''Θυμίζεις κάτι από Ελλάδα''

Κάθεσαι αναπαυτικά στον καναπέ σκεπτόμενος πως θα δεις ένα ακόμη 90λεπτο βαρετό και κουραστικό, σκεπτόμενος πως η Εθνική -μεταξύ αστείου και σοβαρού- θα σε...νανουρίσει με την εμφάνισή της, όπως άλλωστε συμβαίνει τα τελευταία χρόνια με το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα.  Περνάει το ημίχρονο και προσπαθείς να καταλάβεις αν εμείς φοράμε τα μπλε ή τα άσπρα, παραδέχεσαι πως είχες καιρό να δεις ένα τόσο καλό ημίχρονο από τη ''γαλανόλευκη'' και...περιμένεις την κατάρρευση στο δεύτερο μέρος. Άλλωστε δεν φημιζόμαστε πως είμαστε και καμιά ομάδα που μπορεί να παίξει ελκυστικά, ειδικά απέναντι σε μια Βοσνία που σήμερα καιγόταν και έπαιζε το τελευταίο της χαρτί. Με την εικόνα του δεύτερου μέρους καταλαβαίνεις πως απόψε δεν θα κράξεις, αρχίζεις να χαίρεσαι την ομάδα και να απολαμβάνεις την εμφάνιση. Προς το τέλος όσο δεν έρχεται το νικητήριο γκολ αρχίζεις και πορώνεσαι, και τελικά στο 87' έρχεται η λύτρωση, η στιγμή που αυθόρμητα πανηγυρίζεις το γκολ αρκετά έντονα, γιατί τα παιδιά απόψε το άξιζαν. Αυτή ήταν η ψυχοσύνθεση το μέσου Έλληνα οπαδού, πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το ματς. Γιατί η ανανεωμένη Εθνική του Φαν Ντε Σκιπ μετέτρεψε το ''Έλα μωρέ, τι να δούμε τώρα;'' σε χαμόγελα ελπίδας και αισιοδοξίας.
  
Αλλά για να είμαστε ακριβείς και σωστοί, η Ελλάδα δεν ξεκίνησε να προοδεύει σήμερα, αλλά τρία βράδια νωρίτερα στο ''Ολίμπικο''. Μπορεί η μεταμόρφωση αυτή απέναντι στην ισχυρή Ιταλία να μην είχε κάποιο βαθμολογικό αντίκτυπο, ωστόσο απέναντι στη ''Σκουάντρα Ατζούρα'' μπορούσε κανείς εύκολα να διακρίνει την αλλαγή ψυχολογίας και διάθεσης των διεθνών μας, το πολύ καλό και επίμονο πρέσινγκ και την άψογη τακτική προσέγγιση. Και ενώ εκείνο το ματς έμοιαζε χαμένο πριν... αρχίσει, κρίθηκε μέσα σε ένα λεπτό στη φάση του 61ου λεπτού, όπου αρχικά ο Κουλούρης έχασε ανεπανάληπτη ευκαιρία να ανοίξει το σκορ για την Ελλάδα και να τη βάλει σε θέση οδηγού στο ματς και στην επόμενη φάση, ο Μπουχαλάκης υπέπεσε σε ένα απερίσκεπτο πέναλτι, το οποίο εν τέλει μας στοίχισε και το ματς.

