σοβαρά τον αθλητισμό, π.χ. Αμερική, Αυστραλία, Καναδάς, Ρωσία, υπάρχει και πρόβλεψη για τους αθλητές από νωρίς. Δεν είναι σαν εδώ που σου λένε να φέρεις πρώτα την επιτυχία και μετά θα πάρεις το πριμ, θα σου φτιάξουμε πισίνα, θα μπεις στο στρατό, οτιδήποτε. Πρώτα πρέπει να αποδείξεις ότι είσαι καλός και μετά θα έρθουν όλα, ενώ στις άλλες χώρες μπαίνεις στα ταλέντα και εκεί υπάρχει η πρόβλεψη για να πας παραπάνω».

Στην Ελλάδα, οι καταδύσεις είναι ερασιτεχνικό άθλημα. Eσύ τι έκανες για να επιβιώσεις?

«Όπως και τα παιδία σήμερα, χρησιμοποιούσαμε τον μεγαλύτερο μας σπόνσορα, την οικογένεια μας. Δηλαδή, οι γονείς σπρώχνουν τα παιδιά, αν και εφόσον μπορούν να πάνε λίγο παραπάνω και υπάρχει ένα αλληλοτράβηγμα. Τραβάνε οι γονείς, τραβάνε και τα παιδία, οι προπονητές δίνουν όσο πιο πολύ ώθηση μπορούν, αλλά αν η ομοσπονδία δεν θέλει να πάει το άθλημα ψηλά, από μόνο του δεν θα πάει».

Εθνόσημο. Τι σημαίνει για εσένα?

«Δεν υπάρχει κάτι μεγαλύτερο από αυτό. Το εθνόσημο το υπηρετώ και ως αθλητής και ως στρατιωτικός, όποτε η αξία του για εμένα είναι διπλή. Είναι το μόνο που όλα αυτά τα χρόνια υπηρετώ και σέβομαι».

Με την Εθνική ομάδα, έκανες το ντεμπούτο σου σε μεγάλη διοργάνωση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Αυστραλίας το 1998, όπου βγήκες 13ος στο ένα μέτρο και 28ος στα τρία μέτρα. Από αυτή τη διοργάνωση, τι έχεις κρατήσει?

«Κράτησα τη 13η θέση που μου στέρησε ο Γερμανός Αντρέας Ουέλς (12ος) την πρόκριση για την ημιτελική φάση, ο οποίος στους Ολυμπιακούς του 2004 ήταν δεύτερος στο βάθρο από πίσω μου. Τουλάχιστον, αυτή η διοργάνωση ήταν ένας οδηγός για επόμενα γεγονότα».

Πως ξεκίνησε η συνεργασία σου με τον Νίκο Συρανίδη? Σε βοήθησε ο Νίκος να γίνεις καλύτερος αθλητής?

 
«Με τον Νίκο έτσι και αλλιώς τραβούσαμε ο ένας τον άλλο. Είμασταν δύο ισάξιοι αθλητές από τότε που ξεκινήσαμε και οι δύο. Εγώ βέβαια ξεκίνησα πιο αργά από τον Νίκο, στα 11, αλλά είμασταν και οι δύο στις ίδιες ηλικιακές κατηγορίες και στα πρώτα χρόνια της καριέρας μας, είχαμε τον ίδιο προπονητή. Όποτε είχαμε και την ίδια τεχνική κατάρτιση και τραβούσαμε ο ένας τον άλλον και σε αγώνες, αλλά και σε προπονήσεις. Η σχέση μας ήταν εξ' αρχής αλληλένδετη. Το 1995, το αγώνισμα των συγχρονισμένων καταδύσεων μπήκε στο άθλημα και οι δύο καλύτεροι αθλητές στα τρία μέτρα, εγώ και ο Νίκος, καταλήξαμε να κάνουμε το πρώτο ζευγάρι και το 2004 βγήκαμε χρυσοί Ολυμπιονίκες»

Πάμε λίγο στις 16/8/2004. Κολυμβητήριο ΟΑΚΑ. Τελικός Ολυμπιακών Αγώνων. Μαζί με τον Νίκο κερδίζετε με 354.34 βαθμούς το χρυσό μετάλλιο στα 3 μέτρα συγχρονισμένης. Μπορείς να δώσεις λίγο τη δική σου οπτική γωνία από εκείνον τον αγώνα, με πρωτιά και χρυσό στη τελευταία βουτιά και το γεμάτο σπίτι σας να πανηγυρίζει?

