Rice UP

Το αποψινό παιχνίδι απέναντι στην Εφές στο ΟΑΚΑ ήταν ένα από αυτά που οφείλεις να θυσιάσεις πράγματα στο βωμό της νίκης, ένα από αυτά που (όπως ήρθαν τα πράγματα στους πρώτους αγώνες), ο Παναθηναικός είχε λίγα να κερδίσει και πολλά να χάσει. Και μπορεί να ακούγονται και κάπως υπερβολικά όλα αυτά, αλλά όταν παίζεις πρόωρο αγώνα ''επιβίωσης'' στην έδρα σου απέναντι στην δευτεραθλήτρια Ευρώπης Εφές, πρέπει να το λέει η καρδούλα σου. Να έχεις το ένστικτο του...μποξέρ, όπως λέει και ο προπονητής του ''τριφυλλιού''. Και απέναντι στην Τουρκική ομάδα, ο μετριότατος για 25 λεπτά Παναθηναικός, είχε ένα καταπληκτικό ''φίνις'' στον αγώνα και ξεδίπλωσε με μαεστρικό τρόπο στο παρκέ όλα αυτά που ήθελε να δει ο Πεδουλάκης...

Και κατά κύριο λόγο, αυτός που ευθύνεται για την μεταμόρφωση των ''πρασίνων'' είναι ο εικονιζόμενος κύριος. Η αυτοπεποίθηση με την οποία έπαιζε και στις δύο άκρες του παρκέ, η επιθετικότητα με την οποία αντιδρούσε ακαριαία μετά από κάθε σκριν, η συμβολή του σε πόντους και σε κρίσιμες άμυνες ήταν το ''Α'' και το ''Ω'' για να φτάσει το ''τριφύλλι'' στην τελική επικράτηση. Και η παρουσία του στο φινάλε είναι σε μεγάλο βαθμό και έργο του Αργύρη Πεδουλάκη. Αυτό που ανέφερα παραπάνω σχετικά με τις...θυσίες που χρειάζεται να κάνεις σε τέτοια ματς, ο coach του ''τριφυλλιού'' το έκανε πράξη με τον πιο εμφατικό τρόπο. Απέσυρε δηλαδή τον εξαιρετικό επιθετικά Φριντέτ για να βάλει τον Ράις, να κερδίσει δηλαδή κάποια παραπάνω πράγματα κυρίως στο κομμάτι της αμυντικής ισορροπίας. Εξάλλου κανείς ποτέ δεν αμφέβαλε πως ο Πεδουλάκης είναι ένας προπονητής που αρέσκεται να κερδίζει τα παιχνίδια από την άμυνά του. Και όντας υπό τρομακτική πίεση, αψήφισε την γκρίνια που θα δημιουργούσε μια ενδεχόμενη αποτυχία του εγχειρήματός του, σε ένα ματς πάντως μέχρι εκείνη τη στιγμή στο κοουτσάρισμα του δεν είχε λειτουργήσει απολύτως τίποτα και οι γηπεδούχοι βρίσκονταν κοντά στο σκορ εξαιτίας της κάκιστης παρουσίας ορισμένων πολύ σημαντικών παικτών της Εφές (Μίσιτς, Ντάνστον, Σιμόν).

Πλην του Ράις, υπήρχαν και άλλοι παράγοντες που άλλαξαν το ματς. Παπαπέτρου και Τζόνσον έδωσαν ρεσιτάλ σε άμυνα και επίθεση. Ξεκινώντας από τον Έλληνα φόργουορντ, επιθετικά ήταν το τρίτο ματς στη σειρά που δείχνει σε καλή κατάσταση, ωστόσο σήμερα δεν ήταν απλά καλός, αλλά απολαυστικός. Ο Αμερικάνος από την άλλη φαίνεται σιγά σιγά να προσαρμόζεται στο κλίμα του ευρωπαικού μπάσκετ, έχει αρχίσει να βρίσκει το ρόλο του μέσα στην ομάδα και αυτό δίνει διπλή ώθηση στο ''τριφύλλι''. Αφενός γιατί επιθετικά αν αξιοποιηθεί σωστά μπορεί να εξελιχθεί σε υπερόπλο, αφετέρου γιατί αμυντικά δίνει σημαντικότατες βοήθειες και βγάζει σπουδαίες άμυνες. Σε συνδυασμό δε, αυτοί οι δύο, Τζόνσον και Παπαπέτρου στο τελευταίο κομμάτι του παιχνιδιού έπαιξαν σεμιναριακές άμυνες στο παιχνίδι της ''weak side'', έβγαλαν...το λάδι στους παίκτες του Αταμάν αναγκάζοντάς τους σε ''σκοτωμένες'' προσπάθειες και στην ουσία πλην του Λάρκιν κανένας άλλος δεν απειλούσε τη ρακέτα.

