ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

6/recent/ticker-posts

Ad Code



 

Εσάμ Ελ Χανταρί : Από το κάψιμο της φανέλας του ... ο γηραιότερος του Μουντιάλ

Ο κύριος «Μεγάλο φράγμα» όπως τον αποκαλούν στην χώρα του , ετοιμάζεται να γράψει ιστορία , ως ο γηραιότερος ποδοσφαιριστής που θα αγωνιστεί σε Μουντιάλ.
Συγκεκριμένα , ο Εσάμ Ελ Χανταρί είναι 46 χρονών και εκτός συγκλονιστικού απροόπτου θα είναι και ο βασικός πορτιέρο για την Αίγυπτο στα γήπεδα της Ρωσίας.

Ο δρόμος για την καταξίωση όμως δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα, όπως ο ίδιος δηλώνει σε συνέντευξη του, ο πατέρας του δεν ήταν σύμφωνος για το επάγγελμα που ήθελε ο γιος του να ακολουθήσει.Μάλιστα, έφθασε σε σημείο να του κάψει και την φανέλα μπροστά στα μάτια του.Προκειμένου να γίνει το όνειρο του πραγματικότητα, τον βοήθησε η μητέρα του, η οποία «έκανε πλάτες» για να πηγαίνει στις προπονήσεις κρυφά από τον πατέρα του.

Στην χώρα του ο Αιγύπτιος είναι ένα είδωλο , έχει κατακτήσει 37 τίτλους.3 Champions League Αφρικής , 4 Κόπα Αφρικα, 7 πρωταθλήματα Αιγύπτου,1 κύπελλο Ελβετίας, ενώ με το εθνόσημο της χώρας του έχει πατήσει χορτάρι 156 φορές.

Οικονομικά ο Χανταρί δεν ήταν υγιής, στις προπονήσεις πήγαινε δίχως γάντια και πόναγε από το κρύο, μέχρι που κάποτε κατάφερε να ντύσει το ένα του μόνο χέρι με γάντι, κάτι το οποίο τον έκανε ευτυχή όπως ο ίδιος εξομολογείται .

Όπως ο ίδιος δηλώνει για τις δυσκολίες του : «ο ισχυρός άνθρωπος είναι αυτός που καταφέρνει να σηκωθεί» και για το πόσο ακόμα θα αντέχει στο υψηλό επίπεδο : «Αν το σώμα μου αρχίσει να αρνείται, τότε θα σταματήσω».

Αναλυτικά τα όσα δήλωσε :

«Πάντα ήμουν τερματοφύλακας, είτε παίζαμε 5χ5, είτε 7χ7. Όμως ο πατέρας μου δεν ήθελε να γίνω ποδοσφαιριστής. Θεωρούσε ότι δεν είναι ζωή αυτή» τονίζει ξετυλίγοντας το κουβάρι των αναμνήσεων ο Χανταρί και συνεχίζει: «Μάλιστα, έκαψε τα αθλητικά μου ρούχα μπροστά μου! Αισθάνθηκα κατεστραμμένος. Το ότι έπαιξα ποδόσφαιρο, το οφείλω στην μητέρα μου. Ήταν το μυστικό μας. Πήγαινα να παίξω, κρύβοντας τα ρούχα μέσα στο παντελόνι μου. Πηδούσα από το παράθυρο για να φύγω. Όταν επέστρεφα γεμάτος λάσπη, πήγαινα σ' ένα ποτάμι κοντά στο σπίτι μου για να πλυθώ. Και έμπαινα πάλι στο σπίτι από το παράθυρο, για να μην περάσω μπροστά από τον πατέρα μου. Έπρέπε να κάνω όλα αυτά για να γίνει πραγματικότητα το όνειρό μου. Στο σχολείο δεν ήμουν καλός μαθητής. Το μόνο που ήθελα ήταν να γίνω τερματοφύλακας. Εάν δεν γινόμουν ποδοσφαιριστής, δεν ξέρω τι θα έκανα. Σίγουρα κάτι που έχει δράση, ίσως αστυνομικός».

«Αρκετές φορές έκανε πολύ κρύο, αλλά έκανα προπόνηση με γυμνά χέρια, επειδή δεν είχα χρήματα για να αγοράσω γάντια. Υπέφερα, έλεγα δεν είναι δυνατόν, αλλά ήθελα να μείνω στην προπόνηση και κυρίως να μην δείχνω στους άλλους πόσο άσχημα περνάω. Κάποια στιγμή, κατάφερα να έχω ένα γάντι και ένιωθα πανευτυχής, γιατί είχα ένα χέρι προστατευμένο! Σήμερα, έχω γάντια για την βροχή, για το χιόνι, για τη ζέστη. Για εμένα είναι κάτι τρελό. Πολυτέλεια! Γιατί τα χέρια μου είναι πολύ σκληρά, φθαρμένα από το κρύο της Νταμιέτα»!

