H ημέρα που λήστεψαν την ομάδα- μύθο...

  Αθλητική επικαιρότητα δεν υπάρχει ως γνωστόν δεν υφίσταται προσωρινά, το να εργάζεσαι σε ένα αθλητικό σάιτ και οι εξελίξεις να σου φρενάρουν την ακατάπαυστη δίψα για δουλειά είναι περίεργο, οπότε αφού το βιολογικό μου ρολόι έχει...ξεκουρδιστεί για τα καλά και 4 το πρωί για μένα είναι ακόμα...απόγευμα, αποφάσισα να δημιουργήσω κάτι σαν challenge. Μπορούν να απαντήσουν οι αναγνώστες είτε στα σχόλια είτε με dm, στο συγκεκριμένο challenge προσκαλώ και όλους τους συναδέλφους που επιθυμούν να συμμετάσχουν. Και καλούνται όλοι να απαντήσουν ''πότε έκλαψαν για την ομάδα τους''. Πριν ξεκινήσω να ξεκαθαρίσω πως στο νου μου έχω κάνα πεντάρι παιχνίδια, ωστόσο τοποθετώ στην κορυφή έναν αγώνα που προκάλεσε ένα κοκτέιλ συναισθημάτων, κάτι ενδιάμεσα σε στεναχώρια και οργή. Φυσικά μιλάμε για τον περιβόητο ημιτελικό του final four της Κωνσταντινούπολης μεταξύ ΤΣΣΚΑ και Παναθηναικού, μια αναμέτρηση που -ίσως- άλλαξε το ρου της ιστορίας και πολλές σταθερές του ευρωπαικού μπάσκετ...

 Πριν φτάσουμε σε όσα διαδραματίστηκαν εκείνη την αποφράδα ημέρα, αξίζει να αναφέρω τον προσωπικό αγώνα που κατέβαλα ώστε να μπορέσω να δω τη συγκεκριμένη αναμέτρηση. 19:00 το απόγευμα ο ημιτελικός, 19:00 και η ώρα μαθήματος αγγλικών και βλέπετε, ο πατέρας μου δε δεχόταν να κάνω...κοπάνα για να δω το ματς, αφού ισχυριζόταν πως το μάθημα είναι πιο σημαντικό από οποιονδήποτε (ασχέτως αν ο ίδιος την ώρα που δούλευε παρακολουθούσε τον αγώνα σε στριμ). Η μόνη διέξοδος για να μπορέσω να τη...σκαπουλάρω ήταν να πείσω τη δασκάλα μου και μια τάξη 8-9 ατόμων, να αλλάξουμε μέρα ή ώρα μαθήματος. Και με τούτα και με κείνα, μου έγινε τελικά το χατίρι και το απόγευμα της Παρασκευής έμεινε κενό. Εκείνη την εποχή, βλέποντας πιο αγνά το μπάσκετ και έχοντας συνηθίσει το ''τριφύλλι'' μόνιμα στις επάλξεις, μια ομάδα επιτομή του ''refuse to lose'', μια ομάδα- μύθος ,θεωρούσα πως είναι σχεδόν απίθανο να μην πάρει την Ευρωλίγκα ο Παναθηναικός. Όχι επειδή δεν εκτιμούσα τις υπόλοιπες ομάδες, απλά επειδή είχα τρελή πίστη στις δυνατότητες της ομάδας του Ζοτς. Ως πιτσιρικάς, γαλουχημένος από το σχολείο με τα πρότυπα ''οι Έλληνες είμαστε οι καλοί, οι Τούρκοι είναι οι κακοί'', με εξίταρε το ενδεχόμενο του να δω Ελληνικό τελικό μέσα στην Κωνσταντινούπολη.

  Πάμε στο παρασύνθημα, γιατί αρκετά μακρυγόρησα. Ο Παναθηναικός μετά την ήττα από τη Μακάμπι Τελ Αβίβ στον ημιτελικό του 2005, μετρούσε 7 σερί νίκες σε final four, κάτι που αποτελεί σπάνιο επίτευγμα. Κάπου, κάπως, κάποτε θα έχανε. Ωστόσο στο περιβόητο εκείνο παιχνίδι δεν κέρδισε η ΤΣΣΚΑ, δεν έχασε ο Παναθηναικός. Απλώς η διαιτητική τριάδα, με μπροστάρη τον Φινλανδό Γιούνγκεμπραντ αποφάσισαν να δώσουν τον αγώνα στους Ρώσους. Ακόμα ένα μαφιόζικο χτύπημα της πολύ ελκυστικής, αλλά και πολύ βρόμικης -ειδικά επί ημερών Μπερτομέου- Euroleague. Οι αμφιλεγόμενες φάσεις στις οποίες οι διαιτητές χωρίς δισταγμό έδιναν κάθε κατοχή στην ΤΣΣΚΑ, οι ''καθαρές'' φάσεις στις οποίες οι διαιτητές έκλεισαν επιδεικτικά τα μάτια και αδικούσαν κατάφωρα την ελληνική ομάδα. Το φινάλε έμοιαζε να είναι προδιαγεγραμμένο, σαν να παρακολουθείς μια ταινία που ξέρεις το φινάλε της. Οι ''πράσινοι'' νίκησαν τους διαιτητές, νίκησαν τον...κλεφτοπόλεμο του 5 εναντίον 8, μένοντας ζωντανοί μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, πέφτοντας μαχόμενοι όπως άρμοζε σε μια ομάδα που για 15 χρόνια έγραψε μια μπασκετική ραψωδία, λατρεύτηκε, έγινε φόβητρο για όλη την Ευρώπη και θα μνημονεύεται για δεκαετίες.

   Το τελικό 66-64 ήταν ουσιαστικά η τελευταία παράσταση εκείνης της μεγάλης ομάδας, του τεράστιου Ζοτς, του αξεπέραστου Διαμαντίδη, του μεγάλου Σάρας, του Σάτο, του Τσαρταρή και των υπόλοιπων. Κανείς δεν ξέρει πώς θα είχε εξελιχθεί η ιστορία αν εκείνο το ματς δεν παιζόταν πάνω σε ''σημαδεμένη τράπουλα''. Ίσως ο Παναθηναικός να είχε στο ενεργητικό του κι άλλα ευρωπαικά τρόπαια, ίσως ο Ζοτς να μην έφευγε και εκείνη η σπουδαία φουρνιά να μην...ξεχαρβαλωνόταν. Ίσως πάλι, η τετραετής...κατάρα που ακολούθησε για τους Ρώσους, με τον επικό τρόπο που έχαναν τα final four, να ήταν ένα σημάδι από το...κάρμα, για τον τρόπο με τον οποίο πέρασαν αλώβητοι από τον ημιτελικό της ντροπής.

   Ο συγκεκριμένος αγώνας είναι από αυτούς που όσα χρόνια κι αν περνάνε, μου αφήνει κάτι πίσω, σαν να με έχει στιγματίσει. Σε τόσο μεγάλο βαθμό, που στον τελικό δύο μέρες αργότερα, ήθελα με κάθε κόστος ο Ολυμπιακός να κερδίσει την ΤΣΣΚΑ. Όχι γιατί είμαι από αυτούς που λένε ''πρέπει να υποστηρίζουμε τις ελληνικές ομάδες στην Ευρώπη'', ο καθένας κάνει όπως νιώθει, αλλά επειδή ένιωσα στο...πετσί μου τον βιασμό και τη ληστεία!