«Ο κόσμος μας έδωσε την ώθηση, με τους πανηγυρισμούς στο τέλος να ήταν το πιο συγκινητικό. Μέχρι εκείνη την ημέρα δεν πίστευα στη δύναμη της έδρας, αλλά τελικά έκανα λάθος και ήταν αυτό που μας έδωσε όλο το boost με τον Νίκο, σε όλη τη διάρκεια του αγώνα. Η αλήθεια είναι ότι η προτελευταία βουτιά ήταν η πιο σημαντική, γιατί αυτή μας έδωσε τη μεγαλύτερη βαθμολογία και φυσικά όλος ο αγώνας είχε τα πάνω και τα κάτω του. Είχαμε προκριθεί ως πέμπτοι από το Παγκόσμιο Κύπελλο του Φεβρουαρίου στην Αθήνα, θέλαμε μια τέτοια θέση στους Ολυμπιακούς και γενικά να πηγαίναμε όσο πιο ψηλά γινόταν. Τελικά πήγαμε και το πήραμε. Εκείνη τη στιγμή τη φίλαγα σε αρκετούς αθλητές που με είχαν κόψει από τους Ολυμπιακούς του 1996, οι οποίοι κατέληξαν εκείνη την ημέρα να μου δίνουν πρώτοι τα συγχαρητήρια τους»

Αυτό το μετάλλιο πόσο άλλαξε τη ζωή σου?

«Πάρα πολύ. Γενικά ένα μετάλλιο αυτού του μεγέθους, σε αλλάζει και ως αθλητή και ως άνθρωπο. Άλλαξαν όλα από τότε στη ζωή μου και οικογενειακά, και επαγγελματικά αλλά και αθλητικά»

Μετά τον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων, είχες δηλώσει ότι αυτό το μετάλλιο είναι μια ευκαιρία για ανάπτυξη του αθλήματος. 21 χρόνια μετά την πιο πετυχημένη διοργάνωση στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων, οι αθλητές θεωρούνται ακόμα ερασιτέχνες, ενώ αθλητικές εγκαταστάσεις εγκαταλείφθηκαν. Τι ήταν αυτό που η Ελλάδα δεν εκμεταλλεύτηκε από τους Ολυμπιακούς το 2004?

«Η Ελλάδα γενικά δεν εκμεταλλεύτηκε τους Ολυμπιακούς Αγώνες, όχι μόνο στις καταδύσεις αλλά σε όλα τα αθλήματα. Έγινε κακή διαχείριση όλων των εγκαταστάσεων, ενώ θα μπορούσε να δοθεί άνετα σε κάθε ομοσπονδία από μια εγκατάσταση για να τη διαχειριστεί όπως ήξερε. Πολλές εγκαταστάσεις πήγαν στα αζήτητα, πολλοί αθλητές πήγαν στα αζήτητα, όλη η επόμενη φουρνιά από εμένα και τον Νίκο εγκατέλειψε τελείως άδοξα, χωρίς να κάνουν τη προσπάθειά τους στη πιο ώριμη αθλητικά ηλικία και έχουμε φτάσει τώρα το 2025 να λέμε ευτυχώς που η Ελλάδα κάνει μια διοργάνωση βεληνεκούς Ευρωπαϊκό νέων-νεανίδων, όπου ήταν η πρώτη διοργάνωση επί ελληνικού εδάφους μετά από 21 χρόνια. Εκεί είχαμε την ευκαιρία γιατί είχαμε και καλή ομάδα και καλούς αθλητές, όλα αυτά όμως με τη θέληση των ίδιων των αθλητών και των γονιών.

 
Η ομοσπονδία τώρα ξύπνησε μετά από αρκετές χαμένες ευκαιρίες συμμετοχής σε Ολυμπιακούς Αγώνες, διότι η τελευταία μας παρουσία ήταν το 2012 στο Λονδίνο με το Στέφανο Παπαρούνα που ήταν και το κύκνειο άσμα της φουρνιάς μετά του 04. Από εκεί και πέρα, έχουν γίνει πολύ μικρά βήματα, φτάσαμε σε αυτό το Πανευρωπαϊκό και έχουν αλλάξει κάποια πράγματα. Έχει αλλάξει λίγο ο τρόπος σκέψης, έχει έρθει ένας τεχνικός σύμβουλος, ο Μεξικανός Ντάνιελ Ίσλας, όπου είμαστε μαζί στην εθνική ομάδα, την διαχειριζόμαστε μαζί, εγώ ως προπονητής, και νομίζουμε ότι είναι μια καλή αρχή. Βασικός στόχος είναι η συμμετοχή τουλάχιστον ενός αθλητή στους Ολυμπιακούς του 2028 στο Λος Άντζελες».

Άσχετα αν τελείωσε η αθλητική σου καριέρα, αποφάσισες να μείνεις κοντά στο άθλημα με τον ρόλο του προπονητή. Ο στόχος σου μέσα από την προπονητική ποιος είναι?

