.png){kind=small}
.png){kind=small}
Χωρίς τον Μπεργκ στο γήπεδο και με το σκορ στο ένα γκολ διαφορά, ένα πράγμα έμενε στους γηπεδούχους. Να αμυνθούν. Αγνωστη λέξη την εφετινή χρονιά. Ο Σταύρος Καραΐνδρος σχολιάζει την αλλοπρόσαλλη εικόνα στον αγωνιστικό χώρο της Λεωφόρου και την αλλοπρόσαλλη στις εξέδρες. Παναθηναϊκός-Ατρόμητος 1-2.Δόξα τω θεώ ο εφετινός Παναθηναϊκός δεν σε αφήνει βαριέσαι. Κάθε παιχνίδι του έχει και ένα διαφορετικό σενάριο. Νίκες με χιτσκοκικό τρόπο, ήττες με παιδαριώδη λάθη, άνετες επικρατήσεις και ισοπαλίες in extremis.
Μία από τα ίδια και το βράδυ του Σαββάτου κόντρα στον Ατρόμητο. Η εμφάνιση του πρώτου ημιχρόνου και το γκολ του Μπεργκ σου έδωσαν την εντύπωση ότι οι "πράσινοι" θα πάρουν το τρίποντο, εύκολα ή δύσκολα. Όλα αυτά, τα δευτερόλεπτα που μεσολάβησαν μέχρι να πάρει ο Σουηδός την άγουσα για τα αποδυτήρια, πέφτοντας θύμα του... Τριανταφυλλόπουλου. Αίφνης, όλα διαφοροποιήθηκαν.
Ο Παναθηναϊκός ουσιαστικά έμεινε χωρίς καθαρόαιμο φορ και το 1-0 έδειξε πιο "βαρύ" και εύθραυστο από ποτέ. Πλέον, χωρίς τον Μπεργκ στο γήπεδο και με το σκορ στο ένα γκολ διαφορά, ένα πράγμα έμενε στους γηπεδούχους. Να αμυνθούν. Αγνωστη λέξη την εφετινή χρονιά (τούτο δεν είναι απαραίτητα κακό, αν θυμηθούμε τον Τεν Κάτε). Ο Ατρόμητος είδε ότι μπορεί να χτυπήσει τον Παναθηναϊκό -το ήξερε πριν το ματς, αλλά εγκλωβίστηκε από τον τρόπο παιχνιδιού στο πρώτο μέρος- και το παιχνίδι πήρε το δρόμο του.
Με το χέρι στην καρδιά, ποιος πίστεψε ότι ο Παναθηναϊκός θα καταφέρει να κρατήσει ανέπαφη την εστία του; Ελάχιστοι, οι περισσότεροι από αυτούς δεν έβλεπαν το ματς. Ο Ιγκλέσιας δεν διέψευσε τους πολλούς. Το έκανε δύο φορές και το τριφύλλι έπεσε αναμενόμενα στο καναβάτσο σε ακόμη ένα ματς-ροντέο. Κάπου εκεί κάποιοι έφεραν στο μυαλό τους τον Λουτσιάνο Φιγκερόα, κάποιοι άλλοι θυμήθηκαν πάλι τον κακό Μέντες και οι λίγοι έμειναν για αρκετή ώρα μετά το τέλος του αγώνα να τραγουδήσουν για την αγαπημένη τους ομάδα.
Αλλοπρόσαλλη εικόνα στον αγωνιστικό χώρο, αλλοπρόσαλλη και στις εξέδρες. Μία ομάδα που δεν πηγαίνει για πρωτάθλημα, έχει στην άκρη του μυαλού τα πλέι οφ και οριοθετεί ως στόχο το Κύπελλο, έχει τη στήριξη που δεν απολάμβανε τα καλά του χρόνια. Τότε που πήγαινε για πρωτάθλημα. Έστω κι έτσι, ο Γιάννης Αναστασίου δεν έχει και αυτό στο μυαλό του. Περιορίζεται στην επίλυση των αγωνιστικών προβλημάτων και δεν ασχολείται με την γκρίνια του κόσμου. Όπερ σημαίνει, δεν χρειάζεται να κερδίσει χρόνο, αλλά να μάθει την ομάδα να κερδίζει...