«Ήθελα να γίνω τερματοφύλακας, να γίνω τερματοφύλακας της Αλ Αχλί και να γίνω τερματοφύλακας της εθνικής Αιγύπτου. Όταν ήμουν 19 ετών, είχα καταφέρει τους πρώτους δύο από τους στόχους μου. Στα 23 ήλθε και η μεταγραφή στην Αλ Αχλί. Βέβαια, στην πρώτη κατηγορία έκανα ντεμπούτο στα 19 με την Νταμιέτ, παρά το γεγονός ότι εκείνη την εποχή, σπανίως έπαιζαν τόσο νέοι ποδοσφαιριστές. Σταδιακά, δημιούργησα μία εικόνα, μία προσωπικότητα και έναν χαρακτήρα».

«Ήταν το 1996 και στον αγώνα με αντίπαλο την Πορτ Φουάντ. Προηγηθήκαμε στο 2ο λεπτό και στα υπόλοιπα 88 λεπτά οι αντίπαλοι με «βομβάρδιζαν» διαρκώς. Αλλά τα κατάφερα και απέκρουσα κάθε προσπάθειά τους. Στις εξέδρες έβλεπαν το ματς όλα τα μέλη του τεχνικού επιτελείου της εθνικής ομάδας. Δεν το πίστευα. Τέσσερις ημέρες αργότερα ήμουν μέλος της εθνικής ομάδας»!

«Όταν δέχομαι αυστηρή κριτική, δεν θέλω κανένα έλεος. Όταν έχω χάσει έναν αγώνα, τιμωρώ τον εαυτό μου. Γνωρίζω πότε κάνω λάθος. Και όταν συμβαίνει αυτό, την ώρα που όλος ο κόσμος κοιμάται, εγώ κάνω προπόνηση. Όταν οι άλλοι είναι σε πάρτι, εγώ τρέχω. Ο ισχυρός άνθρωπος είναι αυτός που καταφέρνει να σηκωθεί»...

«Όταν αποχωρήσω από την ενεργό δράση, δεν θέλω να μείνω στο ποδόσφαιρο. Έχω δώσει πάρα πολλά για να είμαι εδώ σήμερα. Δεν οδηγώ πολυτελή αυτοκίνητα και δεν ζω σε επαύλεις. Ζω και αναπνέω για το ποδόσφαιρο. Έτσι, όταν σταματήσω θέλω να φύγω απ' όλα αυτά. Και να φροντίσω την οικογένειά μου, επειδή δεν το έχω κάνει τόσα χρόνια. Ακόμη και όταν παίζαμε στο εθνικό πρωτάθλημα, δεν τους έβλεπα συχνά, γιατί έμενα στις εγκαταστάσεις της ομάδας για να κάνω επιπλέον προπόνηση»...

«Μου αρέσει η ηρεμία. Μου αρέσει η μοναξιά, μένω με τον εαυτό μου, μιλώ με τον εαυτό μου πολύ συχνά. Όλοι οι τερματοφύλακες έχουν αυτήν την πλευρά, την λίγο περίεργη, την λίγο τρελή. Ένας τερματοφύλακας παραμένει πολύ μόνος. Είναι αυτή η μοναξιά που βγαίνει μερικές φορές τις ημέρες του αγώνα. Είμαι συγκεντρωμένος, διαθέτω μία εσωτερική δύναμη. Είμαι πιστός, αλλά δεν θεωρώ τον εαυτό μου θρησκόληπτο. Αυτή η εσωτερική δύναμη με ώθησε να ιδρύσω μία ποδοσφαιρική ακαδημία στην Νταμιέτα. Απλά προσπαθώ να κάνω καλό γύρω μου. Το κάνω αυτό γιατί είναι ο τρόπος μου να επιστρέψω αυτό που μου έδωσε ο Θεός. Όταν βρισκόμουν στην Αίγυπτο, πήγαινα πολύ συχνά στη Μέκκα. Τώρα πλέον, μένω δίπλα, αφού παζω στην Αλ Τααβουν της Σαουδικής Αραβίας».

«Πολλοί άνθρωποι με ρωτούν εάν είμαι κουρασμένος να κάνω αυτή τη δουλειά μετά από 25 χρόνια καριέρας. Και απαντώ: Όχι! Είναι ένα δώρο, μια χάρη να βρίσκεσαι σε αυτό το περιβάλλον. Όσο το νιώθω αυτό, συνεχίζω. Όσο ο Θεός θέλει, θα μείνω. Όσο ο Θεός μου δίνει δύναμη και με στηρίζει, συνεχίζω. Αν το σώμα μου αρχίσει να αρνείται, τότε θα σταματήσω. Κανείς στον πλανήτη δεν μπορεί να πει στον Ελ Χανταρί «σταμάτα» και κάνε κάτι άλλο, πάρε την σύνταξη σου. Μόνο εγώ αποφασίζω»...

Δημοσίευση σχολίου

0 Σχόλια

 




Ad Code