«Είναι ο ίδιος με αυτόν που ανέφερα και πριν. Είναι να ξαναμπούμε στο κάδρο στο παγκόσμιο, να δώσουμε το παρόν καλή ώρα και στην Σιγκαπούρη με δύο αθλητές, τον Σταύρο Σιφναίο και τον Θεόφιλο Αυθίνο, να δώσουμε το παρόν σε τέτοιου βεληνεκούς αγώνες, να δείξουμε ότι είμαστε ξανά εδώ και να διεκδικήσουμε, μέσα από αυτές τις διαδικασίες των παγκοσμίων πρωταθλημάτων και κυπέλλων, την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες».

Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Σιγκαπούρης, η Ελλάδα θα εκπροσωπηθεί στις καταδύσεις από τον 24χρονο Θεόφιλο Αυθίνο και τον 18χρονο Σταύρο Σιφναίο, ενώ στο Πανευρωπαϊκό Νέων που αναφέρθηκες ο 15χρονος Σπύρος Κότζαγιάννης τερμάτισε τέταρτος στη σταθερά. Αυτοί οι αθλητές, δίνουν μια αίσθηση αισιοδοξίας ότι υπάρχει μέλλον στις καταδύσεις?

«Ακριβώς. Αυτά τα παιδιά είναι ο λόγος. Προσωπικά, ζήτησα από τον πρόεδρο της Κολυμβητικής Ομοσπονδίας Ελλάδος, Κυριάκο Γιαννόπουλο, να πάρουμε σαν χώρα το Ευρωπαϊκό των Νέων, γιατί κακά τα ψέματα μια διοργάνωση από μόνη της δεν έχει να λέει, πρέπει να έχεις από πίσω μια ομάδα να την υποστηρίζει. Αυτά τα παιδιά δώσανε το παρόν, ο Σπύρος έφτασε μια ανάσα από το μετάλλιο, όλη η ομάδα έκανε μια καλή παρουσία και είναι το μέλλον του αθλήματος».

Ποιος είναι ο στόχος της Εθνικής στην Σιγκαπούρη?

«Βασικός στόχος είναι να είμαστε πρώτα υγιείς, κάτι που τον τελευταίο καιρό μας λείπει, να μπορέσουμε να αγωνιστούμε χωρίς να έχουμε το μυαλό μας σε προβλήματα, να δούμε σε τι επίπεδο βρισκόμαστε σε σχέση με τις άλλες χώρες στη κατάταξη, ώστε να μπορέσουμε να κάνουμε τον συνδυασμό για τα επόμενα βήματα, δηλαδή οι επόμενες διοργανώσεις που θα είναι οι προκρίσεις. Να δούμε τι μας λείπει, τι χρειαζόμαστε, να αναδιοργανωθούμε σε αυτό το επίπεδο, να μπορέσουμε να πάμε ψηλότερα και τα άλλα παιδιά από πίσω να έρθουν πιο συνειδητοποιημένα και πιο υποψιασμένα για αυτούς τους αγώνες».

Για τους αθλητές που θέλουν να ασχοληθούν με τις καταδύσεις, καταφέρατε να γίνετε μαζί με τον Νίκο πρότυπα και να τους εμπνεύσετε. Όμως, ποιος αθλητή σε ενέπνευσε?

«Από μικρή ηλικία, όλοι βλέπαμε τότε τον Γκρεγκ Λουγκάνις και ενθουσιαζόμασταν, αλλά όσο προχωράγαμε βλέπαμε κι άλλους αθλητές που αξίζαν την προσοχή και μεγάλος μου στόχος ήταν να φτάσω και να ξεπεράσω, όπως και το κατάφερα, τον Ρώσο 8 φορές Ολυμπιονίκη, Ντμίτρι Σαούτιν».

Τέλος, θα ήθελα ως Θωμάς Μπίμης να δώσεις μια συμβουλή σε ένα παιδί που θέλει να ασχοληθεί με τις καταδύσεις. 

«Ας μην έρθει να ασχοληθεί με το άθλημα, ας έρθει να το δοκιμάσει. Έχουμε πλέον και τους χώρους, και την τεχνογνωσία, και τον κόσμο. Είναι ένα ενδιαφέρον άθλημα. Δεν είναι μόνο βουτιές στο νερό, είναι και προπόνηση σε χώρους σαν της ενόργανης. Οπότε και πολλά παιδία από την ενόργανη που θα ήθελαν να δοκιμάσουν τις καταδύσεις, είναι μια καλή ευκαιρία να έρθουν».

Ευχαριστώ πολύ Θωμά!