Αποθέωση ή συλλογικότητα;

Σήμερα θα ασχοληθούμε με ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον ζήτημα και συγκεκριμένα αυτό του πανηγυρισμού. 

Η μεγαλύτερη εκτόνωση από έναν αθλητή έρχεται την στιγμή που έρχεται η επίτευξη ενός στόχου, όπως και στη ζωή. Όταν βλέπει επιτέλους μετά από μια συλλογική προσπάθεια την κατεύθυνση της μπάλας στα δίχτυα, μόλις η μπάλα έχει περάσει την γραμμή! Τότε ξεκινάει μία σειρά συναισθημάτων, μια προσωπική εκδήλωση του καθενός βάσει του χαρακτήρα του. 

Κάποιος θα τρέξει στην αγκαλιά των συμπαικτών του, άλλος θα τρέξει να το αφιερώσει στην κερκίδα, σε κάποιο αγαπημένο πρόσωπο, στον προπονητή του που τον εμπιστεύτηκε. 

Άλλος πάλι θα τρέξει στον παίκτη εκείνον που του δημιούργησε τις προϋποθέσεις να σκοράρει, άλλος θα δείξει ψηλά για ένα πρόσωπο που έφυγε νωρίς. 

Πόσα κραυγαλέα περιστατικά έχουμε δει όπου ο ποδοσφαιριστής κάνει την δική του έκρηξη σαν ένα ηφαίστειο που στάζει λάβα. 

Έχει επιτύχει, επειδή έχει σκοράρει η ομάδα του και επειδή και ο ίδιος τα κατάφερε. 

Που αλλού τόσα έντονα συναισθήματα πέραν του αθλητισμού;

Πιο έντονο ακόμη μπορεί να γίνει αν η ψυχολογία του αθλητή είναι πεσμένη και ξαφνικά παίρνει τον ρόλο του ήρωα! 

Από μικρούς μας αρέσει αυτός ο ρόλος, τον έχουμε βαθιά ριζωμένο σαν πρότυπο. Και είμαστε εμείς πλέον οι ήρωες τις στιγμής, γιατί όσα δεν φέρνει ο χρόνος τα φέρνει μια στιγμή. 

Αφού, λοιπόν πετύχαμε μένει μονάχα να διαχειριστούμε την επιτυχία μας. 

Πως όμως; 

Μήπως τρέχοντας και δείχνοντας τους κοιλιακούς μας, βγάζοντας την φανέλα;

Μήπως κάνοντας κινήσεις, που υποβαθμίζουν και δείχνουν ασέβεια προς τον αντίπαλο; 

Ή τελικά προτιμούμε να αγκαλιάσουμε όλη την ομάδα για την συμβολή της στην προσπάθειά μας ;