ΥΓ: Πριν αρχίσει το παιχνίδι της Λεωφόρου, σε μία κουβέντα εδώ στα γραφεία, τέθηκε το θέμα αν ο Ατρόμητος έχει καλύτερη ομάδα από τον Παναθηναϊκό. Γνώμη του υπογράφοντος είναι πως "ναι". Δεν το δείχνουν τα αποτελέσματα ούτε η βαθμολογική θέση. Οι μονάδες, η αγωνιστική ταυτότητα και η νοοτροπία το δείχνουν. Η διαφορά είναι πως έχει μικρύνει η ψαλίδα σε σχέση με πέρυσι.
Μία από τα ίδια και το βράδυ του Σαββάτου κόντρα στον Ατρόμητο. Η εμφάνιση του πρώτου ημιχρόνου και το γκολ του Μπεργκ σου έδωσαν την εντύπωση ότι οι "πράσινοι" θα πάρουν το τρίποντο, εύκολα ή δύσκολα. Όλα αυτά, τα δευτερόλεπτα που μεσολάβησαν μέχρι να πάρει ο Σουηδός την άγουσα για τα αποδυτήρια, πέφτοντας θύμα του... Τριανταφυλλόπουλου. Αίφνης, όλα διαφοροποιήθηκαν.
Ο Παναθηναϊκός ουσιαστικά έμεινε χωρίς καθαρόαιμο φορ και το 1-0 έδειξε πιο "βαρύ" και εύθραυστο από ποτέ. Πλέον, χωρίς τον Μπεργκ στο γήπεδο και με το σκορ στο ένα γκολ διαφορά, ένα πράγμα έμενε στους γηπεδούχους. Να αμυνθούν. Αγνωστη λέξη την εφετινή χρονιά (τούτο δεν είναι απαραίτητα κακό, αν θυμηθούμε τον Τεν Κάτε). Ο Ατρόμητος είδε ότι μπορεί να χτυπήσει τον Παναθηναϊκό -το ήξερε πριν το ματς, αλλά εγκλωβίστηκε από τον τρόπο παιχνιδιού στο πρώτο μέρος- και το παιχνίδι πήρε το δρόμο του.
Με το χέρι στην καρδιά, ποιος πίστεψε ότι ο Παναθηναϊκός θα καταφέρει να κρατήσει ανέπαφη την εστία του; Ελάχιστοι, οι περισσότεροι από αυτούς δεν έβλεπαν το ματς. Ο Ιγκλέσιας δεν διέψευσε τους πολλούς. Το έκανε δύο φορές και το τριφύλλι έπεσε αναμενόμενα στο καναβάτσο σε ακόμη ένα ματς-ροντέο. Κάπου εκεί κάποιοι έφεραν στο μυαλό τους τον Λουτσιάνο Φιγκερόα, κάποιοι άλλοι θυμήθηκαν πάλι τον κακό Μέντες και οι λίγοι έμειναν για αρκετή ώρα μετά το τέλος του αγώνα να τραγουδήσουν για την αγαπημένη τους ομάδα.
Αλλοπρόσαλλη εικόνα στον αγωνιστικό χώρο, αλλοπρόσαλλη και στις εξέδρες. Μία ομάδα που δεν πηγαίνει για πρωτάθλημα, έχει στην άκρη του μυαλού τα πλέι οφ και οριοθετεί ως στόχο το Κύπελλο, έχει τη στήριξη που δεν απολάμβανε τα καλά του χρόνια. Τότε που πήγαινε για πρωτάθλημα. Έστω κι έτσι, ο Γιάννης Αναστασίου δεν έχει και αυτό στο μυαλό του. Περιορίζεται στην επίλυση των αγωνιστικών προβλημάτων και δεν ασχολείται με την γκρίνια του κόσμου. Όπερ σημαίνει, δεν χρειάζεται να κερδίσει χρόνο, αλλά να μάθει την ομάδα να κερδίζει...
ΥΓ: Πριν αρχίσει το παιχνίδι της Λεωφόρου, σε μία κουβέντα εδώ στα γραφεία, τέθηκε το θέμα αν ο Ατρόμητος έχει καλύτερη ομάδα από τον Παναθηναϊκό. Γνώμη του υπογράφοντος είναι πως "ναι". Δεν το δείχνουν τα αποτελέσματα ούτε η βαθμολογική θέση. Οι μονάδες, η αγωνιστική ταυτότητα και η νοοτροπία το δείχνουν. Η διαφορά είναι πως έχει μικρύνει η ψαλίδα σε σχέση με πέρυσι.
.jpg)
0 Σχόλια