Απέναντι στους Βόσνιους, αναμέναμε να δούμε αν η καλή παρουσία στη Ρώμη σήμαινε όντως κάτι ή αν ήταν απλώς μια θετική παρένθεση και τίποτα παραπάνω. Και η απάντηση που πήραμε ήταν απόλυτα ενθαρρυντική. Ούτε ο πιο αισιόδοξος φίλος της Εθνικής περίμενε οι τελικές να είναι 25-5 υπέρ μας, ασχέτως τελικού αποτελέσματος, κανένας δεν περίμενε να έχουμε μια τέτοια εντυπωσιακή παραγωγή φάσεων, που άγγιζε τα όρια του σουρεαλιστικού, αν αναλογιστεί κανείς όσα έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε από τη συγκεκριμένη ομάδα τα τελευταία χρόνια, με ένα ποδόσφαιρο προβλέψιμο, μη αποδοτικό και...νερόβραστο. Ο Φαν Ντε Σκιπ, που δεν είναι καλά καλά ούτε δύο μήνες στην Ελλάδα, χωρίς να είναι γνώστης της ελληνικής πραγματικότητας, πήρε την απόφαση- σταθμό για την ομάδα, όσο υπερβολικό κι αν ακούγεται. Ήταν ο πρώτος που αντιλήφθηκε ότι αυτό που χρειαζόταν η Εθνική δεν ήταν ούτε η αλλαγή της διάταξης, ούτε νέα σχήματα, αλλά η αλλαγή προσώπων, με απώτερο σκοπό να υπάρξει κατ' επέκταση αλλαγή του κλίματος. Περιθωριοποιήθηκαν όσοι βύθιζαν την ομάδα στην εσωστρέφεια και δόθηκε χώρος για να παίξουν τα νέα παιδιά, να πάρουν και άλλοι παίκτες ευκαιρίες. Ο Παυλίδης που στην Ολλανδία με την φανέλα της Βίλεμ κάνει...παπάδες, δεν είχε προσεχτεί από κανέναν, δεν είχε πάρει την ευκαιρία του. Ήρθε, έπαιξε, σκόραρε, έδωσε απίστευτη φρεσκάδα και πρέσαρε σεμιναριακά τους ''γκελαδόρους'' στόπερ των Βόσνιων. Τι άλλο να κάνει; Ο Χατζηδιάκου πήρε κι αυτός την ευκαιρία του ως στόπερ και στάθηκε αξιοπρεπέστατα σε δύο ενενηντάλεπτα υψηλών απαιτήσεων. Ο Γαλανόπουλος, ένας από τους ελάχιστους πραγματικά καλούς χαφ που αναδεικνύει η πιο πρόσφατη χρονιά, έπρεπε να περάσουν δύομιση χρόνια που βρίσκεται σε υψηλό επίπεδο για να πάρει...το βάπτισμα του πυρός. Και ήταν εξαιρετικός! Για την ακρίβεια, για να μην ξεχωρίζω παίκτες, όλοι ήταν πολύ καλοί... Σε θέμα τρεξιμάτων, σε θέμα δημιουργίας, σε θέμα μετάβασης από άμυνα σε επίθεση (και το αντίστροφο), σε θέμα πρέσινγκ...Με λίγα λόγια, ομάδα που χαιρόσουν να βλέπεις, ομάδα που αν είχε εμφανιστεί έτσι στα προηγούμενα παιχνίδια, η πρόκριση θα ήταν στο ''τσεπάκι'' της...

- Δεν ξέρω αν ο Ολλανδός είναι καλός προπονητής ή αν είναι απλώς ένα πυροτέχνημα, άλλωστε δεν έκανε και τίποτα σπουδαίο, έκανε τα αυτονόητα. Ωστόσο, ότι κι αν είναι είχε τα άντερα να ρισκάρει, να παρουσιάσει κάτι διαφορετικό και αν μη τι άλλο έδειξε πως η Ελλάδα δεν έχει τελειώσει ποδοσφαιρικά, αρκεί να περιοριστεί στα ενδότερα η εσωστρέφεια και να επικρατήσει επιτέλους η υγεία. 

- Και ο πιο δύσπιστος, κατάλαβε τι έφταιγε 5 χρόνια τώρα στην Εθνική. Κανένας Αναστασιάδης, κανένας Μαρκαριάν, κανένας Ρανιέρι, κανένας Σκίμπε. Όλοι ξέρουμε πως όταν επιβιώνουν μέσα στα αποδυτήρια και γιγαντώνονται οι ''κλίκες'', υγεία σε μια ομάδα δεν υπάρχει. Ο Φαν Ντε Σκιπ καλείται να...τους τελειώσει, πριν τον τελειώσουν αυτοί. Άλλωστε η Εθνική είναι πάνω από πρόσωπα. Και οι βαρύγδουπες δηλώσεις δεν πιάνουν πια τόπο, απόψε το παραμυθάκι αυτό καταρρίφθηκε...