Με την παρουσία των τριών αυτών ακρογωνιαίων λίθων της νίκης του Παναθηναικού στην πεντάδα, συν τον Νικ Καλάθη, η παρουσία του Παπαγιάννη μέσα στο ζωγραφιστό στο φινάλε έγινε πολύ πιο επιτακτική και πολύ πιο χρήσιμη. Ο 22χρονος έχοντας τέσσερις πολύ καλούς αμυντικούς γύρω του, είχε πολύ μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση να βγαίνει λίγο πιο έξω, χωρίς να φοβάται μην τυχόν δε λειτουργήσουν οι αλληλοκαλύψεις εάν αυτός καθυστερήσει. Σε αυτό χρησίμευσε ο παρουσία του Ράις, που όπως έγραψα και πιο πάνω είχε πολύ πιο γρήγορες αντιδράσεις στα πικ εν ρολ που προσπαθούσε να στήσει ο Αταμάν. Έτσι λοιπόν, ο ''Big Papa'' σήμερα όχι απλά δε στοίχισε, αλλά ήταν και θετικός στην άμυνα, αφού μπήκε μετά από ένα σημείο για τα καλά στο πνεύμα του ματς. Και επιθετικά βέβαια, έκανε σπουδαία δουλεία, όντας αυτή τη φορά ''to the point'' σε κάθε επιθετικό ριμπάουντ και σε κάθε δημιουργικό οίστρο του Καλάθη και του Ράις...

Η νίκη αυτή είναι πραγματικά σπουδαία, ασχέτως του πως ήρθε και αν έπεισε η ομάδα. Σε αυτή την πρώιμη φάση της διοργάνωσης το 2-4 έχει πολύ διαφορετικό αντίκτυπο ψυχολογικά και αγωνιστικά σε μια ομάδα από το 3-3. Ειδικά όταν αυτό επιτυγχάνεται με +16 απέναντι σε μια τόσο υπολογίσιμη και ποιοτική ομάδα όπως η Εφές. Αυτό που καλείται να κάνει πλέον το ''τριφύλλι'', είναι να εξαργυρώσει αυτή τη νίκη στα δύο συνεχόμενα εντός έδρας ματς που ακολουθούν με Βαλένθια και Άλμπα. Σε άλλες εποχές ίσως να έγραφα πως αυτό εύκολα ή δύσκολα, αλλά μέχρι τώρα η φετινή Ευρωλίγκα δεν συμβαδίζει και πολύ με τη λογική.

- Άφησα για το υστερόγραφο τις αρνητικές σκέψεις, ωστόσο επειδή πρέπει να είμαστε ρεαλιστές, ο Παναθηναικός για 25 λεπτά ήταν ανεκδιήγητος. Για ακόμα μια φορά το αμυντικό ριμπάουντ ήταν ''πληγή'', έγιναν παιδαριώδη λάθη και αν ήταν η Εφές σε καλή μέρα οι ''πράσινοι'' πιθανότατα δε θα είχαν κερδίσει, ακόμα και μετά την αλλαγή φιλοσοφίας και έντασης του ''τριφυλλιού'' στο τέλος. Προσωπικά, δε θυμάμαι ποτέ τον Παναθηναικό στο παρελθόν να ''ματώνει'' για να πάρει ένα αμυντικό ριμπάουντ και ο αντίπαλος να μαζεύει σε δύο συνεχόμενες φάσεις επιθετικό ριμπάουντ από άστοχη βολή. Πράγμα ανεπίτρεπτο, μη ανεκτό, που χρίζει άμεσης βελτίωσης (ή αλλαγών)...

- Ανεκδιήγητοι γίνονται ώρες ώρες και οι διαιτητές, με ορισμένες ''ευαισθησίες'' που βγάζουν άνευ λόγου και αιτίας. Σήμερα τεχνική ποινή στον Βουγιούκα που κανένας δεν κατάλαβε το λόγο, συνεχόμενα λάθη σε βάρος του Παναθηναικού στην τρίτη περίοδο, σε συνέχεια όσα είδαμε από τον αισχρό Λαμόνικα στη Μόσχα.

- Αύριο από τις 21:15 το βράδυ μαζί σας με Pre Game Show και περιγραφή του πολύ κρίσιμου αγώνα του Ολυμπιακού με την Μακάμπι στο ΣΕΦ. Μην το χάσετε!